…Smaakt als…
Het bruinzwarte knapperige, knisperende randje van een spiegelei, weet je waar dat naar smaakt?
Naar gefrituurde wormen.

De carnivoor in mij
En toen die wormen en sprinkhanen in de frituur lagen,
had ik er ineens geen zin meer in.
Ik hoorde ze knisperen en zag ze uitzetten.
Hun pootjes gingen wijd staan en stinken dat ze deden!
Maar ik heb ze gegeten.
Vijf sluipers en drie springers.
Ze knisperden tussen mijn kiezen,
en bleven erin hangen.
Het schijnt gezond te zijn.
Eiwitten en vitaminen enzo...
Ik ken wel leukere manieren om die binnen te krijgen!
Maar voel me weer iets meer zwaluw.

Feestje (2)
Mijn weblog is jarig.
We worden vandaag een maand.
Tijd om te toasten.
Dat ga ik vanavond dan ook doen.
In stilte welteverstaan.
En ook tijd voor een tussentijdse evaluatie.
Welke kant wil ik op? Of vooral: welke kant word ik opgevoerd? Want als ik deze maand iets geleerd heb, dan is het wel dat mijn ‘log’ en mijn gedachten een front zijn gaan vormen, een eigen leven zijn gaan leiden, en dat ik fungeer als medium.
Ik maak leesbaar wat het creatieve vrouwtje in mij me opdraagt, en zorg ervoor dat de buitenwereld het ook te zien krijgt.
Klinkt vreemd en dat is het misschien ook.
Mijn punt is dat ik wel richting wil bepalen in mijn stukjes, maar dat dat me niet lukt. Dus blijf ik uitgaan van de ingeving van het moment. Mijn grootste vrees is dan ook dat die er op een dag niet meer zal zijn. En dan komen jullie keer op keer kijken op kazarca.blogspot.com en dan vinden jullie leegte. En na verloop van tijd komen jullie niet meer kijken en dan is het gedaan met Kazarca. Dan word ik van het web geplukt omdat ik niet meer genoeg hits heb.
Maar goed, laten we daar maar niet vanuit gaan.
Tot nu toe gaat het goed. Het gaat hard. En ik vind het waanzinnig.
48 posts op 31 dagen tijd.
En van de kwaliteit ben ik ook niet ontevreden.
Proost!

Ertussenuit
Lieve vrienden en familie,
Beste P,
Kazarca gaat op weekend.
ze gaat spelletjes doen,
groepjes begeleiden,
sprinkhanen en meelwormen eten
en waarschijnlijk veel te veel drinken.
En nu het slechte nieuws:
ze zal een weekend lang onbereikbaar zijn.
Dus geen logs,
geen e-mails
en geen telefoontjes.
Kan ze na het weekend weer lekker alles inhalen.

Plagiaat!
Wie nu de kip is en wie het ei
is me nog niet duidelijk,
alhoewel ik een vaag vermoeden heb maar dat moet ik nog even hardmaken.
Maar vast staat dat speurneus Kazarca plagiaat in weblogland ontdekt heeft!
Ze is nu naarstig op zoek naar het antwoord op de volgende vraag:
Is Charis Gisele's inspiratiebron of omgekeerd?

Half vol of half leeg
De saxofoon klinkt doordringend,
de contrabas opzwepend.
De in het zwart geklede vrouw zingt met een diepe, warme stem
en de drummer geeft een solo om u tegen te zeggen.
Een erg stijlvol concert in een bijna leeg café.
“Zonde” zegt de ene barhanger
“Luxe” zegt de ander.
Het is maar hoe je het bekijkt.

Achtergrondgeluiden
‘s Avonds heerst er complete anarchie in de universiteitscomputerlokalen.
Ik ben er op dit eigenste moment oog- maar vooral oorgetuige van.
Internationale studenten treffen elkaar en kletsen bij,
iemand stikt bijna in een hoestbui,
telefoontjes rinkelen,
mensen bellen met luide stem (‘HOOR JE ME?’)
en toetsenborden ratelen.
Toegegeven: dat laatste is eigen aan de omstandigheden die heersen in een collectief computerlokaal en werkt een tikkeltje irritant, doch overwegend rustgevend.
Maar ik word helemaal gek van al die andere randgeluiden.
Ik heb zin om op tafel te gaan staan en te verkondigen wat de mensen om me heen zelf niet schijnen te kunnen lezen:
"Dit is een studieruimte.
Heb respect voor uw collega-studenten en bewaar de stilte." (Zie je me al staan?)
Of iets dergelijks.
Maar dat durf ik niet.
Dus ik erger me
en grom
en vloek
en schreeuw
en tier
en werp kwade blikken.
In stilte.
Voor zover mogelijk.

Foetsjie
Allemaal herinneringen,
persoonlijke woorden,
mooie teksten,
diepe gevoelens,
leuke mopjes,
weg.
Mensen waar ik geen contact meer mee heb,
die er niet eens meer zijn,
afgesloten hoofdstukken uit mijn leven,
tastbare bewijzen van vervlogen tijden,
verschwunden.
Stomme, stomme hotmail.

Lezen
Zo. Na twee jaar in Leiden ben ik eindelijk lid van de openbare bibliotheek.
Het gaat goed met die voornemens.
Als er binnenkort stilte heerst in de virtuele wereld van Kazarca,
dan weet u alvast dat u zich geen zorgen hoeft te maken.
Ze leest.
Gabriel García Marquez, Kristien Hemmerechts, Jan Brokken of Andrea Ashworth.
U ziet het, ze is in goede handen.

Nederlands voor buitenlanders
“Dit formulier even invullen”
Aan de andere kant van de balie een vragende blik.
“HIER JE NAAM SCHRIJVEN” (luid en duidelijk en nu ook met gebaren)
Nog steeds een vragende blik.
“en dan hier je GE-BOOR-TE-DA-TUM”

Kijk, dit vind ik opmerkelijk. Het blijft me verbazen.
Dat bepaalde mensen schijnen te denken dat als je maar goed genoeg articuleert, Chinezen Nederlands verstaan.
Dat is ongetwijfeld zo in sommige gevallen, maar om daar nou standaard vanuit te gaan... dat noem ik nou kort door de bocht.

Edel, elegant en kunstig!
Ik heb wat opzoekwerk gedaan naar mijn alter ego.
En zoals algemeen bekend is, zal zij die zoekt, vinden (lang leve het www).
Ooit vonden mijn leidsters van de scouts me op een zwaluw lijken, zonet ontdekte ik waarom:
De Zwaluw is een ELEGANTE, slanke en gracieuze zangvogel die met recht 'edel' kan genoemd worden: indien nodig verdedigt ze zich tegen indringers, maar dit steeds zonder hen werkelijk te kwetsen. Zwaluwen zijn snelle en KUNSTIGE vliegers. Ze zijn behendig en bedrijvig. Ze leven nauw samen in troepen, ze hebben een goede gemeenschapszin. Zwaluwen zijn kleine trekvogels, bij ons bekend als lentebode.
Zo. Snapt u me nu beter?

Herinneringen
Ik ben ook ooit op Chirokamp geweest.
Met mijn nichtje. Ik zat helemaal niet bij de Chiro maar om één of andere duistere reden mocht ik mee.
Deze keer geen inwijdingsrituelen, maar wel geweldige poppenkastverhalen en wacko kinderverzinsels.
Zo lang mogelijk de onder stroom staande prikkeldraad vasthouden.
Je bord helemaal schoonlekken, om het zonder afwassen bij de andere borden te zetten.
En er was een meisje op Chirokamp. Erg knuffelbaar.
O wat was zij warm en zacht. Ik denk dat ik acht was.
Maar ik was verliefd. Voor het eerst. En voor het laatst op een meisje.
Het kan verkeren.

Wilde fantasie
Ik was niet thuis om drie uur.
Ik wou mijn leven niet laten beïnvloeden door een onbekende P.
Als hij me echt wil spreken dan belt hij later wel:
He’s got my name and he’s got my number.
Ik heb een beetje hetzelfde gevoel als vorig jaar, toen er ineens een bos bloemen voor mijn kamerdeur stond. Zonder afzender en zonder aanleiding. Dagenlang heb ik toen in spanning gezeten. Ik had allerlei scenario’s bedacht vol geheime aanbidders, berouwvolle ex-vriendjes, en meer van dat geks. Bleek dat ze van een meisje kwamen dat Cd’s van me geleend had en ze veel te laat teruggaf. En ik denk niet dat ze me in het geheim aanbad. Ze wilde gewoon haar schuldgevoel afkopen.
Maar misschien aanbidt P me wel.
Voorlopig nog in het geheim maar wie weet dra in het openbaar.
Met rozen en kaartjes en cadeautjes en serenades onder mijn raam.
En gedichten en geparfumeerde brieven en heel fanatiek.
Cd’s heb ik niet uitgeleend dus die ontnuchterende teleurstelling blijft me deze keer alvast bespaard.

Aan de telefoon
- Hoi met P!
- Hoi….
(P, P, welke P?)
- Bel ik je wakker?
- Nee hoor!
(Oh misschien die van de studie)
Hoe gaat het met jou?
- Goed hoor, een beetje moe, ik ben uitgeweest dit weekend
(Nee die P is het niet… welke P kan het dan wel zijn? Ex-vriendje? Nee, andere stem)
Heb jij nog wat leuks gedaan?
(Waar gaat dit gesprek heen?)
- Hee P ik heb college, ik moet gaan...
- Oh… kan ik je later bellen dan?
- Nou… vanmiddag?
- Hoe laat vanmiddag?
(hij gaat dus echt bellen)
- Rond drie uur ben ik wel thuis denk ik
- Heb je geen mobieltje?
(Jawel. Wil ik dat nummer geven?)
- Nee
- Oh… nou dan bel ik vanmiddag wel.
- Ok, doei!
- Doei, succes!
Ik heb ondertussen al tientallen P’s in gedachten de revue laten passeren. Studiegenoten, vriend van ex-vriendje, docenten, losse kennissen.
Maar de stem klopt niet.
De manier van praten ook niet.
Misschien was het een grap. Komt mijn stem binnenkort op zo’n verborgen camera programma.
Of verkeerd verbonden.
Maar ik zorg er wel voor dat ik om drie uur thuis ben.
Vind dit stiekem wel spannend.
Ik hou jullie op de hoogte.

Bezienswaardigheden
Taptoe in van Dale:
Militaire muziekuitvoering en parade als uitbreiding van en in aansluiting bij het signaal dat de [bier]tap toe gaat. (althans in 1992)
Taptoe in Leiden, anno 2002:
Tap-zo-open-als’t-maar-kan.
Marcherende mannetjes.
In uniform.
Van veldheren met rood-blauw-witte Napoleonpakken en rare hoedjes tot de hedendaagse variant. Ook met rare hoedjes.
(“Maat 60. Die is vast van mij. Er is er maar één hier met zo’n bolle kop”)
Geweren op schouders.
Veel kaki.
Witte kousen.
Glimmende schoenen.
Toeters en bellen en blaasinstrumenten en slagwerk.
Lintjes en medailles.
Strepen en snorren.
Bier en sigaren.
Ze vinden het leuk, zeggen ze.
Ik vind ze vreemd, zeg ik.
Maar toch voel ik me verwant. Ze zeggen cola met dezelfde “o” als ik en ze vormen een bezienswaardigheid.
Volgens mij zingen ze ook stiekem mee met Sting.

Oproep
Lieve lezer.
Ik moet een website maken.
Haalbaar, leuk, origineel en apart.
En ik moet drie potentiële onderwerpen inleveren.
Maar dat wil niet zo goed lukken.
Want ik mik hoog.
Heeft u tips?
Suggesties?
Geniale invallen?
Ideeën?
Adviezen?
Sites you’ve always wanted to see but neve dared to look for?
Laat het weten!
Misschien wordt het wel wat.

Slim van Kazarca
Ik doe er een praktijkstudie bij.
Voor de letterenstudent die vreest dat hij niet aan de bak komt.
Ik ben geen letterenstudent, maar die vrees is mij niet vreemd.
Zodoende word ik opgeleid tot journaliste en nieuw medium.
Ik raadpleeg geen handen, wel andere nieuwsbronnen.
Ik schrijf teksten en bekritiseer ze,
ik praat met deskundigen over hoe het is en hoe het zou moeten,
ik maak websites en kraak die van anderen af.
Kortom: ik doe wat ik al een tijdje doe maar nu met verplichtingen, taken, opdrachten, literatuur en docenten.
En krijg er studiepunten voor,
en een vermelding op mijn diploma.
En misschien een betere positie op de arbeidsmarkt.
En wie weet een leuke baan.
Niet geschoten altijd mis.
En ondertussen kan ik leuk schrijven zonder schuldgevoel dat het me van mijn studie afhoudt.
Want het is mijn studie!
Ik krijg er studiepunten en een vermelding en misschien een baan voor!
Kazarca heeft het weer mooi bekeken.

1, 2, 3, weg!
Ik heb twee vissen. Van twee toffe meiden gekregen en naar hen vernoemd.
In het begin vond ik het duo beestjes –de een bruinig, de ander bijna lichtgevend- leuk en een grote uitdaging: zou ik misschien toch dat verzorgende in me hebben? Zou ik met vissen kunnen wat me met planten niet lukt? Zou er voor hen een lang en gelukkig leven weggelegd zijn onder mijn hoede?
Maar het viel tegen.
Want oh wat zijn ze saai, die vissen.
Ze hebben naar het schijnt een geheugen van drie seconden.
Tel eens even tot drie.
Nu zijn ze vergeten dat ze net die schelp tegenkwamen.
Eén twee drie.
Dat ze zojuist klemzaten in de planten.
Eén twee drie.
Dat ze pas naar lucht hapten.
Eén twee drie.
Dat ze weer naar lucht hapten.
Ze geven geen liefde mijn vissen.
Ze geven geen aanspraak en ik kan ze niet knuffelen. Ze staan soms te stinken en herkennen me niet eens (Eén twee drie).
Ze zwemmen in rondjes, eten voze korrels, schijten in slierten en happen naar lucht.
En doen dat de godganse dag want
Eén twee drie
Vergeten.
Ik heb twee vissen. En daar is alles mee gezegd.

De zwaluw in mij
Kazarca maakt werk van haar goede voornemens.
Ze gaat dansen. Fladdert binnenkort lenig, elegant, evenwichtig, organisch en met een conditie om u tegen te zeggen rond op de raakvlakken en kruispunten van uw leven met het hare.
Daar heeft ze twee uur voor aangeschoven en anderhalve avond werken -inclusief fooi- voor betaald.
U begrijpt dat opgeven deze keer geen optie is.

Writer's block
Als ik even geen inspiratie heb maar wel de drang om te schrijven, ga ik nieuwe lettertypes uitproberen. Dan open ik een word-document en maak tekstjes die er anders dan anders uitzien en die me apart doen voelen. Het is een beetje zoals met nieuwe schoenen: die geven me een op wolkjes loperig gevoel. Of een nieuw kapsel, daar ga ik van stralen.
Deze post is ontstaan in “Bradley Hand ITC”. Daar merken jullie natuurlijk niets van, want ik ben zo’n computerleek dat ik niet buiten die veilige uniformiteit op mijn weblog durf te gaan (ik heb ook een sterk vermoeden dat dat onmogelijk is) en dat dit tekstje bijgevolg in het oude vertrouwde lettertype op uw beeldscherm verschijnt.
Of zijn jullie zo empathisch dat jullie me door de computer heen stralend op wolkjes voelen lopen?

Ze zijn zo lief meneer
Kris en Yves gingen weer op pad en vonden een nieuw woord uit: vluchtelingenlegioen.
Een nieuw woord voor stropers. Of voor de bomenrechtenactivitsten in het Brugse Lappersfortbos.

September
Ik vraag me af waarom mensen steeds goede voornemens verwachten in januari.
Dan heb ik er nooit inspiratie voor.
In september daarentegen, zit mijn hoofd telkens vol voornemens, plannen en ideetjes, en mijn buik vol kriebels.
Want dan gaat het weer gebeuren. Dan ga ik het goed aanpakken. Anders en beter. En gezien het feit dat ik het meestal vrij goed doe, kan je je voorstellen wat voor grootse proporties mijn plannen in het begin van elk academiejaar aannemen.
Ik ga nog meer colleges volgen,
vaker studeren,
preciezer te werk gaan,
andere prioriteiten stellen,
en veel leuke dingen doen.
Meer goede films zien,
extra aandacht besteden aan bijzondere mensen
en ook sparen.
Goede boeken lezen
plus minstens één krant per dag,
regelmatig opruimen,
en ook nog proberen om de controle niet te verliezen.
Een spreuk die ik laatst hoorde blijft nazinderen: Mik je pijl steeds hoog, want hij daalt nog tijdens het vallen.
Voor zover mijn goede voornemens voor dit academiejaar.
Misschien ga ik voortaan in januari tussentijds evalueren.

Rechtzetting
Na mijn stukje van vrijdag kreeg ik reacties uit verschillende hoeken: bezorgde mensen die zich afvroegen of het wel goed met me gaat. Ja bezorgde mensen, het gaat wel goed met me. Het gaat zelfs erg goed met me, want ik ben blij. Blij om de zonneschijn na de regen, blij om de sensatie van de piek na de hevigheid van het dal, blij om jullie bezorgdheid.
Logisch toch, die bezorgdheid?
Ja, logisch, die bezorgdheid!
Maar ook heel leuk, hartverwarmend en ontroeringstranenverwekkend. Ik voel me geliefd.
Voor de verontrusten onder jullie, hier wat duiding: de wanhoop van vrijdag was niets meer dan het gevolg van een samenloop van omstandigheden.
Omstandigheid 1: een e-mail van een lieve jongen die me prees om mijn openheid op mijn weblog (en eens aangemoedigd weet ik van geen ophouden) (Merci lieve jongen)
Omstandigheid 2: de onbedwingbare drang te produceren en te publiceren.
Omstandigheid 3: de intense en heftige emoties die onder het motto “schrijven is therapie” in een tekstdocument vereeuwigd werden, en dus reeds herkauwd en schriftelijk voorhanden waren.
Omstandigheid 4: de herinnering aan de schuldig makende belofte om met deze weblog iets persoonlijk, baanbrekend, innovatief en apart te creëren.
Omstandigheid 5: het diepe verlangen mijn grenzen te verleggen.
Omstandigheid 6: het snakken naar de kick van plat exhibitionistische daden (huh? Jazeker, exhibitionistisch. Beseft U, lieve geschokte lezer, dat U op dit moment niet bepaald onvoyeuristisch bezig bent?)

En zo geschiedde het dat op vrijdag 6 september een stukje tekst de openbaring vond dat menigéén ontstemde, anderen sprakeloos achterliet, en verder ongerustheid zaaide in de wijde Leidse en Leuvense omgeving. Dit alles terwijl de onruststookster, zich van geen kwaad bewust, alweer gelukkig en vrolijk door het leven dartelde.
Beste bezorgde, liefhebbende, betrokken voyeurs van me: het gaat wel goed met Kazarca. En gaat het slecht met Kazarca, dan komt het wel weer goed met Kazarca. Zolang jullie haar maar appreciëren, waarderen, respecteren, adoreren en relativeren, zorgt zij ervoor dat ze, zoals het een echte spelende vrouw betaamt, uit haar ervaringen steeds weer wijze lessen blijft leren.

Post
Ik kreeg vandaag een brief.
Een brief in een rode enveloppe.
Handgeschreven.
Persoonlijk.
Geen rekeningen, geen administratieve mededelingen, geen lege berichten.
Een zes kantjes tellende brief, met gevoelens en gedachten en helemaal voor mij.
Heerlijk.
Ik heb meteen teruggeschreven. Over gedachten en gevoelens, en appels op de omslag.
Kreeg stante pede schrijfkramp, maar dat neem ik voor lief.
Ik schreef vandaag een brief!

Pieken en dalen
Hartzeer, zo noemen ze het in Vlaanderen. Luduvudu. De Nederlandse variant. Pijn pijn pijn. In de omgeving van longen, strottenhoofd en borstkas. De maag wil ook wel eens meedoen. Tranen die branden in mijn oogholtes maar die er niet uitmogen want ik ben omringd door mensen.
Plannen voor wanneer ik thuiskom. Een lange hete douche. Ineenkruipen op de bank, huilen huilen huilen en helemaal in mezelf wegduiken. De telefoon niet opnemen. Nu niet nooit niet. Me helemaal overgeven aan die pijn. Verdrinken in mijn eigen verdriet. Me nestelen in het warme bad van zelfmedelijden.
Maar het zal lopen zoals het meestal loopt. De douche zal een te grote inspanning vereisen, de tranen zullen weggezakt zijn en de telefoon zal rinkelen. En ik zal opnemen. En we zullen praten. Ik zal zwijgen razen huilen bedaren, zal de telefoon in gedachten ontelbare keren neersmijten en zal me stil houden tot hij denkt dat ik er niet meer ben. Ik zal graven graven graven tot ik op het bot zit. De wonde zal schoongemaakt worden, het zal bijten en trekken en steken maar de pijn zal verdovend werken. Dan zal de euforie komen. Het gevoel rond mijn borstkas, longen en adamsappel zal ik vertalen als intense vreugde. De tranen zullen vloeien van blijdschap en het leven zal me weer toelachen.
Of het gaat anders. De wonde is al zo vaak opengereten dat ze niet meer kan helen. Ze blijft gapen en mijn hartslag blijft erin kloppen. Ik zal alsnog lang en heet gaan douchen en als een verwelkt bloemetje op de bank blijven liggen. Het zal slecht met me gaan. Ik zal me alleen op de wereld voelen, maar zal de banden met mijn ouders aanhalen en mezelf een paar avonden in slaap huilen.
En het zal goedkomen met me, ik zal er wijzer van worden. Zo is het steeds geweest en zo zal het me blijven vergaan.

In de wasserette
Een conversatie van pakweg een kwartier.
Boeiend, gezellig, uitdagend.
Altijd leuker dan naar de ronddraaiende kleding te staren.
Maar zodra het woord ‘vriend’ uit mijn mond kwam rollen, was ‘ie weg.
En stopte m’n kleding met draaien.
Perfecte timing. Maar wel jammer.

Logleven
Maar wat ís het nu eigenlijk?
Tja, goede vraag.
Persoonlijk, dat in ieder geval.
Ook onderwerp van studie, ontdekte ik gisteren.
En voor je het weet beheerst het je leven.

Over geweren en fietsen
Elke week gaan Kris en Yves, twee mentaal gehandicapte onderzoeksjournalisten, met hun mobiele redactie op pad door het Vlaamse land. Ze geven hun visie op de actualiteit in ‘Man Bijt Hond’, een programma over de doorsnee mens en zijn wereldse bezigheden in het dagelijkse leven.
De stukjes die de twee gelegenheidsjournalisten maken vind ik steevast steengoed. Ze hebben niet alleen een verbazingwekkend positieve kijk op de wereld; met hun werk zetten ze ook een stap in de richting van een grotere sociale acceptatie van mentaal gehandicapten. De televisiekijker kan het duo uitgebreid bestuderen, kan zijn voyeuristische neigingen helemaal botvieren, met vergrootglas, in slowmotion en twintig keer na elkaar indien gewenst, en geen kat die het merkt. En hoe bekender hoe beminder, dus niets dan lof over deze heren die net iets anders zijn dan de meeste anderen en zich helemaal blootgeven aan het grote publiek.
Kris en Yves waren weer geweldig gisteren. Kris kwam met dé oplossing voor vrede op aarde. Een geweldig idee: de wapens uit Nepal terughalen om ze samen met alle andere wapens te vernietigen in verbrijzelaars. En dan iets plezanter maken met de stukjes ijzer die overblijven. “Ne fiets bijvoorbeeld”, opperde Yves. Kan het nog mooier?

Erkenning
Dank je secretaresse -slash- helpdesk! Die 2.50 komen eraan!

Waar een secretaresse al niet goed voor is.

Dingen die niet naar wens verlopen
Hummm... De lay-out ziet er niet helemaal naar wens uit.
Die rare cijfers gevolgd door " en > horen niet. Ik heb mijn persoonlijke helpdesk -slash- secretaresse geraadpleegd met het verzoek "er eens even naar te kijken", want op deze manier kom ik wel erg amateuristisch over natuurlijk. Dus lieve mensen, er wordt aan gewerkt!
(Misschien hadden jullie het nog niet eens gemerkt. In de krant las ik zaterdag dat uit onderzoek blijkt dat blunders door de blunderaars veel serieuzer opgenomen worden dan door hun omstaanders. Dat zij die afwijken van de sociale voorschriften zich vaak helemaal geviseerd voelen terwijl de rest nauwelijks doorheeft wat er gaande is. Met dat soort informatie kan je twee dingen doen: je kan ze opslaan in het deeltje van je geheugen dat dingen bijhoudt als reacties op minder prettige ervaringen, óf je kan je vragen gaan stellen over de geïnteresseerdheid en de bewustheid van de mensen om je heen, maar dat is weer een ander verhaal, een issue dat ik vast nog wel eens aan zal snijden.)

Plannen
We krijgen binnenkort zo’n snelle internetverbinding in huis. Da’s een hele verbetering want nu hebben we er geen.
Nu alleen nog een park en de faculteit voor de deur en ik wil al helemaal nooit meer terug naar mijn vorige woonst.
From scratch to top. Dat kan erg goedkoop en erg snel zo blijkt.
We hebben er rond de thee over gepraat. Hadden er een speciale meeting voor georganiseerd.
("Belangrijk! Snel! Dringend!" Stond er op het briefje)
Iedereeen was iedereen aan het overtuigen van de voordelen, tot iedereen erachter kwam dat iedereen het een geweldig plan vond.
Het is beslist.
Binnenkort moeten we de deur niet meer uit.
We zullen boeken lezen, mopjes tappen, filmpjes kijken, muziek luisteren, eten bestellen en vrienden maken via onze computer.
We zullen mensenschuw en agressief worden, we krijgen allemaal RSI en praten dra uitsluitend in kennersjargon.
En we hebben er zin in!

Toepasselijk
Weer een mooie van Loesje:
"Niet genoten altijd mis"