Wist je dat...
...treinen vierkante wielen krijgen als ze op gladde sporen rijden?
Ik zie hier een mogelijke verklaring voor de schijnbare nood aan schoonmaken van ijsbanen na een uurtje of wat schaatsen. Stel je voor wat voor vormen je ijzers gaan aannemen als dat niet gebeurt!

Op en neer
Gisteren in Man bijt hond:
"En dan had ze van die ups en downs he!
En als ze dan een down had dan moest ge haar weer óp-tillen."
Ik ga zo even in de lift.

Lies
Ik heb zo wa-wa-wa-waanzinnig gedroomd!
Het was zo vreemd, absurd, 't was echt niet gewoon!
Iedereen riep hieperdepiep...

En dan weet ik niet meer hoe het lied gaat dus schrijf ik het maar gewoon in spreektaal op.
- Ik kreeg een kind!
- Echt?
- Ze heette Lies
- Lies?
- Ja eigenlijk eerst Peter maar toen bleek dat het een meisje was.
- Dus Lies...
- Ja lies..
- ...
- De volgende dag kon ze al lopen
- Oh!
- En na twee dagen praten
- Echt?
- Ja en slim dat ze was!
- Wow!
- En iedereen vond dat ik haar Lies moest noemen.
- Da's mooi.
- Ja want dat had ik al gedaan, dus dat kwam goed uit.
- Hoe gaat het nu met Lies?
- Ik weet het niet, goed veronderstel ik, dat mag je wel verwachten van zo'n slimme meid. Ik laat het je weten als ik haar nog eens droom. Ik heb het vage vermoeden dat ze ondertussen al een tiener is.
- Oh?
- Ja en dat ze een relatie heeft.
- Zo!
- Met een kok in wording. Dat is handig want dan kan hij voor ons koken. Ze heeft het goed bekeken, die Lies!

Als je dan...
...een supergezellige avond hebt met een vriendinnetje op café - vol plannen en gegiechel en gegier - ook al zou je gezien de omstandigheden op klimatologisch en liefdesgebied in zak en as moeten zitten...
Dan weet je dat het onverhoopt wel goed met je gaat.

Nieuw!
Ik zie ik zie wat jij niet ziet!
Of toch?

Overmacht!
Ik ben niet gaan vliegen maar veel takken wel. En zo kwam het dat ik wel in Den Haag raakte maar er niet meer uit, want de NS wou niet meer. De vliegende takken waren namelijk geland op de rails. Althans dat is mijn vermoeden. Misschien dachten die mensen van de NS wel: 'Ha! Een storm! Een mooi excuus om dat nachtnet eens een keertje over te slaan!'
Maar wees gerust: ik heb niet onder een brug geslapen, ik lag veilig en warm onder een op instorten staande schoorsteenpijp! Het was gezellig, nog eens uit logeren gaan. Lang leve treinverkeerverhinderende stormen!

Vliegen
Misschien ga ik straks wel vliegen als ik buitenkom!
Dan wandel ik nietsvermoedend het gebouw uit, waait een plotse windvlaag onder mijn jas en word ik opgetild, meegevoerd door de wind. Kinderen zullen me nawijzen, oudjes zullen verbaasd naar boven kijken en kroeghangers zullen stof tot praten hebben. Een toevallig voorbijkomende fotograaf zal het moment vastleggen en ik zal de voorpagina's van de nationale kranten halen (nu de sluipschutter gepakt is en de Russen vrijgelaten zijn, is een verzetje waarschijnlijk welkom). De kop? "Gone with te Wind". Of "Zwaluw strekt eindelijk haar vleugels"
Misschien word ik nog beroemd ook!

Herfst
Ik ben oog- en oorgetuige van een storm. Windvlagen met windkracht ik weet niet hoeveel maar veel! De boom naast me buigt regelmatig meer dan 90 graden voorover en de rustige gracht lijkt bij vlagen een woeste zee. Ik heb het net gechekt en gelukkig is mijn fiets is nog steeds intact. Zolang hij het overleeft zal dat voor het gebouw waar ik me in bevind ook wel gelden. Ik maak me voorlopig nog geen zorgen. En ga zometeen even tegen de wind leunen. Doet me denken aan vroeger op de speelplaats. En dan ga ik CD's luisteren die vervlogen herinneringen en sferen naar boven brengen. En muntthee drinken en een meidenblad lezen. En kaarsjes branden. Mijmeren. Oh nostalgische herfst, welkom terug.

En dan nog dit
Volgens mij heeft de MacDonalds vrijdag gouden zaken gedaan.

Mensen kijken
Echte mensen in mooie kleuren op de site van fotograaf Morad Bouchakour. En ook in het Rijksmuseum: Nederland feest nog tot 5 januari.

Eénzijdige woede
Met het risico doordeweeeks, onorigineel en cliché uit de hoek te komen, wil ik even heel hard roepen. Bij deze.
Hoor mij roepen: "De student in Venlo is door TWEE jongens aangerand. Door TWEE jongens! Een Marokkaan maar ook een Nederlander!!!" Waar is die laatste in de commentaren? Ik hoor niet over hem! Al die demissionair LPF'ers annex aanhang dansen vast al sinds dinsdag huppelend op en rond de tafel.

Honger
In het midden van de Breestraat: een lange brede en hoge wagen met een uitschuifbare ladder op het dak. Eigenlijk een brandweerwagen maar dan niet van de brandweer. En volgens mij zonder brandweerslangen en zuurstofmaskers. En ook geen brandweermannen. Mmm. Helemaal geen brandweerwagen dus. Maar toch was er een gelijkenis: de wagen was rood. En had een ladder. Een grote gele ladder.
Een dwarsgeparkeerde politiewagen hield de auto's en bussen tegen en half Leiden stond te kijken naar wat er nou met die grote rood met gele wagen gebeurde. Bent u benieuwd?
Ik ook! Want het spektakel liep net af toen ik aankwam. De brandweerwagen die er eigenlijk geen was reed claxonnerend weg, en de omstaanders gingen weer verder met wandelen en winkelen. Dus bleef ik maar op mijn fiets zitten. En daarmee ook op mijn honger.

De kip en het ei
Gisteren veel en hard gelachen, tot hikkens toe. Ik werd er helemaal vrolijk van.

Blij
Ik heb nu ook nieuwe schoenen. Jullie moeten ondertussen wel denken dat ik een materialist eersteklasse ben: een telefoon, een fiets, een tosti-ijzer en een douchebak, om nog maar te zwijgen over de dingen waar ik op Kazarca nog niet over gerept heb. En dat allemaal in één maand tijd. Je zou bijna zeggen dat ik van een afgelopen relatie aan het afkicken ben. En nu dus nieuwe schoenen. Ik ben geen materialist (normaal gezien toch niet) maar ze zijn te leuk om over te zwijgen. Het zijn doodnormale zwarte spotschoenen maar ze lopen zo lekker! Ik veer op en neer, huppel door het leven, strak, dynamisch, energiek en evenwichtig. En ze zijn lekker warm. En waterbestendig tot nu toe. En last but not least: ze staan garant voor weer een week blijheid.

Revolutie
Vandaag kreeg ik een uitnodiging (“L geeft een feestje, en dat moet we vieren”), inclusief een persoonlijk thema (Belgen: Nederlanders hebben de neiging themafeesten te houden. Zo ben ik al groen geweest, en een filmster, religieus en exotisch). Mijn thema is revolutie. Ik moet niet persé verkleed komen, een act is ook goed. Ik denk serieus na over “Free Willy”.

Luduvudu
Weet je wat de fietsenmaker me wist te melden toen ik fiets drie ging afbetalen? Dat exemplaar twee, dat ik bij hem had achtergelaten in ruil voor een korting, IN TWEE GEBROKEN was vlak nadat ik de winkel verlaten had. Tja. Ik moet toch maar eens een zelfhulpgroep voor slachtoffers van Kazarca beginnen.

Logdalletje
Kunstenaars zijn vaak jaren bezig aan hun werk,
en schrijvers idem dito met hun boeken.
En muzikanten met hun CD's. Bouwvakkers doen ook wel eens lang over een huis.
En ook al is webloggen helemaal niet te vergelijken met de emplooien hierboven genoemd, toch stel ik mezelf gerust met de gedachte dat ik wel erg veeleisend ben als ik elke dag iets tastbaar wil leveren. En dat het wel eens iets minder mag als dat me zo uitkomt.

Het Veltems Friethuisje
Maar na al dat aanpassen blijft het leuk om eens in de zoveel tijd nog eens naar het Veltems Friethuisje te gaan. Voor de beste frieten van de lage landen maar ook voor het mensen kijken. Mensen staren, mensen observeren, kijken of ik neuzen herken of bekende namen hoor vallen. Gisteren zag ik er P en F, twee jongetjes die ik voor het laatst gezien had toen ik bij hen ging babysitten en die nu groter zijn dan ik. En D, een klasgenootje van de lagere school, in trainigspak en snelle auto. K die buiten zijn baard nog geen haar veranderd is en frieten stond te bakken. En C die "ne grote friet én een curryworst én nen bickyburger én een cervela" nam. En ne cola. "Light".

Inburgering
Eerst was er de huisgenote. Een diep Christelijke psychologiestudente uit Flevoland. Ik vraag me nog steeds af hoe diep christelijk ze was en wat er gebeurde in haar slaapkamer toen haar vriendje bleef slapen – ook diep Christelijk.
Dat vraag ik me trouwens steeds af bij overtuigd Christelijke jongeren. Hoe overtuigd ben je? Als je een langdurige relatie hebt, hoe ga je daar dan mee om? Lig je dan echt de hele nacht met je handen en tanden boven de lakens?
Toen kwamen de Nederlandse vriendjes. De één al koeler en killer dan de ander, maar allemaal recht-door-zee. Daar is veel mogelijkheid toe in Nederland. Zowel fysiek als emotioneel.
Er was ook de studie. “Inzicht, mensen, inzicht! Snappen, moet je doen, niet papegaaien! Niets regeltjes, niets rijtjes. Wéét waar je mee bezig bent!”
En de commissies. “Ontplooi je capaciteiten, ga in besturen, zet je in voor je studie en voor je eigen toekomst! Maak carrière, werk aan je CV!”
En het taalgebruik natuurlijk. ‘Vaasjes’ bier, en ‘broodje kroket’, en ‘pinnen’, en ‘borrelen’, en ‘promoveren’ en ‘je P halen’. ‘Tosti’, ‘brak zijn’, ‘lullen’, ‘zooien’ en ‘brallen’.
En na al die geleidelijke aanpassingen, kon de fiets niet achterblijven. Gedaan met de rechtstreekse import uit België. Derde keer, goede keer.
De eerste werd gestolen voor mijn deur. De deur die ik deelde met de diepchristelijke psychologiestudente uit Flevoland. Een vriendinnetje kwam eten en ging even weg om melk te halen. Toen ze terugkwam was er wel melk (goed voor de puree) maar geen fiets meer. Weg, verschwunden, en ik weet op 10 minuten nauwkeurig wanneer hij verdwenen is. Maar daar ben je niets mee, leerde ik proefondervindelijk. Want twee jaren, acht seizoenen en vele vriendjes, nieuwe woorden, commissies en besturen verstreken, maar van mijn fiets geen spoor.
De tweede keer zat het hem in de spaken. Ik geloofde fietsenmaker één niet helemaal, dacht dat hij er zijn slag uit wou slaan, me vertellen dat mijn fiets op instorten stond om me er een nieuwe aan te smeren. Maar ook fietsenmaker twee zei me dat mijn rijwiel het zou begeven. Nog was ik niet overtuigd, want ik had hem al laten vallen dat ik interesse had in een nieuw exemplaar. En wie is nou zo stom zijn eigen ruiten in te gooien door te zeggen dat het oude het nog prima doet en dat vernieuwing helemaal niet nodig is?
Maar toch besloot ik over te gaan op fiets drie. Groot was mijn blijdschap toen fietsenmaker drie aan de spaken van fiets twee voelde en er spontaan één uitviel. Ik achtte het officieel bewezen: ik was toe aan een nieuwe fiets. En deze keer dus een echte Hollandse. Een opoefiets zoals ze het hier noemen. Sober, functioneel, degelijk. Een hoog en breed stuur, een prima functionerende bel en als kers op de taart: een terugtraprem.
Ik voel het: ik ben af. Nu nog leren hoe boerenkool met worst te maken en ik slaag geheid voor het inburgeringsexamen voor allochtonen.

Vallen
Een tijd geleden viel het kabinet Kok en wat later viel ik van mijn fiets
En vandaag Balkenende dus ik ben gewaarschuwd.
Niet alleen door de fietsenmaker maar nu ook door de gang van zaken.

Fietsslot
Vandaag is een gevaarlijke dag voor mijn telefoon. En als het hem even niet meezit de komende dagen ook.
Hij deelt namelijk mijn rugzak met een fietsslot. Een groot, zwaar, lomp, U-vormig fietsslot. Een fietsslot dat hem in één klap kan verbrijzelen, want hij is toch zo klein en lief en licht. Een beetje het idee van de muis en de olifant.
Dat komt zo. Ik wil een nieuwe fiets en liefst nog zo snel mogelijk ook. Ik voel me zwaar gehandicapt nu ik alles te voet moet doen. Dus wil ik er ter alle tijden klaar voor zijn als zich een nieuw rijwiel aanbiedt. Ik wil meteen een slot om de wielen kunnen leggen om te tonen: “die is al bezet”. Ik wil niet eerst over huis hoeven te gaan om een slot te halen. Stel je voor dat ik net binnen ben om het slot van mijn oude fiets te pakken en dat de nieuwe in die paar seconden verdwijnt. Of dat er ineens een ander slot aanhangt, van iemand die denkt: “Ha! Die is voor mij!” Stel je voor dat ik een verplicht college mis omdat ik mijn fiets niet onbewaakt achter durf te laten. Of dat ik geen boodschappen kan doen want hij mag niet binnen in de supermarkt. En daarom dus het slot. In mijn rugzak. Always be prepared!

Expeditie
Vriendinnetje: "Na ongeveer 15 minuten en een hele hoop rotondes waar de bus rechtdoor gaat, en na ontelbare keren afremmen en optrekken voor haltes, ga je op een bepaald moment aan een rotonde naar links en dan moet je de halte na de Albert Hein eruit. Maar als je snel wagenziek bent, dan is het niet aan te raden. Dan kom je beter die 10 kilometer fietsen."
Fietsenmaker: "Het zit'm in de spaken. Onherstelbaar. Op een dag klapt je wiel gewoon dubbel".
Hij kon niet vertellen hoe lang mijn fiets nog had. Ik laat hem dan ook maar veilig op stal staan.
En wat betreft die busrit: ik blijf naar buiten kijken. Tegen de misselijkheid en naar de fietsers in de hozende regen. Hihi.

Vissen
Mijn oom, wiens dochters net vissen gekregen hebben, deed me een voorstel: samen voor de kersthapjes te zorgen. Ik begin alvast met vetmesten.
Ze zijn er namelijk nog steeds, mijn vissen. Met hen lukt me blijkbaar wat me met planten niet lukt. Zou dat te verklaren zijn door Murphy's law?

Confessie
Laatst had ik een trainingsdag en de trainster vertelde dat ze het heerlijk vond op een dekentje met rozen te slapen. Dat vond ze speciaal aan zichzelf. Iets dat haar van anderen onderscheidt.
Ik heb ook zoiets. Ik pluis de "familieberichten" pagina van de krant uit. Ik lees de namen van geboorte- en huwelijksberichten, er staan er altijd leuke tussen.
Beer bijvoorbeeld, of Siep. En Zomer en Joort en Haas.
Maar de doodsberichten fascineren me het meest. Ik kijk welke naam in verschillende berichten terugkomt (Claus brak deze week het absolute record). Hoe oud de dode geworden is (hoe jonger, hoe spannender). Wat de achterblijvenden schrijven. Of er iets af te leiden is over de doodsoorzaak. Ik pink ook regelmatig een traantje weg. Krijg er koude rillingen van.
Ik schaam me er een beetje over, vind het een morbide interesse. Hoop ook steeds dat niemand me erop betrapt. Doe het in het geniep. Maar nu natuurlijk niet meer zo.
Weer een confessie.

Nieuwigheden
We hebben nu ook een nieuwe douchebak. En een nieuw tosti-ijzer (krokmesjeumasjien). En ik krijg misschien een nieuwe fiets. Ben ik weer drie weken verder.

Zonnestraaltje
En toch wist Wim de Bie ook vandaag weer een glimlach op haar gezicht te toveren.
Een bank vooruit en een kus van de juf!

Als...Dan...
Als je de hele dag vrolijk bent, plannen maakt, lacht en gezellig kletst...
Als je zin hebt in de dagen en weken die komen, ook al worden de bomen bruiner en de dagen korter en de temperaturen lager en de buien frequenter...
En als je dan door een paar woorden helemaal van slag raakt, het noorden kwijt...
Als je door die woorden voelt dat je handen trillen en je benen week worden...
Dat je maag omdraait en je wangen gloeien...
Dat je inspiratie verdwijnt als sneeuw voor de zon...
Dat je niet blij kan zijn met de blijheid van een ander...
Dan weet je dat het eigenlijk nog niet zo goed gaat met je, ook al had je anders gehoopt.

Voelen en ruiken
Als ik later uitvinder word, dan wordt dit mijn primeur.
Een dubbele, sensorische primeur:
Een warmwaterkruik in de vorm van een volwassen lichaam
waar je tegenaan kan kruipen tijdens koude nachten
maar die niet afkoelt na een paar uur
(ben je ineens kil plastic aan het knuffelen);
en een systeem waarbij je niet alleen hoort en ziet als je naar een film kijkt, maar ook ruikt.
Sigaretten,
Parfum,
Pas gemalen gras
of haardvuur.
Vanille-ijs,
Slaapkamer,
Gewassen haren,
Indiaas eten.
Of zweetlucht,
WC,
Warm bier,
The morning after.
Pas gepoetste tanden,
eieren bij het ontbijt,
en verse jus d'orange.
Aangezien het vrij onwaarschijnlijk is dat ik later uitvinder word,
doe ik bij deze een oproep aan alle uitvinders die dit lezen:
ga vooral aan de slag met mijn ideeën.
Maak levensechte kruiken en filmgeursystemen.
Maak u geen zorgen over patenten of dergelijke.
Alstublieft niet.
Doe mij en de maatschappij een lol en
Leef u uit.
Een gratis proefexemplaar daarentegen is nooit weg.

Les excuses... je m' en sers!
Lieve fan,
als je de laatste tijd last hebt van vreetbuien,
van toenemend lichaamsgewicht,
van snoepverslavingen,
of van chocoladekoperij,
dan zou dat een rechtstreeks gevolg kunnen zijn van je bezoekjes aan Kazarca.blogspot.com.
Want rood en geel wekt namelijk honger op.
Trek.
Eetlust.
Goesting.
MacDonalds heeft het goed bekeken.
En ik...
heb er oprechte spijt van als ik uw figuur naar de knoppen help.
Maar lieve fan, blijf vooral lezen.

Weer een aanbidder!
P heeft nooit meer gebeld maar vandaag kreeg ik een mailtje van S.
Absoluut onbekende S.
S die in Londen Indonesisch kookt en me C noemt.
S die het volgende schrijft:
“...Hoe is 't met je, wijfie? Ik ben trouwens je evenbeeld tegengekomen, sprekend jou toen ik je leerde kennen = curls, lips, ass, sultry loox... Dang girl, that's how much I miss ya!”
Oef…
Sultry looks?
Ass?
Wijfie?
Dang girl?
Frappant wat voor een sfeerbeeld zo’n kort stukje tekst oproept.
Apart om te horen.
Maak ik dat ook weer eens mee!

Nog steeds blij
En jawel lieve mensen,
een week na datum ben ik nog steeds blij met mijn nieuw speeltje.
Zo blij dat ik nu al over mijn maandbelbudget zit!

Maten en gewichten
Laatst ontdekte ik dat er met twee maten gemeten wordt in de kroeg.
En dat dat voor mij geen positieve gevolgen heeft.
Of had.
Of ooit zal hebben.
Ik heb mijn buik vol van de kroeg.
Ik pas.
Niet in de maat maar voor de eer.
Exit Kazarca.

Student
Hoe ouder je wordt, hoe minder je slaapt, zegt men.
Ik kijk vooruit:
ik bouw reserves op.

Onze WC
We kennen bij ons in huis sinds kort een nieuwe dimensie van genieten.
Naar de WC gaan.
Het ruikt er namelijk naar man.
Naar strakke, verzorgde, nette man.
Naar man met een subtiel doch verleidelijk parfum.
Naar onze nieuwe geurverspreider.
Elke keer dat je doorspoelt wordt ’ie geactiveerd.
Heerlijk.
Nu alleen oppassen met die omgekeerde associaties.

Liva
Er was eens een lieve vrouw en die woonde bij ons in de straat.
Ze had twee namen (in het begin gebruikte ze de ene, later de andere), rode bolle wangen en in mijn herinnering ook erg veel kettingen, armbanden en ringen.
Ze had een warme stem waarmee ze de kinderen uit de buurt verhaaltjes vertelde. Ze schreef ook boeken. Over Pol de muis en anderen.
Haar kelder had ze ingericht met kussens. Ze was psychotherapeut, vertelde ze op een dag. Mensen kwamen naar haar toe om te praten over hun problemen. Als ze bijvoorbeeld erg kwaad waren op hun baas, beeldden ze zich in dat hij één van de kussens was en dan mepten ze erop los.
“Dat lucht op”, zei ze.
Toen ze al een aantal jaren weg was uit de straat (‘veel te duur en veel te klein’), kwam ik haar tegen op de boekenbeurs.
Ze vertelde me over een herinnering die ze aan mij had.
Ik had haar gevraagd waarom ze niet getrouwd was.
“Omdat het moeilijk is de juiste man te vinden”, had ze geantwoord.
“Tja, er zijn er ook zoveel knappe en lieve”, had ik gezucht.
“Je hebt een goede vaderfiguur”, zei ze me op de boekenbeurs.
Ik denk dat Liva dit zou vertellen als je haar zou vragen wat ze bijzonder vond aan dat meisje aan de overkant.
Maar dat kan je niet vragen want Liva Willems is niet meer.
Godeliva Uleners zal geen verhaaltjes meer vertellen en niet meer op kussens meppen.
En daarom dit tekstje.
Omdat ik mezelf afvroeg wat ik zo bijzonder vond aan Liva.

Nieuw speeltje
Er heeft weer een samenloop van omstandigheden plaatsgevonden in mijn leven.
Mijn hele leven is één grote samenloop van omstandigheden,
maar er heeft zich weer een weblogwaardige voorgedaan.
Vandaar de inleidende zin.
Een oude, grote GSM + een promo-praatje van een barhanger + het verlangen naar iets tastbaar om blij over te zijn = de omstandigheden.
Een nieuwe telefoon = het resultaat. Inclusief abonnement want dan kreeg ik hem voor niks.
Ik heb hem gekozen omdat ik hem mooi vond. Niets meer en niets minder. What I saw is what I got.
Misschien is het wel een heel fout merk.
Of is hij erg gebruiksonvriendelijk.
Of meteen kapot.
Maar mooi is ’ie.
En erg licht.
En hij past in het borstzakje van m'n jeansjas.
En ik ben er minimum een week blij mee!