Deprimerend
We waren naar de film geweest en stonden in de rij voor de parkeerbetaalautomaat. Ik was nog wat groggy. De film ging over de farmaceutische industrie en over gemene praktijken die die met zich meebrengt. Het ging over haves en have nots en over Afrika, en ik had voor het eerst sinds lang zitten huilen over onrecht en onmacht en over zielige zwarte kindjes. Tranen met tuiten. Soms heb ik dat. Niet vaak.
Achter ons stonden twee vrouwen te praten. Ze hadden blijkbaar dezelfde film gezien.
"Deprimerend", vond de ene het.
"Deprimerend?" zei de andere verbaasd, "Een prachtige liefdesgeschiedenis!"
Hoor, daar brak mijn klomp en jankte ik er nog een tiental tranen bovenop.

Pinkeltje
Gisteren was ik op een school. Daar hadden ze een kerstspel.
Met me waren een man en een kind. Of beter, ik was met hun. Het was hun idee. Ik mocht mee. Het kind was zo'n schattig kind. Klein maar verbaal perfect ontwikkeld. Bruine krullende haren en lange wimpers. Rode wangetjes. Het had zo het mijne geweest kunnen zijn.
Dat dacht men ook, denk ik.
Ik zag ze kijken. Ik zag ze taxeren. 'Zou het?', zag ik ze denken.
'En zou hij dan?', las ik van hun gezichten.
Ik probeerde het, te doen alsof. Alsof dat kind bij me hoorde. Al járen. Maar het lukte niet. Ik vond niet die moederhouding. Die balans tussen lief en streng. Het kind ging op de fiets van de man weer naar huis. Natuurlijk. Achterop, met haar benen in de fietstassen. Onderweg toverde ze bruggen, huizen, poorten en lantaarnpalen. We hadden er de grootste lol in. Thuis kwam ze op mijn buik liggen. Thuis mocht ik haar Pinkeltje voorlezen. Thuis was het anders. Want immers, zei ze, die man had haar al achterop mogen nemen. Die man had haar vervoerd naar en van de school. Had met haar al gegeten. Daarom mocht die vrouw voorlezen. Want eerlijk was eerlijk. Vond het verbaal perfect ontwikkelde kind.

Ik brand er geurolie
zodat het naar mij gaat ruiken.
Ik wil er het liefst de hele tijd zijn
maar het maakt me nog een beetje onrustig.
Ik voel me er alleen
en geniet daar met volle teugen van
Ik was er elke dag af.

Power to me
Kazarca kan niet alleen niet stoppen met bloggen, ze kan ook zelf lampen in elkaar steken. Hele lampen. Niet gewoon een peertje in de fitting draaien, nee! Met draadjes en tussenstukjes en schroevendraaiers en lampekappen en ingenieuze constructies met tafels en krukjes. Kazarca doet aan lampen want ze is verhuisd.

Ik woon anders nu. Ik woon alleen nu. Heb een eigen douche met mijn eigen spullen, alleen mijn eigen spullen. En een krukje om mijn benen te scheren. Foto's om te bestuderen tijdens het badderen. Tig flesjes die ik zeker eens per maand gebruik en daarom in mijn douche mogen. Mijn douche. Van mij alleen.

Keukenkastjes. Nog zo'n genot. Volgens mijn eigen logica ingedeeld en nooit meer beschimmeld. Oventje. Alleen aangekoekte kaasresten van mijn eigen ovenschotels. Koelkast. Vriesvak. Badkamerladenblok voor alle beautytroepjes. En water voor de deur. En een bootje. Niet van mij, maar staat wel mooi op de foto. Lees anders ook even het artikel. Ga ik verder klussen.