zondag, april 30, 2006

K-dag in Leiden
"In Leiden hebben wij drie oktober. Wij hebben vooral drie oktober, en elk jaar proberen wij ook Koninginnedag te hebben, maar eigenlijk hebben wij in Leiden alleen drie oktober."

Vriend M waarschuwde me al op het begin van de middag. Hij zei dat ik lauwe bandjes moest verwachten, hier en daar een oranje hoedje, wat kraampjes onderweg, maar een feest, nee. Vriend M kreeg gelijk. Wij struinden door de stad, keken wat lauwe bandjes, dronken wat bier, keken wat tango, dronken nog wat bier en deden rare danspasjes op de muziek van een techno-dj of twee maar eigenlijk kwamen we er niet in.

Dus aten we wat en gingen we weg. Ik was net op tijd thuis voor Blue Murder, en later was er ook nog Waking the Dead. Een totaal bevredigende afsluiter van een lauwe dag (ik wist natuurlijk who did it). Op de achtergrond de technobeats van DJ Armin van Buuren om de hoek. Het kon me niet boeien.

zaterdag, april 29, 2006

Proefkonijn
Hij was een beetje jong maar verder best knap. Toen ik wegging uit de kroeg klampte hij me aan.
Dat hij het al de hele avond had willen zeggen maar niet had gedurfd.
"Wat dan?"
Dat ik zo'n mooie ogen had.
Even was ik sprakeloos. Daarna dankte ik hem uitgebreid en blozend.
Zijn vriend kwam ertussen: wat ik vond van de versiertechniek?
"Goed, effectief."
"Zie je wel dat je het kan!", moedigde vriend hem aan.
Hij zou blijven oefenen.
Tsk.

dinsdag, april 25, 2006

Kazarca vindt Bart Peeters nog steeds de bom
"Wij leggen zelden onze ziel bloot
maar zoals dat voetbaltechnisch heet
dribbel je dwars door mijn defensie heen
omdat jij zonder woorden toch van wanten weet"

(Zonder Woorden)

Geen nylonkousen onder mijn rok,
Te warm met twee jasjes aan,
Onbedwingbare lachbuien om de schattigheden van collega:
Eindelijk is daar de lente en is daar de zon.

woensdag, april 19, 2006

Met stomheid geslagen
Het voelt alsof ik aan de zijlijn van een voetbalveld sta.
Ik roep en tier naar mijn sterspeler, geef hem instructies over hoe de wedstrijd, de dag, het leven tot een goed einde te brengen. Even luistert hij, en dan niet meer.
Het lijkt alsof ik stom of hij doof geworden is. Ik sta te zwaaien, te schreeuwen aan de zijlijn maar tevergeefs. Ik voel me machteloos zoals in een droom waarin je wil rennen maar niet vooruit kan. Ik kijk, voel de tranen opkomen, schud verbijsterd het hoofd en loop met staart tussen benen het veld af.

woensdag, april 12, 2006

Net schold E me door de telefoon uit omdat ik Paradise Now gehuurd had.
"Je gaat toch geen verantwoorde films kijken als je ziek bent?"
Ze komt zo een lading B-films langsbrengen. "En dan met een deken en linzensoep op de bank!"
Ik blijf nog wel even ziek en zielig.

Koorts
Mijn lichaam geeft zich bijna over aan de slaap maar knijpt dan samen en schrikt wakker.
"Dit is niet goed, vannacht ga ik dood."
Weer gebeurt hetzelfde
"Die ademhaling klopt niet. Misschien stik ik wel."
En opnieuw
"Ik heb vast een gaslek en dit is de laatste weerstand. Straks glij ik langzaam maar zeker weg uit deze wereld."
En dan niets meer.
Tot vanochtend.
Weer een nacht overleefd.

dinsdag, april 11, 2006

Spijbelen
Ik had het vroeger ook. Op de scholen in België. Dat ik me schuldig voelde als ik ziek thuis bleef. Alsof ik spijbelde.
"Nu hebben ze Frans"
"Nu Latijn"
"Ik zou er best bij kunnen zijn. Zó doodziek ben ik toch niet?"
Waarna ik weer wegzonk in een halfcoma.
Zo ging het ook vandaag.

Eigenlijk voelde ik het gisteren al, in bed. Tijdens het lezen. Maar dat kon even goed komen door de vreselijke dingen die gebeurden in het verhaal. Mensen villen, tepels schroeien, teelballen omdraaien, lichamen met scheermesjes bewerken. Daar voel je je misselijk van, logisch.

Maar het bleef zo op kantoor. Plotse hitte in mijn lijf, kotsneigingen, het gevoel elk moment flauw te kunnen vallen. Legitiem genoege redenen om naar bank of bed te gaan. Maar moeilijk dat het was. "Nog even, kom, het gaat wel weer over"
Niet dus.
Hier zit ik, thuis, loop heen en weer tussen computer en WC en ga zo naar bank of bed. Met Paradise Now - Requiem for a dream - La niña santa - Imaginary heroes. Of met dat boek vol gruwelijkheden. Met op de achtergrond in ieder geval dat stemmetje
"Je zou er best kunnen zijn. Zó doodziek ben je toch ook niet?"

maandag, april 10, 2006

Clash of civilizations
De Belg biedt de kriebelhoestende Canadese kamergenoot subtiel een strip strepsils aan.
- "Oh, nee, hij mag ze wel houden"
De Engelse zegt dat ze morgen hoestdrank meebrengt want dat ze
- "de neiging maar amper kan bedwingen hem te wurgen wanneer dat geluid weer uit hem komt"
Wellicht effectiever.

zaterdag, april 08, 2006

Kazarca werkt tegenwoordig meer dan vijftig uur per week. Tijdelijk. Toen ze vanmiddag thuiskwam van een freelanceklus bij een mediabedrijf in 's lands hoofdstad, kookte ze, keek ze vijf minuten Sterren op de dansvloer en begon ze vrolijk te typen en te corresponderen met de geïnterviewde voor die andere freelanceklus. In Noorwegen.
Net stuurde ze een mailtje naar de Noorse. Allemaal opmerkingen en vragen en een uitdrukking die ze al heel lang nog eens wilde gebruiken en die er nu plots uitfloepte.
"I call it a day". En of.
A day.

maandag, april 03, 2006

Nu de zon weer schijnt was ik mijn lentejasjes. Draag ik rokjes, plan ik mijn dagen weer vol en gebruik ik dat andere parfum. Zet ik mijn thuis vol met planten en kom ik zelfs te vroeg aan op het werk. Oh, wat voelt het leven licht en wat dartelt het fijn.

zondag, april 02, 2006

Zeven jaar later
Allevier brachten ze een hele tijd geleden een jaar door op een eiland. Elk op een andere plek, in een ander vervangend gezin, met een eigen sociaal leven. Maar af en toe kwamen ze samen.

Zeven jaar geleden rond deze tijd zaten ze met zijn vieren en een honderdtal natives op een eiland dat bij dat eiland hoorde. Denk turquoise zee, denk waterputten, denk fotogenieke kindjes, verse vis, kampvuur en drankspelletjes bij zonsondergang op het strand. Nu, zeven jaar later, komen ze weer samen. Ze hebben nu een leven los van elkaar dat af en toe nog even kruist. Ze zijn dierenarts, logopediste, secretaresse, en, tja, communicatietype.

Ze komen samen in het midden van het Vlaamse land, wandelen, eten, lachen, kijken foto's met turquoise water, praten en luisteren, en eigenlijk, eigenlijk is het nog net hetzelfde. De verhoudingen zijn nog net als toen. De discussies gaan dezelfde kant op. Zij die toen al serieus met relaties omgingen wonen nu samen. De flierefluiters zijn nog steeds flierefluiters. Het gaat nu over leningen om huizen te kopen, over nieuwe neefjes en nichtjes, over trouwfeesten en over GPS-en, maar eigenlijk, eigenlijk is er niets veranderd.

Weblog Commenting and Trackback by HaloScan.com