Over zeeën van tijd en afstand
De tijd tussen twee telefoontjes naar de Dominicaanse Republiek wordt steeds groter. Dat merk ik en dat merken zij. Tussen de vorige keer en vandaag zat ongeveer zes weken. Toen vertelde Kauri me dat haar zus weer bij haar man was en ook meteen zwanger, voor het eerst sinds twaalf jaar. Dat ze blij was. Dat hij nu wél goed voor haar was.

Twee weken geleden droomde ik dat ik daar was en dat de zwangere vrouw plots niet meer zwanger was. Vandaag vertelde Kauri me dat het kind gestorven was in de buik. Dat de man gevlogen was en dat haar moeder van me gedroomd had. Mijn nummer was de volgende dag als eerste in de loterij verschenen. Maar ze hadden het niet gespeeld.

Ontnuchtering.

Kent u dat nummer van Tracy?
The promise heet het. Het is hopeloos romantisch, het is overweldigend mooi. Het is rustig en ik heb het grijsgedraaid in R´s tijd. Het is beladen met herinneringen aan plannen en toekomstvisioenen. Die plannen begonnen met "eerst afstuderen, en dan...". Nu ben ik afgestudeerd en nu is R er nog steeds maar in een andere hoedanigheid. Na R kwamen I, A, nog een A, J en F. Maar zoals R is het nooit meer geweest. Nu ben ik afgestudeerd en denk ik aan R en hoor ik dat nummer, en denk ik dat het ook nooit meer zo zal worden. We weten nu teveel en we hebben nu teveel gezien. Maar doe me nog maar eens dat gevoel. Dat dromen zonder de "maar dit" en de "maar dat". Die troebele grens tussen droom en realiteit. Doe die nog maar eens.

Klaar
Vannacht zat ik licht dronken in het midden van mijn kamer op de grond. Ik knipte stelen van bloemen. Dacht terug aan de middag en de avond en was gelukkig. De bloemen zette ik in vazen en naast de vazen legde ik alle plastic tassen met cadeaus op elkaar. Die zijn voor morgen, vond ik.
Nu is het morgen en is daar de geur van de bloemen. Zie ik de stapels cadeaus. Die zijn voor zo, vind ik. Eerst even ontbijt regelen. Mijn eerste ontbijt als master, als doctorandus, als afgestudeerde met een titel en ook al een baan in het verschiet. Anders hoor.

Kinki Stefanie
Wij gaan tegenwoordig naar de Kinki. U weet wel, die kapper. Wij gaan naar de Kinki en wel naar Stefanie. Dat komt omdat we Stefanie cool vinden. Stefanie is namelijk goed: ze kan het gewoon. Wij zeggen tegen vrienden en vriendinnen dat ze ook naar Stefanie moeten.
"Nee", zeggen die vriendinnen dan, "want dan krijgen wij een pony".
"Een mooie pony is niet lelijk", antwoorden wij, "en als Stefanie een pony knipt dan komt dat omdat dat goed is."
"Maar", zeggen die vriendinnen, "wij willen geen kapsel dat ons gezicht nog boller maakt" of "dat onze neus benadrukt".
"Natuurlijk", zeggen wij. "Maar daarom moeten jullie naar Stefanie. Stefanie weet precies wat bij jullie gezicht past".

Wij zijn fan van Stefanie. Wij sturen iedereen die het horen wil naar haar toe. En gaan dan toekijken terwijl Stefanie haar werk doet. Wij drinken koffie en thee en gaan af en toe om de geknipte heen staan om het tussentijdse resultaat te keuren. Dan roepen wij "Oh!" en "Ah!". Soms gaan we buiten roken terwijl we via de spiegel alles in de gaten houden. Stefanie vindt het vast een beetje eng, zo´n fanclub bestaande uit volwassen sterke vrouwen (met hippe kapsels). Denkt misschien dat we naar commissie hengelen. Maar dat is het niet. We willen de wereld in het algemeen en Leiden in het bijzonder een plezier doen. Because we´re worth it.

Tja. Wat zal ik eens vertellen.
Dat ik vandaag ontzettend moest huilen toen ik een moeder haar ziek kind zag knuffelen (life, geen emo-TV). Maar dat was volkomen legitiem, dat huilen. Ik kwam net uit narcose.
Dan mag dat.
U nog wat leuks beleefd?