Conversatie
(in de kroeg dus meestal met te veel randgeluiden om lange zinnen met veel argumentatie te gebruiken)
- Goh jij komt zeker uit het Zuiden, met dat accentje van jou!
- Ja…
- Waar kom je vandaan?
- Uit België
- Oh waar in België?
- Uit Leuven
- En wat doe je dan hier in Leiden?
- Studeren…
- En kan je dat niet in België? (gelach)
(Of soms, als men geïnformeerd is: maar Leuven is toch een universiteitsstad?)
- Jawel, maar de studie die ik doe kan je daar alleen als specialisatie doen, en niet als hele studie en dat wou ik dus wel. Daarom ben ik naar Leiden gekomen…
En dan:
- En wat vind je van Nederland?
- Best leuk! Ik vermaak me prima!
- Wat zijn nou de grootste verschillen tussen België en Nederland?
- Nou, hier heb je veel molens! Windmills! En kaas en klompen! En het is hier allemaal eerlijk en gelijk voor de wet, maar volgens mij ook veel individualistischer, terwijl je in België toch meer het groepsidee hebt.
Gewoon een conversatie, niets mis mee zou je denken. Nou dat dacht ik dus ook de eerste paar keren. Maar ik woon nu al twee jaar in Nederland, en je zou denken dat mensen na verloop van tijd stoppen die dingen te vragen. Maar niet dus. Want mensen blijven mensen en zolang ze me niet kennen, zullen ze zich verwonderd af blijven vragen wat die Vlaamse dan toch in Holland doet.
Mogelijke oplossing één: ik praat niet meer met vreemden.
Mogelijke oplossing twee: ik meet mezelf een Nederlands accent aan.
Mogelijke oplossing drie: ik leg me erbij neer dat ik diezelfde conversatie nog meerdere malen zal moeten voeren.
Ik denk dat het de laatste wordt. Want om mijn persoontje nu te gaan verloochenen (waarvan één en twee toch belangrijke factoren zijn), lijkt me iets te radicaal. Zucht. Misschien kan ik het gesprek op bandje opnemen. Of een informatiebrochure schrijven. Of al die nieuwsgierigaards naar deze log verwijzen natuurlijk!