Staakt-het-vuren
De zon is er weer. Wij hebben het koraalrif gezien, van dichtbij. We hebben eroverheen gezweefd en ernaast gedreven. We hebben in het echt gezien waar de makers van de Kleine Zeemeermin hun inspiratie vandaan gehaald hebben. De vissen in alle kleuren van de regenboog die in en om hun holletjes in het rif zwerven. Miniatuurboompjes en wuivende planten. De zon aan de andere kant van het wateroppervlak, het silhouet van de boot waar Ariel heenzwemt.

Wij begrijpen nu de charme van het eiland. Op een eenzame wandeling heb ik de leefwijken ontdekt. Ik was er de enige toerist. Ik mocht er foto's maken met Jul's camera. Ze was zo lief die met me mee te geven. Ik heb een fruitverkoper op een bakfiets, een geimproviseerd kapsalon onder de vloer van een kleurrijke paalwoning, een vrouw met een wastobbe en fietsende kinderen op een zandweg vastgelegd. De voorbijgangers groetten me maar lieten me verder met rust. Het eiland en ik hebben vrede gesloten.

Het eiland dat naar zwavel ruikt en ons nog niet veel goeds bracht

Ik probeer van het eiland te houden. Ik redeneer dat negatieve energie met negatieve energie beantwoord wordt. Ik probeer de sterkste te zijn, maar het lukt me nog niet. Het eiland geeft muggen die in groepen aanvallen, Jul en ik sprayen ons suf. Onze nieuwste insectenweerder laat een glans op onze armen, benen en ruggen achter. "Net bruinen zonder zon", zeg ik haar. Onze bruinen zonder zon wordt eraf gespoeld met de bakken water die onophoudelijk over het eiland uitgestort worden. We schijnen in een storm te zitten. Ik probeer te genieten van het in slippers, topje en driekwart broek richting duikcentrum te lopen. De windvlagen geven me kippevel. Mijn regenjas werkt beter als ik hem niet aandoe. Het piercingmeisje van het duikcentrum zegt dat we het later nog maar eens moeten proberen. Met die regen werkt het toch niet.

In het complex waar onze houten paalwoningen op staan, liggen we te lezen, spelen we een spelletje, keren we onze tassen maar weer eens ondersteboven. Kijken of we mijn camera toch niet terugvinden. Maar ook de veertiende keer is dat niet het geval. "Hij is echt weg, Jul, ik begrijp het niet." Ik noem het incident de merkwaardige vermissing van de camera op Caye Caulker. Ik probeer het te relativeren. Het waren maar foto's, en Jul heeft er ook gemaakt. Maar Jul ziet andere dingen dan ik, legt andere accenten. Het is als een bril dragen met de foute scherpte. Misschien doet het wel wat maar uiteindelijk geeft het hoofdpijn.

De douche in onze paalwoning ruikt naar rotte eieren. "Het is zwavel, zegt Jul. Het hele eiland ruikt ernaar". Dat maakt het aanvaardbaarder. We kunnen er voorlopig niet van wegvluchten. Sinds vanochtend kokhals ik niet meer als ik onder de douche sta. Ik heb nog nooit zo snel gedoucht.

Buiten is de regen gaan liggen. We gaan er zo weer op uit. We blijven het gewoon proberen. Jul maakt de foto's wel als de regen stopt, de zon terugkomt, en de muggen onze handen met rust laten.

Hippieland Palenque
Hoe meer wij naar het Zuiden gaan, hoe minder toeristen wij zien en hoe goedkoper het internet en het flessewater wordt. Wij zitten nu in Palenque, de laatste paar dagen in Mexico. Toen we in Mérida een gesprekspartner informeerden over deze bestemming, zei hij dat we er vast paddestoelen gingen eten, van die hallucinerende. "Nee, echt niet." Maar we begrijpen waarom hij dat dacht. Het gebied staat vol met hippiecampings en is voornamelijk bevolkt met witte hoofden met daaraan dreadlocks. Op onze camping -slash- bungalowsite klinkt de hele dag psychedelische muziek en lopen blije mensen rond.

De Maya's in de keuken rennen zo min mogelijk voor ons, alles is auto servicio, zelfbediening, want wij liefde- en vredelievende Europeanen hebben hen al te veel ellende aangedaan door de eeuwen heen. Dat idee sijpelt door. Franse meisjes met flardenkleren doen circuskunstjes voor ons en vragen daar geld voor. Een bloedmooie jonge vrouw uit Groenland met tatoeages op haar gezicht (ik noemde ze eerst tekeningen) loopt met een oerlelijke langbaardige roodharige man die met een VW busje rijdt rond te dartelen. ´s Avonds speelt hij strijdliederen onder het afdak waar alles zich afspeelt. We moeten wel blijven luisteren want de hemel komt naar beneden en er is geen doorkomen aan. We kaarten, kijken blij om ons heen en vragen ons af of het echt beter zou worden met die paddestoelen.

Playa del Carmen
Wij zijn gisteren geland in Cancún en lagen vandaag reeds op het strand van Playa del Carmen, dat net zo goed Sosua kon heten want erg veel verschilt het er niet van. Dat was het plan en ook prima, want af en toe een duik in de Caribische zee, een limonada, taco's en een pageturner vormen de ideale ontspanning vóór de tocht die voor ons ligt. Die is gevuld met busreizen, Cultuur, jungles, wilde dieren, indígenas, koraalduiken, het eventuele gebruik van een klamboe en naar wij hopen legio onvoorziene ontdekkingen. Wij dompelen ons in het vakantiegevoel en vinden het niet erg Nederland - Servië Montenegro in de kroeg te missen daar wij die wedstrijd morgen om acht uur 'sochtends op het strand plannen te kijken. En als het saai wordt en/of pijnlijk, duiken wij wel even in de zee. Wij schatten in dat dat stressreducerend werkt.

Voorpret
In een van de vensters op mijn computer staat Google Earth open - ingezoemd op Centraal Amerika, in het oosten het Caribisch gebied nog zichtbaar, aan de andere kant van de Golf van Mexico. Net heb ik al even de vliegreis gemaakt. Ik heb Google Earth doen opstijgen in Schiphol en doen landen in Cancún. Vervolgens heb ik te land stukken afgelegd tussen Mérida, San Cristobal de las Casas, Antigua, Tikal en Livingston; en heb ik een beetje rondgedwaald in Belize. Want dat land heb ik nog niet gelezen in de Lonely Planet. Dat is voor op het vliegtuig, vrijdag.

Als het nu tegenvalt, die hele reis, dan kan ik alvast niet zeggen dat de aanloop niet geweldig was. Want ik word buitenproportioneel blij van het vooruitzicht, dat een combinatie is van nieuw, Latijns Amerika, warm, licht, heiligenbeeldjes, muziek en par-ty. Het is bijna een understatement om te zeggen: Ik heb er zin in.

Jut en Jul op wereldreis
Vanaf een afstandje kijken wij naar onszelf, schamen we ons licht en zeggen wij: "Wij zijn Jut en Jul." Jut en Jul die zich klaarmaken voor een wereldreis van drie weken door Mexico, Guatemala en Belize. Aan alles hebben wij gedacht. Wij gaan op reis en nemen mee een lakenzak, een klamboe, kleine potjes voor onze dagelijkse schoonmaakrituelen, slippers die wij alvast inlopen in de stad en ook teva's, twee boeken per persoon die we kunnen uitwisselen, schriftjes, paludrine, MP3-spelers, camera's en hoofdzaklampen.

Wij, Jut en Jul, hebben zo goed als niets geboekt, we gaan het avontuurlijk aanpakken. Met kippenbussen, hutten in de jungle en gigantische koraalriffen, boottochtjes, piramides in de rimboe en hopelijk geen overvallers. Maar ook op dat zijn wij voorbereid want wij zullen steeds gewapend met een nepportefeuille op pad gaan. En met maar een rugzak per persoon, spraken wij af, want wij gaan voor de vibe van Peking Express, op onze wereldreis van drie weken door Mexico, Guatemala en Belize.

Lachen met Rita
Brief aan Ayaan
(Dank aan R voor de tip)