A en J reunited
De Engelse, de Argentijnse en de Belgische collegae hadden het erover: de vervreemding. Je woont in het buitenland, je leeft, je ademt, je eet, je lacht en je huilt in het buitenland. Dat doet wat met je. Je wordt een beetje dat buitenland. Ik ben een beetje Nederland geworden.

Ik neem een fles wijn mee als bij iemand ga eten. Ik wens mensen succes bij het afscheid. Ik drink gewoon bier en geen wijn in het café. Ik gebruik woorden als tering, pleuren, tiefen, onwijs en aso.

Doorgaans sta ik er niet bij stil en als ik dat wel doe vind ik dat prima, maar soms is daar wel die vervreemding. Soms ben ik op een trouwfeest in mijn België en voel ik me alsof ik de boot gemist heb. Soms kom ik iemand van vroeger tegen en is het alsof we beiden een andere taal spreken. Maar soms is het gewoon goed. Zoals met A, gisteren. Op de Oude Markt in Leuven. Onze levens hebben parallel gelopen van 1982 tot 1998. Toen zijn ze finaal andere richtingen uitgegaan. A is gesettled en weet wat ze wil. Ik niet. Maar bij A maakt dat niet uit. A en ik zijn altijd A en ik. Leiden, bier, wijn en onwijs veranderen daar helemaal niets aan. Het is goed bij A.

En ook al vallen de baderen niet,
daar is alweer die herfstblues.

Ik krijg kippevel van de droge hete saunalucht
inhaleer eucalyptus
zwem naakt
en scrub.

Ik krul op in bed en
zoek de plooi van mijn knieholte
om mijn handen te warmen.
Het dekbed omhelst mijn rug
en ik al die kussens.

En ik merk,
het is anders.
Ik compenseer het jeukende gemis met sensorische bevrediging.

Dat lekkere, mysterieuze geurtje
Vrijdag rook ik het in het parkje in Rotterdam.
Zaterdag rook ik het tussen de massa van het zomercarnaval.
Zondag rook ik het in de platenzaak.
Maandag rook ik het op kantoor.
Vandaag rook ik het tijdens het eten met vader.
Dat moet dan toch echt van mij af komen.