Kazarca en de kracht van overtuigende betogen
Hij: Ik vind het wel wat hebben, jong kinderen krijgen.
Zij: Oh ja? Ik anders niet.
Hij: Het heeft hartstikke veel voordelen!
Zij: Nou, zo zie ik dat niet. Ik zie me al met een baby, ik moet er niet aan denken.
Hij: Het kan best handig zijn hoor.
Zij: Hoezo dan?
Hij: Als je nog studeert en zoals jij maar zo'n 12 uur college hebt per week, kan je lekker vaak bij je kind zijn. En als je scriptie schrijft al helemaal.
Zij: Ja daar heb je wel een punt.
Hij: Je hebt minder last van de generatiekloof, wanneer je kind 20 is ben jij hooguit 45...
Zij: ... en heb je nog een leven voor je...
Hij: Daarnaast beschik je over een uitgebreid sociaal netwerk van potentiele oppassers, dus als het je even niet uitkomt leen je je kind even uit. In je vriendengroep vinden ze het vast énig, zo eens een middag een baby.
Zij: Hm.
Hij: En wanneer je serieus aan je carriere begint, ben je al uit de kinderen. Mooi sollicitatieperspectief. Dat vinden werkgevers vast aantrekkelijk.
Zij: Hm.
Eerst maar even een vent strikken.

Met een dikke zoen van uw kleine kapoen
Dames en heren, appelen en peren, bloggers en blogerinnen,
het lezen kan weer beginnen.
Er is weer een loglijst helemaal nieuw en functioneel,
en hij heeft zowel een publiek als een privédeel.
Even aangeven over welke blogger u wel meer wil weten
en de loglijst geeft u door wanneer uw idool is gaan updaten.
Tot uw dienst, graag gedaan, voor zover mijn tip van de dag,
ik hoop dat u er veel plezier aan beleven mag.

En ook al ben je dood, toch leef je verder
Wat ons bij zou blijven van Liva Willems, dat werd ons gevraagd op de herdenkingsmiddag met afscheidsritueel en meditatiemoment en drie soepen toe. Een vrouw vertelde hoe Liva haar had leren genieten. Een meisje had het over de boomvereringsdans die op een mooie dag spontaan uit oma Liva's lijf ontsproten was. Nog een vrouw vertelde over emmeren, één van Liva's therapeutische uitvindingen. En nog een ander vertelde hoe ze van Liva geleerd had "Ja" te zeggen, wanneer de kassajuffrouw vroeg "of er een papiertje om moest", "Want het is voor mezelf."
Vanmiddag een karaf gekocht. Met glaasjes, en een mooi roze papiertje eromheen. Voor mezelf. Leve Liva. Leve de lente in de lucht.

Bij deze bent u ook op de hoogte
Het is als vanouds: drukte in het echte leven met driedimensionele mensen en echte geuren en waarneembare aura's resulteert in stilte op Kazarca. Het gaat goed en daarom gaat het hier niet beter. Laatste nieuwtjes: geen ytrack meer. Jammer maar helaas. Chicago gezien. Indrukwekkend. Turks restaurant ontdekt. Heerlijk zitten kletsen. Later meer.

De geur van stront maar ook wel van spanning
Wat kriebelt het, wat kriebelt het, die lente in de lucht. Je zou voor minder je krolsheid gaan projecteren op binnenkort voorhanden zijnde prooien.

De zwaluw en de lente
Een weekendje zuiden was blijkbaar niet genoeg: Kazarca gaat voor meer. Ze vliegt donderdag helemaal naar Hulst en weer terug. Werken gaat ze er. Voorlichten. Vertellen aan die zuiderlingen hoe leuk de zon in het noorden schijnt. Acht uur onderweg om vijftig minuten te praten. Een mens zou zich voor minder belangrijk voelen.

Het zijn die kleine dingen
Geweldig vind ik het om in de colleges Caraïbistiek te leren over de geschiedenis van het gebied. Over de kolonisatoren uit Europa, de slaven uit Afrika en de contractarbeiders uit Azië. Om te leren over de smeltkroes van al die verschillende culturen en de processen die de landen, inwoners en trekjes van het gebied gevormd hebben. En nog geweldiger vind ik het om daags na college collega D tegen collega L te horen zeggen: “Indonesische pindakoek! Dat doet me denken aan mijn jeugd in Suriname!”
U merkt het, wij van Kazarca kunnen het wel waarderen als de puzzel past.

Kazarca Goes Sentimenteel
En dan sta je plots op drie meter afstand van Tracy Chapman. Dan zie je haar glimlach, voel je haar charisma en hoor je haar stem. En dan zingt ze dat nummer waar je zo vaak mee wakker geworden bent, met hem naast jou.
Dan ga je weer dromen, mijmeren, fantaseren, scenario’s uitdenken in je hoofd, geloven in je eigen verzinsels. Dan vergeet je weer die negatieve kantjes, die ergernis die soms zo allesoverheersend was.
En je weet dat het ondertussen wel duidelijk is, dat jullie niet compatibel zijn, dat jullie toch weer zouden botsen. Maar dan zingt Tracy “Remembering your touch, your kiss, your warm embrace…” en dan ga je weer gloeien vanbinnen. “Together again, it would feel so good to be in your arms…” en voor je het weet gaat het weer kriebelen. Ben je weer helemaal verliefd. Van het ene moment op het andere. Wil je alleen nog maar bij hem zijn, met hem zijn, van hem zijn.
En dan is zij uitgezongen en is hij nog steeds negenduizend kilometer van je verwijderd. En daar sta je dan, helemaal alleen tussen honderden mensen. Zonder hem. Eenzijdig bij hem. En je weet nu al dat je niet weet waar je kijken moet wanneer je hem weer ziet over twee weken. Dat je de grond onder je voeten weg zal voelen zakken als hij het niet ook voelt. Dat je de sterren zal kussen als hij het wel voelt. En je denkt aan het citaat van Oscar Hammerstein in Mare: “Ik ben zo’n driehonderd keer verliefd geweest”, een uitspraak die jij ook wel zou kunnen doen, en je beseft dat het allemaal relatief is, maar toch. Maar toch.

De eerste duif die de lente niet maakt
Stront. Dat rook ik gisteren en vandaag. Overal, altijd. Ik heb mijn schoenzolen -tig keer geïnspecteerd maar daar kwam de geur niet vandaan. Ik bleef het ruiken. Toen ik vanmiddag op een terrasje in Utrecht koffie aan het drinken was (nee, het was niet mijn idee), poepte er een voorbijvliegende duif op mijn schoen. En in mijn hoofd klonk Bart Peeters: "'t Is dat je achteraf pas alles van tevoren weet".

En voor je het weet kan je meepraten met je grootouders
Plots overviel haar een vlaag van angst. Wat als die stomme oorlog zich ook hierheen verplaatst? Er is niet eens een kelder in haar studentenhuis.

Koeien en kuikens
“De oudste dochter van een grote familie”, zo noemde de bedanker de bedankte toen hij zijn dankspeech uitsprak. Spreekt tot de verbeelding, vond de toegesprokene. "Een boerderij", daar dacht ze aan. "’s Ochtends voor dag en dauw opstaan om koeien te melken en brood te bakken, om de kleintjes te baden en nog snel even een wasje te draaien. Om lunchpakketten klaar te maken met een sapje, één voor elke boekentas."
Maar zo was het niet. Ze was dan wel de oudste maar na haar kwamen slechts één zus en één broer. Dat vond de Bond Voor Grote en Jonge Gezinnen voldoende voor goedkoper openbaar vervoer en een krantje, maar met de maatstaven van de Bond was ze het niet eens. Er mochten er nog wel een paar bij. Haar broer en zus verweten haar bij wijle dat ze altijd de baas wilde spelen, maar lekkere lunchpakketten kregen ze niet ter compensatie. Er was geen boerderij en er waren geen koeien, en wassen leerde ze pas toen ze het huis uitging. Saaier maar wel zo makkelijk. En een gevoel voor verantwoordelijkheid hield ze er toch aan over.
Ja, ze kon wel concurreren met die boerendochter. Want voor brood en melk werd al gezorgd in de Berlijnse jeugdherberg. En alle kuikens hobbelden gewillig achter de moederkloek aan, alsof ze nooit anders hadden gedaan.

Tekens
Weet je wat ook rijmt? Valentijn in de trein. Vier uur vertraging lieve lezer, vier uur. En of het de pret kon drukken? Nee. Bijlange na niet.

De regelnicht in Kazarca
Weg gaan we. Er even tussenuit. We trekken naar het oosten. We gaan naar Berlijn. En ondanks het feit dat de hele trip een bron van stress en drukte geweest is de laatste weken, van vergaderen en brainstormen en brieven schrijven en herschrijven en kosten uitrekenen en herrekenen en contacten leggen en warm houden, hebben we er zin in. Collectief Valentijn in Berlijn. Het rijmt nog ook. Dat is vast een teken.

Innerlijke Vreugde
Lieve lezer, ziet u een dezer dagen de mens achter Kazarca spontaan in glimlachen uitbarsten, dan ziet u dat niet verkeerd en ook niet zonder reden. Dan beseft ze het weer. Dan beseft ze dat R weer komt en dat in minder dan een maand. Minder dan een maand, dames en heren. Eerst S, nu R, het kan niet op met die leuke bezoekjes! Glimlach!

Vannacht
Ik word wakker door stemmen in de verte. Stemmen die onverstaanbare klanken voortbrengen, kwade stemmen, agressieve stemmen, ze komen steeds dichter bij. En zoals ze wel vaker plegen te doen blijven ze net onder mijn raam hangen. Half vier, zie ik op mijn klok. Half vier maar daar laten de stemmen zich niet door tegenhouden. Engels spreken ze, de stemmen. Engels met een accent dat ik niet plaatsen kan. Ik durf niet te kijken bij wie ze horen, die enge agressieve stemmen, die angstaanjagende kreten, lig als versteend in bed, voel de adrenaline door mijn lijf gieren.
Angst.
Op dit soort momenten voel ik wel vaker de adrenaline door mijn lijf gieren. Kan ik niet gewoon rechtstaan en mijn raam opentrekken om de lawaaimakers streng toe te spreken. Op dit soort momenten kan ik alleen maar hopen dat ze weggaan, die stemmen. 'Ga nou weg, ga nou ergens anders ruzieën. Maak het weer stil zodat ik kan slapen. Hup, loop nou verder.' Maar nee ze gaan niet weg. Ze blijven schreeuwen onder mijn raam. Ik blijf roerloos liggen luisteren, mijn blik op het plafond gericht. Een doffe klap. Gerammel. Fietsen. Ze gooien fietsen op straat. 'Oh jee ze zullen elkaar toch niets aandoen?' en de adrenaline die me net nog tegen mijn matras geduwd hield, lanceert me nu mijn bed uit. Naar de telefoon. Snel. 112. De mevrouw met de warme stem zou een auto sturen. Er zou een auto komen. Op het moment dat ik weer in bed kruip zijn ze natuurlijk weg die stemmen. Zijn ze verder gelopen, kan ik niet horen wat de auto doet. Komt die auto misschien wel voor niets. Maar even later hoor ik verderop het zoemen van een motor, fietsen die rechtgezet worden en gedempte stemmen, zonder agressie erin verscholen. En voor ik weer in slaap val, heb ik opnieuw een mentaal dilemma over de kleur van mijn gordijnen. Misschien had hij toch gelijk.

Trouwens (2)
Ze lijken steeds kleiner te worden, mijn vissen. Maar zwemmen doen ze nog steeds. En daarnaast happen ze ook regelmatig naar lucht.

Woorden
"Maar Kazarca, wat wás het nou dat je zo mooi vond aan dat boek?"
"De woorden vond ik zo mooi aan dat boek. De zinnen. Wat ze zeiden maar vooral hóe ze het zeiden."
"Hoe zeiden ze het, beste Kazarca?"
"Ze zeiden het onder andere als volgt: 'Zetten maken'."
"Zetten maken?"
"Ja. Z Z Z Z. Zetten maken. Kijk, dát vind ik nou mooi."

Desalniettemin
Maar als ik dan zit te studeren achter mijn bureau, als het buiten donker, naast mij rood en voor mij geel is, en als twee paarse kaarsen een gloed van licht op Amelie's gezicht werpen, dan ben ik wel blij. Dan voel ik me thuis in mijn knusse nestje en dan kan de buitenwereld en die hele internetaansluiting me gestolen worden. Dan is het goed.

En dan nu de andere kant van de medaille
Lieve lezer, het is zover. Ik ben op de mentale dool. Op de cyberdool. Op de internet-op-mijn-kamer-dool. Ik zit maar te klikken en te klikken en te lezen en te klikken en ik word er helemaal doelloos van. Zoek contact met de buitenwereld via dat kabeltje onder mijn deur maar voel me er moederziel alleen door. Ik kijk binnen in de levens van anderen maar krijg er niets voor terug. Eenrichtingsverkeer alom. Ik word er helemaal groggy van. Suf. Passief. Afgestompt. Mijn plan d'action? Nog een paar dagen vullen met klikken en lezen en lezen en klikken, en dan krijg ik er vast genoeg van. Kan ik weer gaan leven. Bloeien. Fladderen.
Vol verwachting klopt mijn hart.

Het Gandalfgevoel
S is onderweg naar Leiden! Ik krijg er een beetje het Gandalf-in-New-York-gevoel van. Alleen balanceer ik op de grens tussen gezond en griep en dat wil zeggen dat stappen er niet bij is vanavond. Want vallen naar de griepkant is geen optie. Kan niet. Daar hebben wij van Kazarca geen tijd voor. Uitgesloten. Dus S gaat stappen en ik ga braaf vroeg slapen. Maar niet na met S gegeten te hebben. Moeilijk maar ook wel goed: ik zou immers niet weten waar ik op zo'n korte termijn Canadese dollars zou moeten scoren.

Ondertussen
En hoe langer ze daar woonde, hoe voller werd haar boekenkast. En hoe interessanter werd wat ze lezen moest en hoe concreter werd haar toekomstbeeld.
En met enige regelmaat en lichte argwaan in haar gedachtenstroom, vroeg ze zich af: "Zou het kunnen dat de puzzel klopt? Zou het ...?"
En de homoseksuele Antilliaan kwam thuis en het nieuwe hippe meisje ging de deur uit. En de kat van E kwam nog af en toe kijken en de vissen bleven zwemmen. En zo kabbelde het leven rustig verder en ze stond erbij en ze keek ernaar en ze nam diep adem en ze dook erin.

Kazarca zet zichzelf in de bloemetjes
Award voor de nuttigste aankoop in 2002: warmwaterkruik. Onbedingd op de eerste plaats.
Award voor het beste inititatief: eindelijk voorzitter worden. Zo hoort het. Zo ben ik. Zo merk ik. (Verder ook vrij onbescheiden. Maar dat zal vast geen verrassing zijn, beste lezer. Toch?)
Met dank aan vrienden en familie en oppervlakkige flirts. Jullie blijven het doen.

Wat ik me laatst bedacht (2)
Ondanks mijn vurige wens om ooit het noorderlicht met eigen ogen te mogen aanschouwen, zou ik nooit gedurende langere periode in de buurt van de poolcirkels willen verkeren. Kunnen verkeren. En daar heb ik gegronde redenen voor. Op dag 1 zouden mijn grote tenen er namelijk afvriezen. Letterlijk. En dan hebben we het nog niet eens over het fenomeen ‘gemoedstoestand’.

Tweede poging
Wat ik eigenlijk zeggen wilde:
"Lap".

Gezegdes in de praktijk
Dat van dat berenvel he, weet je wel?
In de praktijk kan je dat op zijn Kazarciaans vertalen in:
Ga vooral niet vreugdedansen voor je ook echt effectief kan internetten op je kamer. Als je voortijdig blij gaat huppelen, kan je er donder op zeggen dat je Windows '98 CD spoorloos raakt. En dat de drogers in de wasserette allemaal bezet zijn.
Maar dat gezegde is buiten huisgenootjes en wasrekken gerekend. Beste lezer, kijk naar de dag en het uur van schrijven, en besef, net als ik, dat op dit moment geen enkel universiteitscomputerlokaal in de wijde omtrek open is. Joepie!