De liefde werkt de laatste tijd niet voor mij en eureka, ik heb de verklaring gevonden. Het komt zo:
De liefde werkt niet meer zonder internet. Mijn generatie date via speciale sites of doet anders toch tenminste een achtergrondcheck. Een google.
Dat doen ze vast ook wel eens bij mij, die interessante mannen uit mijn buurt. Dus ik dacht, eens kijken wat ze dan te zien krijgen. Dit dus. Of dit. Ik weet niet wat ik erger vind en loop nu verwoed fluisterend rond: "Dat ben ik niet. Dat is iemand anders. Niet ik. Een ander. Ik niet. Wees niet bang."
Tot nog toe zonder succes.

Ik typ een artikel en luister ondertussen 'I Grieve' van Peter Gabriel.
-They say life carries on, and on, and on-
Zielige, zeurderige muziek. Het nummer voert de melancholie mijn lijf in. Alsof er een buisje in me zit, een rechtreekse verbinding tussen oor en onderbuik, dat zoete, stroperige, kriebelige gevoelens heen en weer stuurt. Ik druk op pauze en daar is alleen die laatste stuiptrekking. Ik druk op play en daar is weer die sroomstoot in mijn middenrif. Ik staar voor me uit en ben even niet meer ik, maar alleen de emotionele scenario's die de muziek mijn onderbuik inpompt.

Control + F
Lees ik een papieren document, dan voel ik mijn pink en wijsvinger jeuken. Ik ben een kind van mijn generatie.

I luvvv salsa
Ik zit op dansles. Op salsa. Elke week een uurtje dansen op die prachtige muziek met die houterige mannen. Elk nummer moeten we wisselen van partner. De een kan het nog slechter dan de ander. Maar dat is niet erg. Dat geeft mij een superioriteitsgevoel en langzaam maar zeker scheidt het kaf zich van het koren.

Na een paar nummers ruiken mijn handen naar mannenparfum. Ik sta er stiekem aan te ruiken tijdens de uitleg van de leraar. Mannen die op salsa zitten dragen luchtjes.

Vandaag had ik een echte Leienaar. Dikke buik, paars overhemd, grote glimmende ketting en armband. Hij stond een beetje voor zich uit te kauwen terwijl hij de draaien op me uitprobeerde. Daarna kwam de man met het rode blokhemd die naast de beat zijn arm met mijn hand daarin in de lucht stak en me vragend aankeek. Ik moest toen blijkbaar draaien, maar zo werkt dat niet bij salsa. Dat hoort subtieler.

De kers op mijn salsataart was het molligerdje. Ik heb een zwak voor molligerdjes. Het dansen lukte voor geen meter. Maar hij rook erg lekker. Na talloze basispassen, net buiten het ritme, en geen enkele geslaagde draai, zuchtte hij diep. "Ik wist dat het niet zou lukken vandaag. Niets lukt vandaag. Alles gaat mis." Ik smolt. Dat het niet erg was, zei ik. Dat we het gewoon in zijn tempo zouden doen vandaag. En een twee drie en vijf zes zeven. Bijna had ik hem gesmeekt zijn hart uit te storten bij mij, veilige vreemde. Ik had naar hem geluisterd en hem getroost. Ik had hem in mijn armen genomen op een twee drie en vijf zes zeven. Maar we dansten zwijgend verder. Het lukte inderdaad niet vandaag.

Vlaanderen sprookjesland
Grote neef T, lang mijn grote voorbeeld en het stiekeme object van mijn geheime passie, trouwde dit weekend. Niet met mij, maar met zijn K.

Op zijn traditioneels, met een mis en bruidsmeisjes en een rokkostuum en een gebroken witte jurk en parels. Met 220 gasten, een tig gangen diner en met een passionele openingsdans. De helft van de mis heb ik zitten snikken van ontroering en ben ik in touw geweest mijn make-up in ere te houden. Met succes.

Op het einde van de avond voelde ik me weer dat kleine nichtje dat tegen haar ouders zei, "Nee, ik wil nog niet naar huis, nog heel even, toe!" En ik voel me nog steeds het kleine meisje dat niet weet of ze dat feest met de 220 gasten hoeft maar dat wel een aanzoek wil. En dan snikken en met een zakdoekje proberen mijn make up in ere te houden en heel hard "Ja" zeggen. "Ja, ik wil!"

Maar verder ben ik best geëmancipeerd.