Het is winter en het stof is gezogen en de sprei ligt recht
Ik snuit niet maar haal mijn neus op want dat leerde ik in het winterweerstandboekje van mijn drogist. Ik vraag me af wie me begluurt, maar het is retorisch afvragen, weet ik. Ik werk aan Grote Plannen en smeer uit een handzaam potje vaseline. Ik luister, kijk naar kaartjes, drink ijzerkruidextract en denk aan Smilla uit het boek, haal mijn neus op want dat zou gezond zijn. Maar geloven doe ik het niet.

De straatmuzikant met gevoel voor actualiteit
Al weken speelt hij kerstliedjes op zijn saxofoon. Maar vanmiddag bracht hij ons voorbijgangers 'L'été Indien'.

Het leven is ingewikkeld met een handsfree kit
Ik had hem gisteren al geprobeerd. Ik had mijn moeder ermee gebeld.
"Hallo", zei ik.
"Hallo", zei mijn moeder.
Het werkte dus.
"En nu handsfree", zei ik tegen mijn moeder, "wacht even".
"Ja", zei mijn moeder, en ze wachtte even.
"Hallo!"
"Hallo!"
"Het werkt!"
"Ja, het werkt! Tot zaterdag!"
"Tot zaterdag!"

Het werkte dus, dat bellen met die nieuwe telefoon, en met de handsfree kit. Dat kon me nog wel eens goed van pas komen, professioneel gezien, dacht ik. Dus toen belde ik net professioneel de secretaresse van de grote man die ik moest interviewen.

"Hallo", zei zij, "Hallo?"
"Hallo", zei ik, maar ze hoorde me niet.
"Edith wie?" vroeg ze.
"Judith, niet Edith", siste ik terwijl ik het handsfreestekkertje eruit friemelde.
"Jú-dith".

De grote man die ik moet interviewen belt me zo terug - hatelijk, grote mannen die vinden dat ze journalistenvrouwen zomaar kunnen laten wachten. De handsfreekit heeft het afgelopen half uur al meerdere malen in mijn telefoon en in mijn oren gezeten, en toen weer niet en toen weer wel en nu toch maar niet maar wie weet zo toch weer wel.

Soms stap ik even buiten mezelf, kijk op me neer en denk ik "Oh please Judith, doe normaal".
En daar gaat de stekker weer.

Mijn vlakke, katholieke land
Soms maak ik me zorgen over mezelf. Soms vrees ik dat ik al te lang in Nederland woon. Dat doe ik als vrienden me een nepbelg noemen. Of als Belgen die me met Nederlanders horen praten niet merken dat ik een van hen ben.

Maar toen ik mezelf instant in vuur en vlam voelde schieten toen ik een man in pak op een hostie zag sabbelen, toen gingen pas echt alle alarmbellen in mijn hoofd rinkelen. Het moet niet gekker worden.

Rechts van mij, aan de andere kant van het raam, ligt het Oosterpark. Pas een paar weken geleden ontdekte ik achter de bomen een vijver. Elke dag werd die vijver een stukje groter. Hoe minder blaadjes, hoe groter het fonkelende wateroppervlak. De vijver is vanaf mijn plek aan het raam nu bijna zo groot als in het echt. Mijn voorspelling is dat hij helemaal zichtbaar zal worden binnenkort, op de dag waarop ik voor de laatste keer kijk naar het Oosterpark aan de andere kant van het raam.