Gisteren
Ik heb...
gezweet,
gestoomd,
gezwommen,
gebubbeld,
gerust,
gedreven
en gespeeld met warm en koud.
Ik ben...
gemasseerd,
gescrubd,
gepeeld,
geëpileerd,
geolied,
gepakt (met modder welteverstaan, niet op zijn Bart Peeters')
en klaar om 2002 in schoonheid te eindigen.
Letterlijk. Figuurlijk zal ook wel lukken.
Lieve lezers, prettige avond, gelukkig nieuwjaar, vrede en bloemen.
Later meer.

Leiden!
Alle getypte a's worden q's, het is weer koud wanneer ik wakker word, een stapel kranten wacht om gelezen te worden, de knop van Vlaams naar algemener Nederlands hapert een beetje en mijn vissen zwemmen nog steeds, tegen mijn verwachting in, olijk in het rond.
Ik ben er weer.

Oh what a night
Wie keek, zag vanavond Kris en Yves op TV.
Wie heel goed en aandachtig keek zag er ook de mens achter Kazarca, applaudiserend, lachend en flanerend.
Wie, net als Kazarca, het privilege mocht genieten om achter de schermen een kijkje te nemen, zag haar handjes schudden, over de koetjes en kalfjes van de Vlaamse radio en TV kletsen, antropologisch verantwoord discussiëren, maar vooral onverbloemd flirten met mister Nice Eyes van de Vlaamse Televisie.
En wie een vlieg, mug of spin is en zometeen in de contreien van Kazarca's bed vertoeft, ziet haar met een brede, gelukzalige glimlach om de lippen inslapen.

Ondertussen in huize Kazarca
Mmm mm mm mm, mm mm mm, mm mm mm.....

Analogieën en geneurie
Dat Wij van Kazarca zal er nog wel even inblijven. Het voelt een beetje als een stopwoord dat, als je het weglaat, je verhaal incompleet doet lijken. Maar stopwoorden zijn meestal geen lang leven beschoren dus ik maak me, denkend aan de analogie, nog geen zorgen.
Wat ik wou zeggen is: Wij van Kazarca hebben een nieuw lievelingslied. Of we nu geluidloos of uit volle borst neurieën, het is steeds bij ons. Het zoemt door ons hoofd en het krijgt een stem op de meest onverwachte en onvoorspelbare momenten. Het gaat als volgt: Mmm, mm mm mm, mm mm mm, mm mm mm. En dan komen er woorden maar die zijn niet zo belangrijk want net zoals het bij liefde op het eerste gezicht bij potentiele partners om het uiterlijk gaat, gaat het bij mooie liedjes om de melodie. En de stem. De stem van de massa naast Bart Peeters met zijn mooie 'Heist aan zee'. Mmm, mm mm mm, mm mm mm, mm mm mm, en de meeuwen meeuwden staa-atig, mm mm mmm...

Wij van Kazarca
Ik ben trouwens alleen. Er is geen wij bij Kazarca, het ben ik, J. Me, myself and I. Ik wou vroeger graag prinses worden. Maar toen ging ik wildvreemde Italianen zoenen, roken, sporadisch drinken, uitgaansgelegenheden en mannen frequenteren, strakke topjes dragen en de pil slikken en ik denk dat ik met dat alles mijn kans verkeken heb. Niet dat ik er spijt van heb, begrijp me niet verkeerd.
Maar prinsessen worden, als ze het slim aanpakken, uiteindelijk soms koningin. En koninginnen mogen...
Juist. Vandaar.

De tijd van het jaar
Drie kerstdiners, een bevredigend aantal cadeautjes, een hele serie zoenen met beste wensen, en een niet te onderschatten aantal pondjes later, zeggen wij van Kazarca met een diepe zucht: "zo kan het wel weer". Maar natuurlijk niet zonder u - met vertraging maar daarom niet minder oprecht - geweldige kerstdagen te wensen. En alvast een gelukkig nieuwjaar, hebben we dat ook weer gehad.

Kazarca en de Italianen
Mijn allereerste zoen kreeg ik van een Italiaan.
Ik hou nog steeds van pizza, en Umberto Tozzi laat me niet koud. Mischien is er een verband.

De vrouw in broertje's leven
Mijn broertje is 17 en verliefd. Ik denk niet dat het de eerste keer is, maar ik heb het nooit eerder van zo dichtbij mogen meemaken. Hij straalt, hij glundert, hij lacht de hele dag. Hij geeft zoveel energie dat hij mij en passant ook nog even oplaadt. En hij gebruikt spontaan minder gel. U snapt vast wel dat ik zijn vriendinnetje al positief geëvaluerd heb. Want meer straling en minder gel, daar worden wij van Kazarca alleen maar blij van.

Nog meer luchtigheid
Je maakt nog eens wat mee als je je haren laat groeien. Zo blijken de mijne waarachtig slag te vertonen. En wel natuurlijk en langdurig. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

In het kader van de luchtigheid
Er zijn zo van die kleine dingen waar ik enorm van kan genieten.
Van een grappige uitspraak op TV die me in mijn eentje doet schaterlachen, van een lange warme douche, van een bouchéke tijdens het winkelen, van een onverwacht zachte en zonnige winterdag. Van de geur van waspoeder A die samenhangt met plaats X en die onverwacht enorm sterk en lekker ruikt in plaats Y waar met waspoeder B gewassen wordt. Het zijn zo van die dingen, ze kleuren mijn dag.

PS
Voor zij die het niet helemaal begrijpen (waarschijnlijk iedereen - 1): ik ben volop aan het relatieverwerken. En af en toe heeft dat kleine aardschokken, grote vervreemding en stormachtige posts tot gevolg. Maar het komt wel weer goed. Zo is het altijd geweest dus zo zal het vast ook blijven gaan.

Storm
Men neme een aquarium. Een aquarium met twee vissen en een stuk of zeventig blauwe en rode steentjes op de bodem. Men ziet de vissen rustig zwemmen, drijven, rondlummelen, en de steentjes liggen op de bodem alsof ze nooit anders geweten hebben.
Men schudde het geheel met man en macht door elkaar.
Kan men zich voorstellen hoe de vissen en de steentjes zich voelen? Ik wel.

Woorden
Geregeld maken woorden sprongetjes in mijn hoofd: sprongetjes van passieve naar actieve woordenschat. Een paar dagen geleden liep 'digibeet' over.
Mijn persoonlijke invulling: iemand die er niet in slaagt om aangeklikte links in zijn / haar weblog in een nieuw venster te laten openen.

België!
Lekker eten, lekker bier en lekkere mannen.
I hate to admit it, maar oh wat voel ik me thuis.

Druk
Opzij!!! Maak plaats!!!
Ziet u een wervelwind voorbij razen? Dat zou de mens (of het natuurfenomeen, comme vous voulez) achter Kazarca wel eens kunnen zijn.
Ze doet dezer dagen aan storm voor de stilte.

De andere kant van de straat
Mijn kamer ligt aan de straatkant en heeft twee grote ramen, die mij in de dagelijkse verleiding brengen het leven van mijn overburen te volgen.
Schuinlinks hebben ze een baby, vijf maanden oud. ’t Is een hij, getuige de ‘Hoera, het is een jongen’ –slinger toen hij er pas was.
In het huis tegenover mij wonen op de eerste en tweede verdieping Christelijke studenten. Eén van de drie brave meisjes die ik regelmatig in de keuken zie zitten, had toen ik hier net woonde ‘Jezus leeft’ in grote letters op het raam gespoten. Ik vond het ontiegelijk eng. Soms zie ik haar met haar armen in de lucht knielen, maar ze verwisselt regelmatig haar dekbedovertrek en daar ben ik blij om want het maakt haar een stuk menselijker. En Jezus leeft niet meer ondertussen, althans niet op haar raam.
Onder de Christelijke studenten woonde E. E heeft een computerbedrijfje, een vriendin en een roodharige kat. Mijn contact met E ging verder dan enkel gluurderij: we waren ooit samen op een feestje. Hoe dat zo kwam, doet er niet toe maar het punt is dat ik studiegenoot M op dat feestje plots E’s kruis zag masseren. Ik was geschokt want E had immers een lieve blonde vriendin die elk weekend bij hem kwam logeren. Maar goed misschien hadden ze een relatie waarbinnen dat soort dingen perfect mogelijk zijn, ik heb het er nooit meer met hem over gehad. Vorige week is E verhuisd. Het deed me wat, echt. Het was zo leuk om hem ’s avonds kaarsen te zien branden en naar ‘Idols’ te zien kijken onder het genot van een pizza van Domino’s.
Naast E woont een homoseksuele Antilliaan. Een doetje. In de zomer draait hij heel luid Merengue en dan is het dansen geblazen.
En boven de homoseksuele Antilliaan woont een jong koppel. Ik denk dat zij rechten studeert en dat hij bij een IT-bedrijf werkt. Ze houden van zeilen en mooie kleren, roken Marlboro lights en kijken vaak TV. Erg vaak. Volgens mij kijken ze naar ‘The Bold and the Beautiful’ en ‘Friends’ en Nederlandse soaps, maar dat vermoeden kan ik niet hard maken want hun TV staat in een verkeerde hoek. Ik zie hen enkel staren. En een week na E verlaten zij nu ook de kant van de straat met de even huisnummers. Hun studio is leeg, de gordijnen zijn weg, ze zitten op de vensterbank en ze hebben mensen in werkkleding over de vloer. Ik vraag me af wat het is met al dat verhuizen. Misschien voelden ze zich bekeken.

Tranen
Ik was gewaarschuwd: het zouden tranen worden. Niet zomaar wat vochtige ogen maar tranen met tuiten. De laatste restjes van mijn oogontsteking zouden wegspoelen, mijn wangen zouden uitdrogen van de overdosis zout en ik zou gaan slapen met een hoofdpijn van jewelste.
Ik had er zin in. Gewapend met een doos zakdoekjes gaf ik me over aan Dancer in the Dark. Maar niets hoor, geen tranen. Geen druppel. Het bleef droog.
En dat is opmerkelijk. Vreemd. Hoogst merkwaardig. Want zij die het kunnen weten zullen het niet ontkennen: ik ben een huilebalk. In hart en nieren. Ontroering, verdriet, onrecht en vreugde, ze gaan steevast gepaard met tranen. Maar Dancer in the Dark niet. Prachtfilm, absoluut. Mooi, schrijnend, puur, hartverscheurend. Maar desondanks.
Ik had hem ook niet moeten onderbreken voor Fame Academy.
Wat mij overigens wel tot tranen roerde.
Het kan verkeren.

De gang van zaken
Het gaat traag bij ons in huis. Nog steeds geen internetaansluiting. Maar ook nog steeds geen kat. En weer bedenk ik me: elke min heeft zijn plusje.

Als het zou kunnen...
Nou ja ik ben dan ook nog nooit naar een Kamasutrabeurs geweest. Dat scheelt qua mogelijkheden en qua logstof. Maar beste lezer, wat niet is kan nog komen: wij van Kazarca houden alle opties open.

Niets nieuws onder de zon
Maandag weer tentamen. You know the drill.
Tot volgende week!

Shockeren
Luna schrijft op haar weblog heel openhartig en gedetailleerd over een bezoek aan een kamasutrabeurs. Volgens mij is zij zo iemand die steeds wint met karten en Monopolie en de Kolonisten van Katan.
Ik daarentegen heb gisterenavond om klokslag (lees: mobielalarm) negen uur mijn pil genomen midden in een zaal vol Christelijke studenten. Ik vond het al heel wat.

Wie zoekt...
...die vindt mij vandaag in Trouw.
En als die zoeker dan ook nog eens 'Café' en 'Bonte Koe' vervangt door 'Universiteit' en de citaten een beetje nuanceert, krijgt 'ie een duidelijker beeld van de mens achter Kazarca.
Spannend, stukje bij beetje verlaat ik de veilige anonimiteit van het psuedoniem...

Kerst
Gespot: de eerste zingende kerstman dit jaar! Van plastic weliswaar maar toch erg zingend en jolly en 'ho-ho-ho!'.
Ik onthoud mij van verdere commentaar, daar ik het eerste kerstdiner van het seizoen al achter de rug en kiezen heb. Trekt u vandaag zelf maar uw conclusies.

Afgestompt
Ik zie de wereld met andere ogen, ruik hem met een andere neus en hoor hem met andere oren.
Omdat ik nog geen tijd heb gehad om helemaal ziek te worden, ben ik het nog steeds (nu al twee weken lang) een beetje. Mijn hoofd zit vol snot, mijn oren horen niet op volle kracht en mijn ogen... die zitten verstopt achter een te zwakke bril, en dat nog tot volgende week dinsdag. De mist die uit mijn rechter- en later ook linkeroog kwam, heeft zich namelijk genesteld in mijn lenzen. Weg lenzen.
Het verandert je blik op de wereld. Letterlijk. Ik zie niet meer wat mensen denken en voelen, vooral 's avonds heb ik het idee dat ik maar half meekrijg wat er om me heen gebeurt en ik voel me een paria tussen de alerte mensen die me omringen.
Want ik hoor, ruik en zie het leven maar half.
Ik ervaar aan den lijve hoe het is om apathisch te zijn.
Vreselijk.

Kat
We krijgen weer een kat. Menig vriendin van mij zou helemaal uit haar dak gaan bij het krijgen van een kat maar ik ben anders dan menig vriendin wat betreft katten. Ik vind ze namelijk niet tof. Toen ik ongeveer een jaar geleden aankwam in het huis waar ik nu woon was het enige minpunt het feit dat er een kat rondliep (sorry M, het is echt zo). Een aantal maanden later kwam het beest onder een auto terecht en dat vond ik best jammer, maar alleen omdat W er zo van onder de voet was. Het is nog steeds een heikel onderwerp, die vorige kat, want ik verdenk W ervan dat ze mij verantwoordelijk acht voor het overlijden van haar huisdier.
Maar dat van die vorige kat is een zijpad dat ik nu niet wil bewandelen want het ligt gevoelig. Toch nog even voor wie het horen wil: mij treft geen blaam. Ik hield niet van die kat maar ik heb haar op geen enkel moment willen liquideren. Moge dat duidelijk zijn.
Bon. Huisgenoot K is jarig en krijgt een huisdier van vriendjelief. Een katje, een jong poesje, zo'n klein mormel net van de moeder vandaan. Oh oh oh daar gaan we weer. Ik heb het al een paar keer geprobeerd, van katten te houden. Ik heb ze geknuffeld, geaaid, gestreeld, aangehaald en gelokt. Maar tevergeefs. Ik kreeg steeds nagels in mijn been, bolle ruggen en hoge stijve staarten. Ik weet niet veel van katten, maar ik weet wel dat dat nonverbale manieren zijn om te zeggen: "Doe geen moeite, het lukt je toch niet".
Maar misschien lukt het deze keer wel. Ik heb de laatste maanden namelijk last van moedergevoelens en de drang naar knuffel- en aaibaarheid (want geen relatie meer) dus wie weet ontstaat er wel een speciale band tussen dat beest en mij. Maar ik hoop van niet. Voor mezelf en voor u. Voor mezelf omdat ik dan elke week moet stofzuigen en voor u omdat u dan binnenkort opgescheept zit met een kattenlog. En lieve lezer, geloof me, dat zou nog wel eens kunnen tegenvallen.

Plusjes en minnetjes
Maar eerlijk ben ik dan weer wel. Elke min heeft zijn plusje, toch?

Kritiek
Zolang het goed gaat, gaat het beter, maar in het kader van de persoonlijke confessies moet ik eerlijk bekennen dat ik niet om kan met kritiek. Zo. Dat weten jullie ook al weer. Maar vrienden en bekenden, hou daar vooral geen rekening mee. Ik word er hard van.

Zo gaat het goed, zo gaat het beter!
Dames en heren, ik zie dat u mijn archieven hebt ondekt. Goed zo!
Een kus van de juf en een bank vooruit.

Kazarca en de Sint
Nederland feest en vandaag al helemaal,
Vandaar bij deze op Kazarca een dichtend verhaal.
't Is vijf december, de dag van de goedheilig man,
Hier althans, in België neemt men het er morgen pas van.

Voor zover het eerste verschil in de rij,
Twee: in't zuiden dicht men er niet bij.
Daar krijgt paard een wortel en sint een pint,
Vandaar dat hij de Belgen zo goed is gezind.

Verder komt Sint ginds in de nacht en door de schouw,
Misschien hier vroeger ook maar nu steekt dat niet zo nauw.
Hij klopt gewoon erg hard op de deur,
En laat anderen voor hem dichten, hoezo last van sleur?

Enfin, verschillen zijn er bij de vleet,
Ik ben zeker dat ik er nog een aantal vergeet,
Maar lieve lezer, daar draait deze post niet om,
U denkt vast: "t is niet voor Sint maar voor Kazarca dat ik kom!"

Dus hier mijn reflectie op het Sintgebeuren:
Het feestgewoel zal mijn avond niet opfleuren.
"Hoezo Kazarca, wat hoor ik nou?
Laten je Nederlandse vrienden je in de kou?"

"Nou Lezer met die inburgering gaat het vrij goed,
maar toch geen Sinterklaas dit jaar, al was ik erg zoet.
Ik glipte door de mazen van het net,
had op de verkeerde paarden mijn geld ingezet.

Op nonconformisten, Belgen en slappelingen
En tja, die doen niet mee aan dit soort dingen.
Maar maak je geen zorgen, dat doe ik ook niet."
Nee, Kazarca vergaat vanavond niet van verdriet.

Ook al is ze op dé gezelschapsavond alleen,
Ze zal ervan genieten als nooit voorheen.
Hoezo, eenzaam?
Hoor, daar zingt een aanbidder onder't raam!

Rood!
Of roder toch. Minder roze in ieder geval. En daar ging het om.
'Mission accomplished', kan ik dus met recht en reden stellen. Nu nog werk maken van die flauwblauwe links (en die lila datums -done) en dan zijn we er.

Met alle Chinezen...
Er is een competitie aan de gang in weblogland. De Blog 40, zo noemen ze het. Je kan stemmen op weblogs die je leuk vindt en degene met de meeste punten is de winnaar, meen ik begrepen te hebben. Ik heb er nog even over nagedacht. Het zou wel spannend zijn, maar het houdt een risico in, een berekend risico en als ik mijn berekening geloven mag is het geen goed plan. Want het popi-jopi logwereldje is er ééntje van ons kent ons. En ons kent mij niet, dus ons stemt niet op mij want mij hoort er niet bij.
Ik doe dus niet mee. Loop het risico niet helemaal onderaan in het klassement te eindigen, stel mijn lieve kleine fijne Kazarca niet bloot aan de big bad world outside, waak over het vlammetje en speel lekker op veilig. Schijtluis? Oh ja, zeker.
Maar wel consequent in hoe en wie ik ben. Het is maar waar je prioriteiten liggen.

Snel tevreden
Iemand heeft lang en uitgebried rondgesnuffeld in mijn archieven. Spannend vind ik dat. Zou die iemand iets zoeken? En wat zou hij of zij gevonden hebben? Ik ga er natuurlijk vanuit dat het een hij is. Daar ga ik altijd vanuit. Vind ik veel spannender. Daar krijg ik weer geheime aanbidder fantasieën van, à la S en P en de bos bloemen.
Hoe ik weet dat er rondgesnuffeld is in mijn archieven? Dat blijkt uit mijn statistieken. Maar wat niet blijkt uit mijn statistieken, is wíe nou precies zo nieuwsgierig is naar de ins en outs van Kazarca. En daar is Kazarca nou net zo nieuwsgierig naar.
Maar lieve onbekende snuffelaar: ga je voyeuristische gang, het kan anoniem, zo blijkt uit mijn statistieken. Rozen zijn welkom. En kaartjes en cadeautjes ook. Maar gesnufel alleen is ook OK. Mijn ego is makkelijk streelbaar.

Dronkemansverslag
Eerst was er dus tentamen en toen dat was afgelopen was er een feeststemming want het tentamen was tot een goed einde gebracht en dat moest gevierd worden. Er kwamen plannen en die plannen werden werkelijkheid en er waren olijven en schuimwijn en lasagne met rode wijn en toen waren er confessies: wie had wie in pyjama of in badjas of naakt gezien. Er was er ééntje en die had een docent in vol ornaat gezien, althans dat zei ze, en of het nu waar was of niet, dat bleef in het midden maar ze maakte er indruk mee, dat staat vast.
En toen was er nog meer rode wijn en weer schuimwijn en ook witte wijn en feelgood muziek – Ghostbusters en Hakuna Matata en Joe Cocker en dergelijke meer – en er kwam nog meer wijn: rood en wit en bubbel-. En er was handengeklap en voetengestamp en vingergeknip en heupgezwaai en er werd geglimlacht en geflirt.
En toen werd er gezoend.
En als het niet hier vereeuwigd was, was het zoenen vergaan in de roes van het moment. Maar het staat hier nu, zwart op wit, zwart op geel met een rode achtergrond. Er is gezoend, en het zou tussen hen blijven maar nu dus niet helemaal meer. Het was best spannend. En lekker. En heel erg grappig en lachwekkend want ze hadden nooit gedacht dat hun vriendschap tot dat niveau verheven zou worden. Maar het was lekker een éénmalig. Althans dat denkt zij.

Hoe ik me voel vandaag?
AAAHHH!
Zenuwen! Tentamen! Nu!
Nogmaals: AAAHHH! Zenuwen! Tentamen! Nu!

Inzichten
Na een weekend in quarantaine bekijk je de wereld met andere ogen, heb ik zonet gemerkt.
Onderweg van punt A naar punt B, zag ik
- een wagentje met daarop "Winkelwagenafhaalservice". Oh welvarend Nederland, waar gaat dat, naast de supermarkt, heen?
- drie treinconductrices met alledrie een verschillend NS-hoofddeksel. Een pet, een hoedje en een soort keppel maar dan groter. Weer stel ik me de vraag: waar gaat dat, naast een treinstation elders in het land, heen?
en merkte ik
- dat fietsen met harde banden echt snel en goed vooruitgaat.
Nu hopen dat het op mijn tentamen ook zo hard gaat met die bedenkingen en inzichten.