Hekserij
Een jaar en een maand ben ik alweer terug, uit de Dominicaanse Republiek.
En toch, nog steeds droom ik over daar. Minstens een keer per week. Over Kauri, meestal.

Vannacht was ze er weer, in mijn droom. Ze deed allerlei onkuise dingen met me. Ik met haar. Ik bloos ervan. Het zou me niets verbazen als zij actief haar best doet om in mijn dromen te komen. Misschien behekst ze me zoals ze met anderen deed toen ik daar was.

Ze voelt vast dat ik een ticket naar Mexico geboekt heb. Dat ik voorlopig mijn gezicht niet meer plan te laten zien op het eiland. Dat ik er even genoeg van heb. Ze verleidt me in mijn dromen, vecht terug, geeft zich niet zomaar gewonnen. Ze laat me niet los.

Een 9-to-5 werkdag kan zo van die momenten hebben.
Momenten waarvan je helemaal blij wordt.
Bijvoorbeeld wanneer er bezoek binnenkomt op kantoor.
Zo'n type waarvan je denkt: "Dit is nou echt helemaal mijn type"
Je gaat er zelfs van blozen en ook kriebelen, en ook extra vaak van naar de printer lopen.
Lekker.

Calves and kalfjes
Ex A had een weblog, zei ‘ie.
Met één tekst.
Ex A en ik zijn altijd nogal competitief geweest.
Sommigen noemden ons Ike en Tina.
Zo competitief vond ik ons nu ook weer niet maar ik geef toe dat de vergelijking wel enigzins steek hield.

Maar goed, ex A heeft één tekst op zijn weblog. “Ha! Ik kan hem overtreffen”, dacht ik, competitief als wij zijn.
Ik toonde hem Kazarca, met jaren en maanden en weken en dagen van tekst.

Maar wel in Dutch. En dat spreekt ‘ie niet, die ex A.
Geen probleem, zei hij, hij zou het wel babelfishen.

Nu leest ex A Kazarca. Hij leest “Thus she is, however. Nice. Very nice. As nice as honey sweet is. We had it concerning calves and kalfjes. By it silences between the questions to brothers, zussen, parents and other acquaintances fell.”

Ex A denkt vast dat het ergens tussen Ike, Tina en Kazarca helemaal misgegaan is.

Verdonk ziet ze vliegen
De Marokkaanse marktman van de pijnboompitten
De Spaanse studenten in de koffiekroeg
Mijn Japanse, Amerikaanse, Engelse en Canadese collega,
De Franse toeristen en de Japanse fotografen
Het lijkt me stug, dat je die allemaal Nederlands kan doen spreken.

Alsof al die Nederlanders in het Midden-Oosten Arabisch kletsend over straat lopen.

R uit LA
Hij zat in het station.
In de restauratie. Met haar. Of ik ook even kwam.
Ze dronken koffie. Ik kreeg ook koffie. Met suiker maar zonder lepeltje. Ik zei er niets van. Ik dronk een laag bitter en een laag zoet. Dat vond ik mooi toepasselijk.

We praatten in het Engels. Dat moest wel, want zij was erbij. Het zou niet fair geweest zijn dat niet te doen. Af en toe liet ze ons alleen. Zo is ze wel. Aardig. Heel aardig. Zo aardig als honing zoet is.

We hadden het over koetjes en kalfjes. Er vielen stiltes tussen de vragen naar broers, zussen, ouders en andere bekenden door.

Ik stapte in de bus richting centrum, zij in de trein richting binnenland. Dit weekend gaan ze gezellig samen naar Schiermonnikoog.

R en mijn buik
Soms luister ik nog naar wat me deed denken aan die tijd. De tijd met die en die, of met die. Soms luister ik merengue, soms nederpop en soms jazz. Elk met de eigen associatie. Soms gebruik ik de parfums die ik toen gebruikte. Voor die ene man dat parfum, dat andere geurtje in de tijd van die ander. Soms laat ik mezelf die kleine emotionaliteiten toe. Dan voel ik in mijn buik wat het me nog doet, die herinneringen.

Vannacht waren het grote emotionaliteiten. R komt weer naar Nederland. Met vriendin. R komt vandaag aan op Schiphol. Met haar. De hele nacht heb ik alle mogelijke scenario’s gedroomd. Handen tussen benen, afwijzingen, knuffels, stiekemdoenerij en slaag, ze zijn allemaal de revue gepasseerd. Voor alle zekerheid luister ik nu manloze muziek en draag ik manloos parfum. Het moet niet te bont worden in mijn buik.

Wijze vrouwen weten:
Waar ode gaat,
komt onheil.
Vanochtend werd mijn fiets wakker in de gracht.

Wijze vrouwen weten ook:
Waar varkens zijn,
worden die gewassen.
Mijn fiets staat nu reeds te drogen aan wal.

Nieuwe ramen, nieuwe sensatie
In mijn nieuwe huis aan de gracht is het leven aan de andere kant van het raam compleet anders dan in mijn vorige huis aan de straat, vijftig meter verderop. Daar leefde ik mee met het leven van mijn overburen. Ik zat op de eerste rij. Ik wist alles over hun relaties, hun favoriete TV-programma's en hun dagritme. Hier hoor ik zwanen voor ik in slaap val. Vanochtend voer een bootje langs met twee hengelaars. Ik zag ze toasten met wat er uitzag als Beerenburg uit een thermosfles. Aan de overkant van het water oude huizen, een gebouw dat ooit een bierbrouwerij was. En ook een veerhuis. In het huis dat er uitziet alsof het ooit dienstdeed als een kerk een hoofd op de eerste verdieping. Alleen een hoofd, net gekapt, gekamd. In profiel. Onbeweeglijk stil. Zou het een kunststof kappersmodel zijn? Een pruikenhouder?
Het hoofd verdwijnt. Reclameonderbreking, gok ik. Zes minuten later is het er weer. Jawel.