Telefoon
Soms zie je van die mensen, in de trein bijvoorbeeld, die horen of voelen hun telefoon gaan, die kijken even naar het schermpje en nemen hem nonchalant niet op. Die denken, "lekker belangrijk". Dat denken ze dan.
"Lekker belangrijk. Het zal wel. Ik neem lekker niet op. Bekijk het maar, persoon aan de andere kant van de lijn. Ik heb nou even geen zin in jou."

Soms wil ik ook zo iemand zijn. Zo iemand die naar de telefoon kijkt en denkt van: "Naah. Doe maar even niet". Soms probeer ik dat. Vannacht bijvoorbeeld. Het ding rinkelde weer om twee uur. Ik werd wakker, keek verward in de rondte, nam mijn telefoon van het nachtkastje, keek op het schermpje en dacht: "naah, geen zin in". Legde het ding onder mijn kussen, draaide me om.
Vond ik best stoer. Op dat moment.

Maar ik ben niet zo´n persoon.
Ik kan niet zomaar de telefoon niet opnemen en dan vrolijk verder leven alsof er niets veranderd is. Ik leef sinds twee uur vannacht met spijt en met vragen. Ik ben helemaal niet cool en stoer en nuchter.
Eigenlijk, eigenlijk wil ik gewoon honing in mijn oor.

Kazarca moest weer eens zonodig naar de tandarts
Ze mogen aan me zitten: artsen, kappers, drukpuntmasseurs, vriendinnen, fysiotherapeuten, make-up artists, broekverkoopsters, nepnagelplaksters, schoonheidsspecialistes en vriendjes.
Graag zelfs. Hou ik van. Vind ik heerlijk.
Ze mogen allemaal aan me zitten, ze mogen mijn oorlel naar beneden trekken en met een lampje naar binnen schijnen, ze mogen met hun gezicht over het mijne hangen om mijn wenkbrauwen te epileren, ze mogen aan mijn ledematen trekken om wervels te doen knakken, ze mogen door mijn haren woelen om de textuur te onderzoeken, ze mogen me strelen en knuffelen zoveel ze maar willen.
Maar ze moeten godverdomme met hun smerige tengels en hun enge instrumenten van mijn tanden blijven.

Wijsheid van de dag
Vriendin M en ik zijn het er roerend over eens:
Hij moet je wel af en toe op tafel gooien.

Tegenwoordig praat ze alleen nog maar met hem wanneer ze in bed ligt. Vannacht belde hij tijdens een droom over een strand en een visrestaurant en een rode gloed. Ze lachte de oceaan over. Gaapte tijdens het praten, krulde zichzelf behaaglijk haar dekbed in, deed haar ogen dicht en voelde hem weer dichtbij.
Ze praatte met hem over de toekomst. Over zijn sport, over haar ouders, over daar, nu ook voor hem daar en niet meer hier.
Hij is weg daar. Traint in Miami. Gaat dra naar New York.
Ze hebben nu een punt van overeenkomst, bedacht ze nog. Het daar.
Dat andere gemeenschappelijke, naast hun twijfels over elkaar.
Ze hebben nu het daar, hun daar, meer zijn daar dan haar daar maar toch.
Daar blijft het dan ook bij, zuchtte ze terwijl ze haar telefoon weer op haar nachtkastje mikte en nog dieper wegkrulde.

Vrijdamiddag in de Universiteitsbibliotheek
Man met citroengele broek, model onbestaand, tien centimeter te kort.
Man met zalmroze hemd, nektapijt, bril.
Studieboeken onder arm en hippe tred.

Wat Zij wel kunnen
Kijk, je staat rechtop, houdt je gestrekte armen wat schuin van je af, kijkt lachend voor je uit en schudt. Je schudt zo dat alles van navel tot en met schouders heen en weer gaat en verder niets.
Dominicanen doen het.
West-Afrikanen doen het.
Usher´s danseresjes doen het.
Ik niet.
Anderhalf jaar Dominicaanse Republiek,
16 West-Afrikaanse danslessen,
Uren Usherdansjes voor de spiegel,
en ik kan het niet
(en vind dat vreselijk).

Want Moeder en Murphy zeggen:
Je weet nooit
hoe snel het te laat is.

In mijn subcultuur is het heus een werkwoord
Wat ik allemaal doe, dat ik niet blog?
Ik scriptie.
Ik dans afrikaans, ik karate.
Ik scriptie.
Ik drink koffie en ga naar het theater.
(En huil daar stiekem bij)
Ik scriptie.
Ik word ´s nachts verkleumd wakker.
Ik blog toch.
Ik scriptie.
Ik doe dansjes voor mijn spiegel wanneer Usher langskomt op de radio.
Ik scriptie scriptie scriptie scriptie.
Ik scriptie.

We drinken koffie. Eerst met zijn tweeën en later met meer. Er zijn witte mannen met lange grijze haren, bleke blonde meisjes in kinderwagens. Na de koffie gaan we naar de grote zaal voor de film. We zijn dan ook op een filmfestival. Tijdens de voorfilmpjes ga ik terug naar de koffiebar. Daar staan Federico en zijn broer op me te wachten. Ik slinger mezelf rond Federico's grote lijf, lach naar zijn broer, sta op mijn tenen om mijn geliefde gedag te kussen en zeg dat ze maar terug naar Yasate moeten. Dat daar op zondag ongetwijfeld meer te beleven valt dan een film. Ik blijf. Ik draai me om en loop weer terug naar mijn mensen in de grote zaal.

Com(p)adre
Had ik het u al verteld, lieve lezer?
Dat ik laatst Kauri's man aan de lijn had. Voor het eerst sinds ik weg ben daar. Terug ben hier. Toen hij mijn stem herkende, riep hij: 'Oh Comadre!' en sprak hij mij met Usted (U), in plaats van Tu (jij) toe. Zoals het een echte compadre behoort: respect!
Had ik het u al verteld, lieve lezer?
Dat ik die avond de hele avond heb lopen glimlachen, tijdens het eten, tijdens het TV kijken, tijdens het bier drinken en tijdens het lezen voor het slapengaan.
Om die compadre van me.

Pijnlijk is het en onnadenkend ook, om net op de dag dat de koningin een eredoctoraat krijgt op jouw universiteit, een knaloranje shirt aan te hebben. Per ongeluk.

Prima
"Ik vind het wel prima zo," vertelt ze tegen wie het horen wil. Meestal in de kroeg.
"Dat bestaan zonder man, dat lekker je eigen ding doen, dat hoofd vol ruimte voor zorgeloze dingen." En dan komt ze thuis van het zorgeloze dingen doen in de kroeg en dan vindt ze het nog steeds prima zo maar stiekem gaat ze wel op zoek naar spanning, naar aandacht, naar tekenen van flirts en van contact achter haar computerscherm. En dan jeuken haar Typvingers maar dan is er niets, dan is het leeg en dan vertelt ze zichzelf dat ze het wel prima vindt zo, en dat víndt ze ook echt, met haar boek in bed en haar emotionele stabiliteit.

14 uur en achteruitlopende mannetjes
Het laatste liedje van de playlist,
Dronken ex M 'truste gewenst en weggegaan,
Vriendin R bedankt voor de films en de drugs en de thee,
Vriendin S uitgezwaaid,
En opgestaan.

Zon
We gaan zo lunchen, de mensen van het kantoor in de Grote Stad. Buiten. Want de zon brandt zo heerlijk door de ramen van onze kamers. Wij denken dat het nu wel kan, dat buiten lunchen. En dat we vast verliefd worden op de eerste de beste voorbijganger. Dat krijg je dan met zo’n zon.