Couleur Locale
Hij had een hoorapparaat en praatte erg luid.
In zijn kantoortje bij de fietsenstalling stond een grote pot koffie en zaten twee vrienden.
"Hij is schilder, en hij werkt bij de gemeente."
Wat hij zelf deed?
"Krantjes rondbrengen 's ochtends en 's middags. De Telegraaf en het Leidsch Dagblad. En ook bandjes plakken. En fietsen stallen."
Het kantoortje hing vol Feyenoordvlaggetjes en -stickers. Maar banden van Ajacieden plakte hij ook.
"Want je moet Feyenoorders hebben, en Ajacieden."
Zijn vriend de schilder vond studentenhuizen maar een rommeltje. En de man van de gemeentedienst ruimde flesjes op.
"Want die studenten die maken er een puinhoop van. Maar ze zijn wel vrolijk. Ze dansen over de Breestraat en ze geven je een biertje als je dorst hebt."
En dat met een fluitend muziekje eronder.

Mogelijke oorzaken van een gevolg
Dat je op de Breestraat fietste en dat er een enorme bus opdook, uit het niets, en dat je die bus maar net kon ontwijken. Dat het geen haar scheelde of je was onder de wielen terecht gekomen. Dat je ervanaf was gekomen met een wonde aan je rechterhand, van die scherpe mysterieuze tentakels die uit een bus steken wanneer je het niet verwacht. (Kroegverklaring)
Of dat je theepot tijdens het afwassen in stukken barstte en de stukken glas in je hand bleven zitten. (Ware toedracht)
Verschilende scenarios's die leiden tot de eerste hulp afdeling van het academisch ziekenhuis, zo op een willekeurige vrijdagavond in de maand februari.
Een eerste hulp afdeling met een dokter die je zegt dat het alleen maar erg is als de wond open blijft staan. Als er een verontrustend gat zit tussen de twee randen.
En die je zegt dat het niet gehecht hoeft te worden. En die je dan maar een tetanusprik aanraadt. Die een verpleegster vervolgens toedient. Voor de zekerheid.
En voor je eigenwaarde. Want je wil natuurlijk niet voor niets zomaar een vrijdagavond in februari op een eerste hulp afdeling van een academisch ziekenhuis doorbrengen.

Kazarca danst tegenwoordig Afrikaans
Dat ik spieren heb die langs mijn ruggegraat lopen.
En spieren rond mijn schouderbladen
kuiten
buik
bovenarmen.
En dat ik die weer eens gebruikt heb. Allemaal.
Dat voel ik vandaag.
En wat voelt dat lekker.
Moet ik vaker doen.

Vaag en zweverig maar ik kan het niet helpen
En dan klik je op publish en dan check je of je tekstje (zie onder) op je weblog staat
en dan word je afgeleid door de telefoon en dan neem je op
en dan zegt er een bandje "Hallo, met Karin, bel nu voor twee eurocent per minuut naar de Dominicaanse Republiek. Bel 0900-8100."
En dan sta je daar naar die hoorn in je hand te staren en dan denk je van dit kan niet
want ze klinkt eigenlijk als een 0906-mens en je denkt nog van 'bellen die tegenwoordig ook zelf'
maar je blijft een paar keer luisteren naar haar praatje en het is toch echt zo
en je kijkt vragend naar boven maar daar is geen verklaring en het gaat je duizelen
want de vorige nacht heb je ook al gedroomd wat je baas de volgende dag tegen je zei
en je vraagt je af wat er die avond met de Afrikaanse dansleraar gebeuren zal
want die was vannacht tijdens je slaap ook al bij je.
Hm.
En dan gaat de zon schijnen en dan ga je maar weer terug naar je bank.
En dan vind je dat je maar niet meer moet zeuren.

'Boekkig', zoals K uit Veltem het noemen zou
Kazarca is vandaag in een zeurstemming.
Nee, ik wil geen week wachten om wat af te spreken.
Nee, ik wil niet heel de dag stil op mijn bank zitten lezen.
Nee, ik wil geen hek om mijn computer hoeven te bouwen om aan de verleiding te weerstaan.
Nee, ik wil die pokke-afwas niet doen.
Nee, ik wil die spullen niet naar de weggeefwinkel brengen.
Nee, ik wil die flesjes niet in de glasbak gooien.
Nee, ik wil vanavond niet naar de Dominicaanse Republiek bellen.
En nee, ik weet niet wat mijn punt is.
(Blik op onweer)

Pirouettekus
Hij kuste haar glimlach met de zijne. Vier snelle natte lippen, de volle oppervlakte. Daarna twee schaterende pirouettes, hij naar links en zij naar rechts.
Net als die vorige keer een hele tijd terug. Toen was het echt en in de buitenlucht. Nu was het tijdens haar slaap en in een zaal met stoelen en bureaus. En slingers, ook.
Na de pirouettekus was zij er zeker van dat het nu wel uit zou zijn met die vriendin van hem.
En dat dat anders wel snel zou gebeuren.
Maar dat heeft ze al vaker gedacht, dacht ze later.
Dat het uit zou gaan met die stomme vriendin.
Dat hij het licht zien zou.
Maar dat doet ie niet, is uit ervaring gebleken.
En dus houdt ze het bij dromen en mijmeren.
En maakt ze zichzelf wijs dat het toch niet werken zou.
Want hij heeft tenslotte een stomme vriendin.
En pirouettekussen zijn alleen maar onhandig in het echt.
Echt.

W
Of ze het koffiezetapparaat mee mocht nemen.
Nee, dát ze het koffiezetapparaat mee zou nemen.
Want haar vader was gisteren overleden.
En haar moeder zou veel koffie moeten maken.
Voor de buren enzo.

Of het wel ging met haar.
En sterkte.
En gecondoleerd.
En wat vreselijk.

Dat ze zelf ook nooit wist wat te zeggen.
En dat mensen soep brachten.
En dat ze nu een excuus had om egoïstisch te zijn.

Wijsheid van de dag
Roep nooit te snel "Het is lente"
want
Voor je 't weet
Lig je weer met je kruik in bed.

Zolang ze maar niet stil hoeft te zitten
Vandaag zou een studeerdag zijn.
Dat had ik me al heel de week voorgenomen want dat had ik al heel de week uitgesteld.
Maar toen belde R uit Los Angeles en toen wilden S en T bijkletsen onder de lunch en toen moesten er dingen gekocht, en tulpen verzorgd, en kleren gewassen, en boekenbonnen gehaald en afspraken gemaakt. En na al dat gedoe moest er chocola gegeten.
Vind je het gek dat ik me niet concentreren kan.

Kazarca bewondert vandaag de dingen
Kazarca verbaast zich vandaag,
Over de lente die alweer weg is. Buiten dan.
Over botten die maar niet opwarmen willen.
Over blauwe nagels.
Over takken van netwerken die zich steeds verder uitstrekken maar elkaar toch weer vinden.
Over het fietsloos zijn. Nog steeds - alweer.
En over het onbedwingbare geglimlach.
Door de kou, de winter, de fietsloosheid en de drukte heen.

Hoe het gaat
Met die kriebels zit het wel goed ja, en met die telefoonnummers ook. Maar de concentratie daarentegen, die laat ernstig te wensen over. Can't have it all, blijkt maar weer. Wel een reportage, van mijn hand, en van die van geweldige W, vanavond op de radio. Rond twintig voor tien, hierzo. Dus als je niets te doen hebt...

Feestje!
Gisteren was er een feestje. In een andere stad en met andere mensen en met dezelfde muziek maar toch.
Met close dansen en territoriaal de ruimte afzetten met ritmische voetstappen en handklappen en heupzwaaien en met bier en sigaretten en met flirtende mannen en flirtende vrouwen. Met telefoonnummers en basisinformatie. Met nachtnet en taxi maar dat was niet erg want dat hoort bij zo'n feestje in een andere stad met andere mensen en dezelfde muziek maar toch.
Gisteren was er een feestje en vandaag kriebelt het bij Kazarca. Door de kater heen.

Als ze maar niet te dichtbij komen
Ex-vriendje Alberto migreert binnen dit en twee maanden van Santo Domingo naar Miami. Ex-vriendje Alberto wenst me vandaag een mooie Valentijn.
Beide feiten kan ik wel waarderen.

Zaterdagochtendflarden
Voor de snoozestand te activeren weer in slaap vallen.
Een uur later wakker worden.
Toch maar even snoozen.
Radio luisteren in bed.
Langzaam de wereld van de wakkeren binnentreden.
Vriendin L bellen uit bed.
"Ik bel je later wel. Word jij maar even lekker wakker."
Half uur onder douche.
E-mail checken.
Eerste helft kleren aan.
Broodje in oven.
Chatten.
Huisbaas is geweest.
Gang ruikt naar sigaren en fietsenwinkel. Die heeft'ie.
Haren kammen en drogen.
Ontbijt achter de computer.
Verder aankleden. Parfumeren. Tanden poetsen.
Flarden van dromen.
| Overbuurmeisje in levenden lijve gezien - i.e. niet achter glas van onze beider ramen - vriendinnen geworden - verloofde zoek - dood |
Mist in hoofd.
Gordijnen open. Licht!
Naar buiten dan.
Maar.

Kazarca kijkt journaal en zegt: "Belachelijk"
En zegt ú mij nu maar eens wat de Nederlandse normen en waarden zijn.
Die normen en waarden die gelden voor alle lagen en alle leeftijden en alle klassen van de bevolking.
Juist.
Vind je het gek dat ze zoek zijn.

Change of plans
De politieke situatie wil niet mee. Haiti is van de baan. Men heeft het me formeel verboden. "No-Go, Judith. Je mag niet."
Dus wordt het Dominicaanse Republiek. Vijf maanden Dominicaanse Republiek. Weer terug. Over vier maanden.
En als ik nu denk aan de zin die ik had in Haiti, en ik vergelijk dat met de zin die ik heb in de Dominicaanse Republiek, dan voel ik een veelvoud van vlinders. Dan voel ik storm in mijn maag en lichtheid in mijn hoofd en een niet te onderdrukken glimlach en de drang om te springen en heel hard "Jaaaaa!" te roepen (knieën schuin, vuist in de lucht en streepje buik zichtbaar tussen broek en shirt).
Maar ik vind het jammer hoor, van Haiti. Echt waar.
Het lot denkt er alleen anders over.
(Glimlach)

Alive and kicking
Waar Kazarca nou zo blij van wordt? Van radio maken, bijvoorbeeld. Vanavond weer. Van negen tot elf. Op de radio van Leiden en de bollenstreek. Maar wel heel leuk. Dus als u niets te doen hebt...

Genieten
Boek in bed, rug tegen muur, knieën tegen buik, dekbed over oren, storm tegen ruiten.
I call it a day.

Nopjes
Wij beneluxers zijn gesocialiseerd tot bescheidenheid. Dat zegt de interessantste docente uit mijn lerende carrière en gelijk heeft ze. Wij mogen niet opscheppen. Moeten subtiel door laten schemeren waar we trots op zijn en dat op zo'n manier dat mensen de boodschap meekrijgen maar wel denken dat we het zelf niet doorhebben.
Zo hoort dat.
Daarom maak ik nu geen vreugededansje, hier op Kazarca. Wel op mijn geel-met-rode-kamer voor de spiegel met de bloemenlichtjes, op vrolijke madonnanummers. Vanavond ben ik mijn eigen private dancer en schreeuw ik in mijn hoofd wat ik tegen jullie niet zeggen mag. Want dat hoort niet. Maar oh wat bruist het in me.

Blij
Wat Kazarca zo leuk vindt aan haar nieuwe werk?
Dat er allemaal woordenboeken in de kast staan. Verklarende woordenboeken. Etymologische woordenboeken. Spreekwoordenboeken en citatenboeken.
En encyclopedieën en andere naslagwerken.
Ook vindt ze het leuk dat ze orde mag scheppen. Een onbegrijpelijke wirwar van woorden omvormen in een gestructureerd geheel.
Kazarca loopt met rechte schouders en neus in de lucht tramwaarts, zo op het eind van de dag.
Ja, dat vindt ze zo leuk aan haar nieuwe werk.

Logisch
Na een middag van regenvlagen en windstoten en spelletjes en een avond van zwiepende lantaarnpalen en idols en thee en vet eten, beleefde Kazarca zaterdag een nacht van zonneschijn en happy tunes en zwoel dansen en vrolijkheid. Ze vindt het dan ook niet meer dan normaal dat vandaag, zo op een derde februari, de lente overduidelijk in haar neus doordrong. (Bescheiden doch onmiskenbare vreugdedans.) (!!!)

Misschien
- Hoe zou het nu gaan, met dat meisje op de fiets met de bloemen en de tranen?
- Ik denk dat de bloemen nu in een vaas op haar tafeltje staan. Dat ze glimlacht als ze ze ziet.
- Misschien heeft ze wel een roos uit het boeket gepeuterd, een stukje zilverpapier rond de stengel gewikkeld en de bloem aan een bijzondere vriendin gegeven.
- Een paar uur nadat ze een rood, oranje en roze shirt kocht.
- Een paar uur voordat ze de hemel in geprezen werd.
- Misschien flirtte ze met een lekker ruikende man met mooie ogen en een serieuze relatie.
- Misschien ging er een rilling door haar lijf toen hij haar aanraakte.
- En misschien huilt ze nu weer een tijdje niet meer.
- Ja, misschien is dat wel zo.