Hoezo burgerlijk?
Ikea.
Gamma.
Praxis.

Verfstaaltjes.
Terracota of oranje of iets daartussenin.

BBQ-en met vier stellen en een kind.

Spitten en knippen en onkruid graven in vriendje's tuin.

Op zijn TV detectivejes kijken terwijl hij uit is.

Toekijken terwijl hij pannekoeken bakt.

U nog wat leuks gedaan dit weekend?

American Dream
Ex-vriendje R is blij.
Eindelijk is hij er. Eindelijk komt hij dichtbij die American Dream.
Na ruim 10 jaar ploeteren drijft hij fluitend in het rond.
Speelt hij basgitaar in grote mooie luxe studio's, dichtbij de groten der aarde.
Verdient hij bakken met geld,
en vindt hij het allemaal geweldig.
Ex-vriendje R is plots veel aardiger over de wereld in het algemeen, de VS en LA in het bijzonder. Om zijn lounge (met tafelvoetbal en grote TV) nog buiten beschouwing te houden.
Ik ben blij voor ex-vriendje R. Hij verdient het. Heeft er hard voor gewerkt.
Ik had het alleen niet erg gevonden als het succes wat eerder gekomen was.
Hij vast ook niet.

Maar...
... toch is Kazarca bij deze 500 posts oud.

Leeg
Ik heb het om de paar maanden. Dat ik een beetje leeg ben. Een beetje vol van wat er om me heen en in mijn hoofd gebeurt, maar de vertaalslag naar hierzo mis ik.
Het is weer zover.

Kazarca danst Afrikaans en plein public, studeert voor haar twee laatste tentamens ooit, werkt en maakt af en toe wat radio. Vedrinkt in de ogen en de armen van A. Leest honderden pagina's per week over de Cariben en maalt er minstens twaalf uur per dag over.
Maar vindt het juiste kader niet om dit alles in te gieten.

Leeg dus.
Hierzo.

Maar over anderhalve maand weer stof zat, naar verwachting.
Want over anderhalve maand begint het halve jaar. Dat nu een steen in haar maag en af en toe een krop in haar keel vormt. Maar dan begint het.
Dan zal ze vast wel weer overlopen, hierzo.

Veteranen
Waar ze was, die hele tijd?
In de kroeg, voor haar verjaardag,
En in Normandië, met haar lief en met honderden net-wel of net-niet veteranen.
Samen met haar lief had ze uitgerekend dat de mannetjes van tachtig jaar of ouder waarschijnlijk net wel de landing meegemaakt hadden.
Misschien wel zelf meegeland waren, daar op het strand voor hun hotelletje in Normandië.

Zij die tachtig waren of ouder, die mochten het, vond ze.
Die mochten rondrijden in legerjeeps en die mochten met medailles op hun borst paraderen. Dat gaat nogal houterig, maar het kan.
Als je immers 80 of meer bent en meegevochten hebt daar op Omaha Beach in Normandië, zestig jaar geleden, dan is het normaal dat je houterig beweegt. Dat vond ze.
Dan kan dat dus.

Dat kan, ja dat kan, want je bent zestig jaar geleden geland daarzo op diezelfde plek en je staat er nu weer, je ligt niet onder zo'n wit kruis in de rij, in het vlak, net als je maten. Je staat er nog en je ziet het strand waar het toen allemaal gebeurde en je ziet de jeugd, je ziet de toekomst. Die rondslentert bij dat strand. Zo jong en zo Europees en zo onschuldig en onwetend.
Je kan die jeugd even vragen waar ze vandaan komt. Haar een prettige dag wensen. Haar een stuk fruit geven.
Dat kan, als je hier zestig jaar geleden ook stond.
En nu nog steeds, alweer.

Integratie
Kazarca werkt aan haar onderzoeksvoorstel in Plexus en denkt:
"Gdvrdms-kt-ballen met jullie ktgefluister en jullie ktsms-en en jullie ktcodexen donder nou toch lekker op."
Dat denkt Kazarca. Maar assertief genoeg om het te zeggen is ze niet. Ze is ook geen gdvrdms-kt-bal en beschikt dus niet steeds over even veel lef. Dat heb je dan.

Geroepen
Ik vroeg me altijd al af hoe dat ging, een roeping. Wanneer je dat dan weet, dat je geroepen wordt door een hogere macht.
Gisteren zat ik in de kerk van Beisem. Een alternatieve viering werd er opgedragen. Veel wereldse en weinig Bijbelteksten, een koor met kerkacoustischgeschikte, doch moderne liedjes, en het thema moederdag. Een vrouw die de misviering leidde en zelfs hosties uitdeelde. Moeder vertelde me later dat ze wel katholiek, maar niet rooms zijn, daarzo in dat kleine kerkje in Beisem.
Tijdens de eerste tekst voelde ik het al: ik werd overmand door een warm gevoel vanbinnen, dat langzaam van mijn buik naar mijn tenen en mijn ogen kroop. Het zal toch niet waar zijn, dacht ik nog. Het zal toch geen roeping zijn. Zal ik weer hebben. Zit ik mijn hele leven seculier te wezen en alle dogma's en groepsgeloven af te zweren, krijg ik gewoon een roeping!
Maar ze moeten maar niet denken dat ik ernaar luister hoor, no way. Ik wijt het aan de platte emotionaliteit van de opgedragen tekst en leef gewoon verder mijn met zonden gevulde leventje. Mooi niet dat ze me geroepen krijgen. Mooi niet.

Een boek en mijn lief
Blogger is gerestyled.
U ziet het vast niet, maar het schermpie waar ik dit tekstje op schrijf, lijkt in niets op wat het vroeger was.
Dat geheel terzijde echter.
Of juist niet. Misschien is blogger al wel heelder dagen anders. Heeft het al heelder dagen een andere look. Heb ik het niet eens gemerkt, met mijn geverwaarloos hierzo.

Maar goed, hier was ik weer.
Met nog steeds niets te schrijven.
Want u bent het nu vast wel zat, dat geklets over mijn lief. Als dat niet zo was, zou ik het hier hebben over het licht van de horecatenten op de boulevard van Scheveningen dat A's gezicht sprookjesachtig deed oplichten tegen de achtergrond van zwarte wolken en grijze zee. Of over het lange weekend Normandië over een paar dagen. Over de conversaties over exen en over hoe bijzonder wij wel niet zijn.
Maar daar heb ik het hier dus niet over.

Dan maar over een aanrader om te lezen: 'Rum, Roti, Onrecht', van Jolien Harmsen. Prachtboek. Als je geen zin hebt in zes maanden Cariben omdat er een man is hierzo die toch echt de moeite waard is, krijg je 't wel als je leest hoe Harmsen de regio in een detectivesfeertje dompelt. Gelukkig maar.

C, het huis en het kind
Ik hoorde het gisteren op de trein.
Toen die stopte bij Holland Spoor. S stond op maakte aanstalten om uit te stappen, ik bleef zitten.
Of ik het al wist over C.
Nee.
Zwanger.
“Zwanger?”, schreeuwde ik door de hele wagon.
Dat merkte ik pas toen het al te laat was. Dat van dat schreeuwen.
Zwanger dus.
En dat de man ergens ver weg zit, en dat er gedoe is met papieren.
Dat ze het kind met zijn drieën op gaan voeden, zij met een vriend en een vriendin. Dat ze er maar een huis voor gekocht hebben. Want dat is wel handig, zo met een kind.

En toen moest ie weg, S. Naar zijn vriendinnetje in zijn huisje in Den Haag. Ik maakte nog een gebaar naar hem, zo door het raam van de trein, dat ergens het midden hield tussen verbaasd zijn en, tja, verbaasd zijn.

Zwangere C laat me niet los.
In dat gekochte huis zitten ze nu te wachten, met zijn drieën, stel ik me zo voor. Ze zitten op het puntje van de bank die ze kregen van een van de oma's. Zo'n bank met donkerbruine houten leuningen. Ze zitten met hun handen op hun knieën. Bedenken namen. Wachten op het kind dat ze met zijn allen op zullen voeden. Om de week iemand anders naar de markt en elke nacht iemand anders opstaandienst. Om de maand een andere kamer voor het kind en elk half jaar een nieuwe set grootouders.

C is zwanger. Even oud als ik en in dezelfde levensfase.
Het houdt me nogal bezig, zo.

Soms klopt het gewoon
Kazarca heeft vandaag een koptelefoon op tijdens het studeren. Uit die koptelefoon komen nummers als Como abeja al panal, A pedir su mano en Burbujas de amor. Het klopt plots allemaal.
Kazarca ziet zichzelf al zitten, dansen, interviewen, daarzo in de Dominicaanse Republiek.
Per direct studeert ze niet meer zonder Juan Luis Guerra aan haar zijde.

De mist tussen Kazarca en de wereld
Hebt u dat ook wel eens, dat u zich, zonder gebruik van verdovende substanties, helemaal verdoofd voelt? Afgestompt, afgezonderd, en heel ver weg van de mensen die het dichtste bij u zijn? Hebt u dat ook wel eens, dat u in Lisse een Italiaanse ijscoman staat te interviewen maar dat u zich afvraagt wat u daar in godsnaam staat te doen? Dat u gezellige gesprekken hebt met interessante nieuwe mensen maar dat u er niet bent?
En dat u dan maar huiswaarts gaat om lekker alleen niet te zijn?

En, oh ja, hoe lang duurt dat dan?