zondag, september 28, 2003

De computer, bron van emoties
Tegenwoordig flirt ze uitsluitend met mannen aan de andere kant van de computer en tevens aan de andere kant van de oceaan. Tien uur vliegen en zes tijdzones verwijderd. Mannen die in de risicozone van jaloezie en bezitterigheid verkeren maar die verdomd goed weten welke snaren te raken. Erg spannend en wel zo veilig. Kans van slagen is namelijk voorlopig onbestaand.

Orde
Haar kamer blinkt weer. Geen stof meer op de boeken, geen bolletjes haar meer op de vloer.
Bed ververst, was gedaan. Kat weggejaagd. Afgewassen. Wasbak met antichloor behandeld, stoel gestofzuigd, de spiegel met lampjes opgeluisterd. Een vuilniszak gevuld, een pizza gemaakt en voor de TV in slaap gevallen.
Weer wakker geworden, bier gedronken en olijven gegeten, discussies over manieren van overkomen en over mogelijke onderwerpen voor artikels gevoerd. Thuisgekomen en de onderwerpen snel opgeschreven. Geflirt over de MSN. Kleren niet in een bolletje op de grond gegooid maar netjes in de wasmand. Stoel onder bureau geschoven.
Relatief blij naar bed gegaan.

zaterdag, september 27, 2003

Controle, of net niet
Morgen grote schoonmaak. Want met die rommel in mijn hoofd wordt het helemaal niks. Benieuwd of het helpen zal. Ik hou u op de hoogte.

donderdag, september 25, 2003

Over twee mensen die ervoor gingen
Zij had een relatie die lang en serieus was. Hij ook. Ze kwamen elkaar tegen in een setting ver weg van hun respectievelijke relatie en in een situatie die hun beiden vreemd was. Het klikte. Zij viel op zijn go with the flow houding. Hij op de hare. Zij besefte dat ze die houding miste in haar relatie. Hij in de zijne. En zijn partner was ver weg, net als de hare. Ze probeerden het tegen te houden. Probeerden ertegen te vechten, want het was fout. Zo dacht hun respectievelijke entourage erover. Maar zij niet. Zij konden alleen maar dat ene gevoel zien. Die lotsverbinding, die voorbestemdheid. Dus ze gingen ervoor. Met alle kopzorgen en problemen vandien. Want ze gingen ervoor. In een setting ver weg van hun respectievelijke relatie. En ze vonden dat het juist was. Het enige dat ze konden doen. Ze gingen ervoor en nu zijn ze beiden weer terug in hun natuurlijke habitat en nog steeds is het juist. Onweerswolken en gekwetste zielen daargelaten. Voor hen blijft het juist. De enige optie.

woensdag, september 24, 2003

Energie of net niet
Hoe zou dat gaan met energie? Op het eind van de week is die iets minder. Op het eind van de cyclus meestal ook. Maar wat als je in het midden van de week en de cyclus het idee hebt dat je niet meer vooruit gaat? Wat als je voelt dat je maar voor 75% functioneert? Als je overzicht weg is en simpele dingen maar niet helder worden? Als kleine moeites je hopen inspanning kosten en als de minste tegenslag goed is om je een halve dag KO te slaan?
Zou dat nu echt gewoon het begin van de herfst zijn?

maandag, september 22, 2003

Avonden en boeken
Het mooie aan avonden als deze is dat je de wereld buiten kan sluiten, kaarsen aan kan steken en met een kop thee, een mooi muziekje en een boek op de bank kan zitten, jezelf wentelend in je home-made knusheid. Het minder mooie aan avonden als deze is dat ze snel vervelen en vreselijke boeken kunnen voortbrengen.

Wat alleen is in haar hoofd
Toen ze wat kleiner was waren het turnoefeningen, acrobatische opstellingen, watervallen in Brazilië, internaten, de magische toekomst van haar clubjes, gebroken ledematen, kleine zusjes, briefjes van jongens uit een klas hoger.
Nu zijn het gure strandwandelingen, de kleuren van Martinique, huisjes binnen de grachtengordel, affaires met duistere mannen, bloeiende internationale carrières, boeken in het park in de zomer.
Maar het gevoel blijft hetzelfde.

vrijdag, september 19, 2003

Misschien
Een tijd geleden stapte hij haar bed uit om er niet meer naar terug te keren.
("Misschien keert hij ooit wel weer terug. Voor even. Om dan weer weg te gaan.")
Misschien zal hij ooit nog eens op haar bed zitten, wanneer hij bij haar op bezoek is. Met een kop koffie of een glas wijn in zijn hand. Een krant, misschien. (Of een pen en een blocnote.) Het zal anders zijn. Op bed of in bed. Een wereld van verschil.
Misschien zal hij denken aan wat er zich ooit afgespeeld heeft op die plaats, als hij daar zo zit op dat bed van haar. Misschien zullen de beelden in zijn hoofd weer voorbij komen. Hoe zij het bed in stapte. Hoe ze er naakt en kwetsbaar weer uit kwam. Een handdoek om haar lichaam wikkelde om naar de WC te gaan. Hoe zij hem aanstaarde wanneer ze beiden midden in de nacht, op hetzelfde moment wakker werden. Knieën tegen elkaar. Het zwart van de uitgelopen mascara op de plek waar ze geen wallen had. De rolletjes op haar buik als ze in foetushouding lag. De haartjes onder haar wenkbrauwen. ("Als hij maar goed genoeg keek.")
Misschien zal ook zij denken aan wat ooit was maar niet meer is wanneer ze hem daar ziet zitten op haar bed. Met een kop koffie in de hand, of een glas wijn en een krant ("of een blocnote en een pen"). Misschien zal ze denken aan de haren op zijn borst. De boxershort die pas uitging onder de lakens. Zijn hoofd op het kussen, de open mond.
Hij komt tegenwoordig niet meer in haar bed. Is eruit gestapt en wat later ook uit haar leven. Ze ziet hem op foto's, af en toe. Wanneer ze het niet verwacht. (Elke keer weer een kleine stoot elektriciteit door haar middenrif.)
Ze hoort hem in gesprekken. Leest hem in teksten waarin hij niet aanwezig is. Maar toch ook wel. Voelt hem in haar dromen. ("'s Nachts en overdag.") Maar hij is er niet. Niet meer in haar bed en ook niet in haar leven. Misschien ooit weer wel. Zit hij er weer. Eenmalig, niet structureel. Gaat hij liggen na het glas wijn. (Legt hij de pen en de blocnote aan de kant.) Gaat de boxershort uit onder de lakens en zijn mond open wanneer hij slaapt. Gaat hij daarna weer weg, natuurlijk.

dinsdag, september 16, 2003

En we gaan hard
Wie googlet die vindt. Logische uitspraak, toch? Zou je denken. Google denkt van niet.
Ik vond vandaag trouwens niet wat ik googlede. Telefoonnummer dat bij naam en proefschrift hoort. Tevergeefs.
Leermomenten?
- Wie googlet vindt niet altijd
- Slogans verzinnen. Misschien is dat het wel.
- Langdurige mechanische, automatische handelingen achter de computer zijn niet goed voor je pols, maar dat wisten we al. Daarnaast ook uitermate slecht voor je hoofd. Zie boven voor proeve.

Heb u dat nou ook?
Soms heb je van die dagen, dan check je vijftig keer je e-mail. Minstens.

maandag, september 15, 2003

Misschien wel een ommekeer
Kazarca deed vandaag voor het eerst in haar leven aan yoga. Nee, dat zou wel eens niet waar kunnen zijn. Kazarca meent zich te herinneren ooit met haar moeder in de turnzaal slash refter slash drinklokaal slash wandelclubhuis slash de ruimte met duizend-en-een mogelijkheden in de betere lagere school van Veltem-Beisem strek- en ontspanningsoefeningen gedaan te hebben. Ze denkt dat ook dat yoga was. (Bevestiging graag indien mogelijk.) Want het leek wel op de strek- en vooral ontspanningsoefeningen van vandaag. Ze is nu helemaal in harmonie met haar lichaam en beweegt zich evenwichtig door het Leidse leven. Ze is compleet uitgerust en gaat nu dan ook slapen.

zaterdag, september 13, 2003

En ze lachte in de leegte
Gezien op de Damrak: een rijtje mannetjes met zwarte haren, panfluiten, gitaartjes, een ghettoblaster, poncho's en Buffalo's of hoge hakken onder hun voeten. En nog zagen ze er als dwergen uit.

donderdag, september 11, 2003

Over het meisje dat vrouw werd en toen kanker kreeg
Er waren eens een man en een vrouw en die waren getrouwd maar niet gelukkig. Ze wilden geen kinderen maar toen de vrouw zwanger werd, moest het maar. Ze waren per slot van rekening katholiek. Het dochtertje groeide op en de moeder richtte al haar aandacht op de vader, niet omkijkend naar het meisje. De vader was nors en gaf het kind regelmatig slaag. Harde slaag. Maar ze bleef lachen. Het meisje werd een jonge vrouw en werd aangerand. En toen weer eens. Maar ze bleef lachen. De jonge vrouw werd 22 en kreeg kanker. Een paar essentiële delen van haar lichaam moesten eruit. Ze zou de rest van haar leven elke dag medicijnen moeten slikken. Maar ze bleef lachen. Anderen huilden haar tranen.
Waaronder ondergetekende.

Krullen
Ze nam de laatste vrije zitplaats in de treincoupé in. Toen ze haar boek uit de tas nam die tussen haar benen op de grond stond, deed de man tegenover haar dat ook. Ze voelde zijn krullen tegen haar wang strijken. Heel even maar, tot ze beiden wegschrikten en zich met een rood hoofd concentreerden op de opengeslagen bladzijden van hun boek. Bij het vertragen van de trein boog ze weer voorover. Hij ook. Stopte ze het boek weer in haar tas. Hij ook. Streken zijn krullen weer over haar wang en stond hij recht. Zij ook.
Tijdens het wachten tot de stilstand bestudeerde ze zijn rug. Lange beige jas, wollen legergroene broek. Foute schoenen. Hij stroomde mee met de rechter forenzen. Zij ook. Hij liep voorbij het ministerie, voorbij de hoge gebouwen, voorbij de kinderopvangcentra met kindermeisjes met kleintjes op hun arm aan de ene kant van het raam en wuivende ouders aan de andere kant. Zij ook. Hij liep voorbij de plaats waar ze dingen met landbouw doen, stak verschillende straten over en zij keek naar zijn blonde krullen, beige jas, foute schoenen en de bladeren op de grond. Het gebouw dat zij binnen moest liep hij voorbij. 's Avonds op de terugweg meende ze zijn krullen, kleren en schoenen weer te zien. Maar hij liep verder en zij niet.

maandag, september 08, 2003

Geometrische figuren, nu ook in mijn lichaam
Ik heb vanaf vandaag niet alleen meer een permanente ring in mijn oor, maar ook een semi-permanent staafje in mijn arm. De volgende stap is een driehoek in mijn knie, maar dat gebeurt pas wanneer ik het staafje aanraken kan zoals ik dat kan met de ring. Zonder huivering, kippevel of kokhalsneigingen.

zondag, september 07, 2003

John, soms ook een tearjerker
Onze en andere kwetsbare jongeren kwamen vadaag samen in een middelgrote Vlaamse stad met een hoog gehalte aan kwetsbare jongeren. Na het middageten zaten ze in een kring rond de tafel die bezaaid lag met restjes couscous en pakjes exotische sigaretten. Als ze wilden, mochten ze vertellen over de goede en de slechte dingen die ze op reis meegemaakt hadden. Als ze niet wilden, hoefden ze niet.
John vertelde over de laatste dag. Een Dominicaans jongetje van het project had hem gevraagd of hij met hem op de foto mocht. "Dat vond ik zo tof... Ik heb de foto zelfs bij me nu. En hij hangt ook boven mijn bed."
John glimlachte een brede liggende D en ik meende vocht te zien in zijn rechterooghoek. Kippevelmoment. Dat vonden de andere begeleiders ook, bleek later. Onze John. S en ik zijn trots op hem. Oprecht trots.

vrijdag, september 05, 2003

In de kroeg
"Heb jij een seksuele persoonlijkheid?", wilde K weten. Mijn wangen kleurden rood. R moest hard lachen.
En toen was het stil.
En toen werd er gediscussieerd.
En toen kwam het verdict.
Hunkerend. Ja, hunkerend. Dat houdt het spannend.

Even nog
R staat nu tegen mijn printer. Mijn arm om hem heen geslagen, nieuwe bril op mijn neus, hoofden tegen elkaar. Het Poffertjes Paleis op zijn borst. Twee glimlachende monden, de mijne met tanden. Even mag hij er blijven staan. Even want het is een mooie foto dus dat is een goede reden. Niet te lang want dan verval ik in weemoed en dat zou onterecht zijn want het was geen rozengeur en maneschijn. Tenminste niet de hele tijd. Maar soms wel, toen wel, en zo zien we er ook uit. We hadden net Japans gegeten. En mijn shirtje is ook zo vrolijk.

Kazarca, in haar nopjes vandaag
Afdelingsoverleg met serieuze onderwerpen en daartussendoor inside jokes en angstaanjagende lachsalvo's. Alleen aan de lunchtafel maar na verloop van olijven, feta en fruitsla een interessante gesprekspartner. Tussendoor babbeltjes over het leven in Bhutan, Laos, Benin, Ouaga, Ecuador, Peru, Nicaragua, Argentinië en Leuven. Over serieuze theoretische debatten die ik mag organiseren en over Juan Luis Guerra. In de trein. Met de baas. Ik vind het leuk. Ik heb weer zingeving.

woensdag, september 03, 2003

De eerste keer
Vandaag was het zover. Kazarca deed vandaag voor het eerst aan stage die niets met kinderen en met teken- en knutseltalent te maken heeft. Ook maakte ze voor het eerst deel uit van de forenzenstroom in Den Haag centraal. Ze stroomde mee naar buiten en sijpelde toen -na een sluikse blik op het stadsplan- de juiste deelstroom in. Alsof ze niets anders gewend was.
Vervolgens schudde ze veel handjes en hoorde ze tientallen namen waarvan ze er vijf onthield, lunchte ze met een stortvloed aan vaktermen en inside information op de achtergrond, gooide ze een flesje water over haar toetsenbord waarop haar computer de geest gaf, kreeg ze het raam niet dicht, kwam ze net te laat op het station voor de laatste normaal rijdende trein, en concludeerde ze: "things can only get better".

maandag, september 01, 2003

Buitenstaanders
Ze rookten sigaretten uit verre landen. "Wereldreizigers", zo noemde hij hen. Hun gedeelde bierrekening bedroeg twaalf euro. Toen ze buiten stonden op de brug -hij aan de noordkant, zij aan de zuidkant, hij te voet, zij te fiets- hadden ze het over koetjes en kalfjes en over wederzijdse kennissen met rare namen, over het wegdek heen. Tijd werd gerekt en daarmee de afstand.
"Ze is er nog niet overheen."
"Hij heeft teveel vriendinnetjes."
En ze gingen elk hun eigen kant op.

Koffie
Zij zit achter de kassa bij de Albert Heijn, hij verkoopt er de straatkrant aan de uitgang. Elke dag tussen vijf en zes brengt hij haar een kartonnen bekertje gratis AH-koffie. Zakje suiker en zakje melkpoeder erbij. Zodat ze het zelf naar wens kan maken. Ze lacht hem vriendelijk en de klant aan de kassa verontschuldigend toe. Elke avond vraagt hij haar uit. Elke avond zegt zij nee. En elke volgende dag krijgt ze van hem een kartonnen bekertje gratis AH-koffie. Zakje suiker en zakje melkpoeder erbij.

Weblog Commenting and Trackback by HaloScan.com