Groningen Zandvoort Den Helder Amsterdam Arnhem
Dat zeiden vriendin J en ik tegen elkaar zondag op het station.
Maastricht Leeuwarden Emmen Assen
En dan: Dieren.
Vrij reizen was het die dag, met het boekenweekgeschenk. Het maakt de avonturiers los in 9 to 5 mensen zoals wij. We konden overal heen en hoefden geen kaartje. Dat wilde zeggen dat we in Utrecht konden beslissen dat we toch naar Rotterdam wilden. Of in Duivendrecht dat Den Bosch ook wel boeiend klonk.
Maar Dieren werd het dus. We wandelden door de Veluwe, wel 11 kilometer. Door bossen en weiden en af en toe over een verhard fietspad. We wandelden helemaal tot Rheden en waren, nee, zijn, daar zo trots op dat ik dat hier wil delen.
Bij deze.
Leve het boekenweekgeschenk.

Vannacht was hij in mijn droom. Hij stond achter me, greep mijn buik met de hand waaraan hij zijn trouwring draagt en zoende me hard in mijn nek. En plein public. Heel fout was het, maar des te lekkerder.
Het was zo'n droom die de hele volgende dag nog door je lijf giert.
Vanochtend zat er een mail van hem in mijn mailbox.

J,
Die en die gesproken. Nu ver weg van e-mail. Volgende week weer contact.
M

Nooit was ik zo in de wolken van zulk een zakelijke boodschap. Ik bloos er nog steeds van.

Geplande verslaving
Ik had het gepland. Ik zou verslaafd worden. Ik was weer toe aan een nieuwe verslaving, vond ik. Zo een voor 's avonds, die me de voorbije werkdag zou doen vergeten. Ik wist al waaraan ik verslaafd zou worden. Lost.

Mijn zus had me al geprobeerd te bekeren, lang geleden. Vorig weekend ook vriend M. Vriendin S en haar verloofde B. *** Die gaan trouwen. Vriendin N gaat ook trouwen. Vriend A deed dat een aantal maanden geleden. Daarnaast staat een van de neven ook nog op het programma, dat voel ik aan mijn water. Maar dat is nog niet officieel. ***

Maar goed, vriendin S was op bezoek vorig weekend. Ze had het over Lost. Ik dacht aan Cold Feet en hoe lekker die verslaving was geweest. Maar Rachel is dood dus basta met Cold Feet.

Lost dus. Ik zou het proberen, gisteren. In de videotheek had ik nog geklaagd tegen de man achter de kassa. Of hij wel wist hoe godsonmogelijk het zou zijn voor een Werkend iemand om vier afleveringen van Lost te kijken op twee dagen. Want dat staat er op een DVD, vier afleveringen. Ik ben zo iemand, die daarover klaagt. Ik ben er zelf niet trots op.

Maar goed, vier afleveringen dus. Na aflevering 1 kon ik niet stoppen, dat was logisch, want het heette de pilot deel 1. Dus daar moest de pilot deel 2 achteraan. Maar dat eindigde zo spannend dat ik deel 3 ook maar moest kijken. Tabula Rasa. Spannend! En ah, het was nog ruim voor bedtijd, dus waarom niet ook even 4?

Ik zweer je, lieve lezer, had ik DVD 2 gehad, ik had hem van A tot Z gekeken. Zelfde met 3. Ik had niet geslapen. Alleen maar Lost gekeken. Ik ben nu namelijk verslaafd. En extatisch. Ik weet wat te doen met mijn weekend.

Mijn telefoon trilde en ik nam op
"Amor, ik sta op de luchthaven. Kom je me halen?"
- Dit kan niet waar zijn, dit kan niet waar zijn, laat het alsjeblieft niet waar zijn -
"Hallo?"
"Amor, ik ben het"
"Hallo?"
"Hallo?"
"Hallo?"
Ik legde neer.
Dit kan niet waar zijn. Dit moet een grap zijn. Dit kan niet, nee, zeg dat het niet waar is. Anders had mijn telefoon opnieuw getrild. Toch?
Ja. Dan had mijn telefoon opnieuw getrild.

Terwijl buiten de zon schijnt en sneeuw ronddwarrelt, terwijl de lucht licht en dreigend is zoals hij dat zo mooi zijn kan in Carnivàle, luistert zij naar de nieuwste bachata's die ze van Dominicaanse websites haalt. Deze bijvoorbeeld. De wereld van verschil wordt even overbrugd op het moment dat het ritme versnelt en ze zichzelf weer ziet dansen voor een of andere colmado. Van zacht, wiegend en beheerst naar stampend, ja haast springend huppelen.
Ze herinnert zich weer hoe ze huilde toen ze wegging en dacht 'Met wie zal ik nu ooit nog bachata dansen?' (nog meer tranen).
Het is de derde keer in ruim een jaar dat ze het mist.
Dat valt alles mee.

Negro in Azië
Van Japan had hij naar Yasate gebeld. Hij had zijn zus naar het huis van Kauri gestuurd. Om mijn telefoonnummer te vragen. Kauri had mij gebeld om me te waarschuwen. 'Hij gaat je bellen, May.' May, zo noemt ze me. Het betekent zoveel als vriendin. Soms noemt ze me Negra. Dat is ook zo'n kooswoord. Dan lig ik vertederd in een scheur. Negra. Zwartje.

Maar goed, die Negro van me zou me dus bellen. Uit Japan. Deed 'ie ook. Vanochtend, voor mijn wekker ging. Ik leerde hem: je mag me niet bellen voor vier uur 's middags daar. Hij zou het onthouden. Over een paar dagen zou hij naar Zuid-Korea gaan. Om te baseballen, een heel seizoen lang. Hij was er al eens geweest, vond het er vreselijk. Stokjes, daar kan hij niet mee eten. De taal verstaat hij er niet. Of ik niet daarheen wilde komen, May.
Yeah right.