De uitzonderingen op de regel even daargelaten
Vandaag de dag zou ik liever in België willen wonen. Rood, paars, geel, blauw: allemaal zijn ze radicaal en ostentatief tegen de oorlog. Dénken ze niet eens over politieke steun voor Bush. Hangen ze anti-oorlogsbordjes voor hun raam en tekenen ze rouwregisters. Hebben ze witte linten aan hun huis en staan ze achter hun minister van Buitenlandse Zaken. En terecht. Tegenwoordig kunnen de Nederlanders nog eens wat leren van hun zuiderburen.

Op dit moment in huize Kazarca
Ook al kan het erg fout klinken in dagen als deze, toch wil ik iets met u delen, beste lezer. Zij die het kunnen weten, zullen weten dat het helemaal niet fout bedoeld is als ik zeg dat ik nog steeds tranen in mijn ogen krijg wanneer ik het lied van de Yellow Ribbon en de Old Oak Tree hoor. Zoals nu.

Kazarca en de politieke functie van het forum weblog
Irak. Eigenlijk zou ik het erover moeten hebben. "¿Que te puedo yo decir?" Zou mijn Dominicaanse gastvader me vragen. "¿Que le puedo yo decir?", vraag ik u. Wat kan ik u vertellen? Dat ik het allemaal vreselijk vind. Onrechtvaardig. Oneerlijk. Maar dat zal u vast niet verbazen. En als we dan toch een plusje moeten zoeken bij die grote min, dan heb ik er één: tickets naar de VS zullen binnenkort wel erg goedkoop worden. Althans dat hoop ik. En dat vind ik dan weer erg handig.

De wereld buiten Kazarca
Eigenlijk zou ik ook eens moeten linken. Eens buiten het veilige, vertrouwde wereldje van mezelf gaan. Even die incestueuze taferelen links laten liggen. Daar gaan we dan.
Dames en heren Belgen, ik presenteer u: de buitenwereld, door ogen van Pim Vermaat. En dat, lieve lezer, élke dag. Komt u nu ook nog wel eens af en toe bij mij kijken?

Vandaag (2)
Lente. Tenminste volgens onze kalender. Vol verwachting klopt mijn hart.

Kazarca geeft zichzelf en haar benen bloot
Ik vind vriendin L wel bijzonder. Ik herken mezelf wel in vriendin L. Zij vindt zichzelf namelijk wel bijzonder. Ik vind mezelf ook bijzonder. Vriendin L vertelde me op een mooie memorabele dag dat ze als kleuter dacht dat haar ouders speciaal naar haar school toe gingen om met de juf te praten over haar tekentalent. Wel een uur lang. Ik heb geen tekentalent maar verder kan ik me volkomen vinden in haar bekentenis.
Later op die mooie memorabele dag overhaalde vriendin L me een rokje aan te doen. Een rokje. Het was jaren geleden, maar het was leuk en mooi. Tenminste dat vond ik, en vriendin L was het met me eens. Ik voelde me plotsklaps nog specialer en bijzonderder. Jawel, Kazarca heeft zo’n vermoeden te weten waar het over gaat wanneer ze de kamer uit is.

Nieuwtjes
Kazarca heeft nu ook een sluier.
"Een sluier?"
Ja, een sluier. Gekocht bij meneer Hijaab in downtown Rotterdam. Ze heeft er naast de sluier ook olie gekocht. Succesolie. Als je die aan je oren wrijft dan helpt 'ie, "als je erin gelooft".
Verder is ze ingewijd in de wereld van de Kaftans en de feestelijke Islamitische gewaden. En heeft ze een sensationele Balinese scoop voor haar interviewopdracht voor vrijdag.
En hoe gaat het met u?

Het rode linkeroor van Kazarca
Ooit had ik vier gaatjes in mijn linkeroor. Ik heb nog steeds vier gaatjes in mijn linkeroor, maar het bovenste wil niet meer. Ik kom er niet meer door en dat vind ik jammer. Ik vind het namelijk wel stoer, vier oorbellen in een linkeroor. En daarnaast ook mooi en sexy. Ik wil mijn vierde gaatje terug.
Onder het studeren zit ik vaak te rommelen. Mijn nagels te lakken, tekeningetjes te maken, weblogtekstjes te schrijven, foto's van mezelf te trekken, mijn vierde gaatje in haar functionaliteit proberen te herstellen. Dan neem ik een oorbel en dan ga ik prikken. Maar het lukt steeds net niet. Wanneer ik er bijna ben, wordt het zwart voor mijn ogen en moet ik gaan zitten. Gaat het draaien in mijn hoofd en sta ik gevaarlijk dicht bij mijn wasbak. En dan hou ik er maar weer mee op.
Maar wie weet lukt het binnenkort. Zie ik er weer stoer en mooi en sexy uit. En met een beetje geluk heb ik geen buil op mijn hoofd en ook geen lichte hersenschudding, ben ik in de juiste richting gevallen.
Als u me nu binnenkort met vier gaatjesoorbellen in mijn linkeroor rond ziet lopen, lieve lezer, dan verwacht ik echt niet dat u me stoer vindt. Ook niet dat u me mooi en sexy vindt (al zou ik daar geen bezwaar tegen hebben), maar dan hoop ik dat u beseft dat ik weer een mijlpaal heb bereikt. Dat ik mijn persoonlijke engheidsgrens heb overschreden en mijn eigen vel heb doorboord. En dat ik voor het eerst in mijn leven ben flauwgevallen. Ik weet niet wat u daarvan denkt, beste lezer, maar ík vind het een behoorlijk heftig idee.

Kazarca en de quality time met zichzelf
Opgeruimd. Lekker gegeten. Zembla gekeken.
Gedoucht. Shampoo, conditioner, haar- en gezichtsmasker, hydraterende douchecrème, lichaamsscrub. Bodylotion, nachtcrème.
Zachte pyama, schone lakens, pepermuntthee, boek.
Heerlijk. Welterusten.

Update
Mijn kamer is opgeruimd, rode tulpen staan te pronken in mijn oranje vaas, ik heb absoluut geen plannen voor vanavond en ik voel me leeg maar ook vol. Ik denk dat ik deze zomer maar weer eens negenduizend kilometer westwaarts ga. Het heeft namelijk niet gebotst. Het was namelijk geweldig. Het kriebelt namelijk weer in mijn buik. En daar moet ik dan maar wat mee doen. Maar eerst even Zembla kijken.

Blij
Bijna vijf jaar geleden vertrok Kazarca naar de Dominicaanse Republiek. Tien maanden later zette ze weer voet op Europese bodem. Tien maanden doen veel met een mensenleven, leerde Kazarca aldaar. Tien maanden zon en warmte en Merengue en Spaans gaan niet in je koude kleren zitten. Vandaar dat Kazarca weer minstens een week dansend en huppelend door het leven gaat. Ze mag namelijk terug. Op inleefreis, in de organisatie. Ze mag anderen het land tonen. Kazarca vindt het wel leuk als haar passies gecombineerd worden. Daar wordt ze blij van. Daar gaat ze van lachen en stralen. Ze gaat ook lachen en stralen van het gevoel weer even een vriendje te hebben. Auralezers in Leiden en omstreken, draag uw zonnebril!

Kazarca en de geneugten van de luiheid
Gisteren ontdekt: mijn afstandsbediening werkt ook doorheen mijn dekentje. Goed nieuws vind ik dat.

Kazarca, tijdelijk weer in hogere sferen
En dan stap je van bus 169 en voor je het goed en wel beseft heb je weer een vriendje. Hernieuwde vlinders en vertrouwde geborgenheid. En dat wel negen dagen lang. Ik heb er weer zin in.

Weer eens wat anders
Kazarca gaat in de politiek. Niet landelijk, niet regionaal, niet lokaal, maar facultair. Ze gaat geen lijst trekken, is niet eens verkiesbaar maar mag misschien wel op de foto. En ze vindt het erg spannend allemaal.

Net niet
Weet u wat wij van Kazarca -excusez le mot- zwaar kut vinden? Als één-van-de-drie-van-de-zestig genomineerd zijn voor een prijs en hem dan net niet krijgen. Dat vinden wij vreselijk. Maar wat wij -autrefois, excusez le mot- nog kutter en vreselijker vinden, zijn de blikken die mensen de verliezers toewerpen. Troostend bedoeld maar uitermate ongemakkelijk overkomend. Wat wij van Kazarca daarentegen helemaal subliem vinden is de legitimiteit. De legitimiteit die één-van-de-twee-van-de-zestig-die-het-niet-gehaald-hebben zijn biedt. Wij van Kazarca vinden het namelijk correct om de avond na de middag van de prijsuitreiking met pizza op de bank naar B-films te kijken. Sterker nog, we vinden dat het moet. Verplichten die handel! Bij deze. Prettige avond.

Kazarca en de evaluatie van het etmaal
1. I get by with a little help from my friends.
2. Het is weer tijd voor tulpen. Ik voel het in de lucht en in mijn lijf. En mijn vaas is al veel te lang leeg.
3. Toch zou het wel eens Inge kunnen zijn.

Wat ik zo leuk vind aan de sauna?
Dat het er zo lekker warm is. Zo in-en-in en door-en-door warm dat je er koude rillingen van krijgt. Dat vind ik zo leuk aan de sauna.

De aantrekkingskracht en de irritatiefactor van plat vermaak
Heerlijk horizontaal op de bank en kijken maar. Gewoon kijken, tot mij laten komen en ook wel een tikkeltje meevoelen. Wat is die Carter toch een lekker ding. En wat weten die makers van ER de spanning op te drijven. Daar kunnen die van Sedes en Belli nog wat van leren. Al vanaf aflevering 2 wacht ik erop, en nog is er niet gezoend, nog steeds niet. En honger dat ik heb.