Krabben!
Slaap je weer in je eigen bed in een absoluut a-tropisch klimaat, word je wakker met een heleboel muggenbeten op je linkerbeen. Nu ja enge ziektes blijven me hier waarschijnlijk bespaard. Jeuk niet daarentegen.

Reflecterend na afloop
En dan ben je weer thuis en dan relativeer je het allemaal. Dan bedenk je dat je eigenlijk erg graag maatschappelijk werkster wil worden. Of criminologe.
Dat je elk jaar wel zo'n inleefreis wil begeleiden. Steeds een beetje anders en steeds een beetje beter. Dat je antropologiescriptie toch zeker te maken moet hebben met kwetsbare groepen in de Dominicaanse maatschappij.
Zij die de mens achter Kazarca kennen en doorzien, ruiken hier vast de geur van grootse en wilde plannenmakerij.

Vierentwintig uur wakker
Mijn ogen zijn geïrriteerd door de vliegtuigairco. Mijn buik is opgezwollen van het lange zitten. Mijn kamer ziet er anders uit. Geler. De stilte is oorverdovend. De rust maakt onrustig.
Ik ben nu enkel verantwoordelijk voor mezelf. Beslis voor mezelf en doe wat ik doe omdat ik het doe.
John is autist. Daar twijfel ik niet meer aan.
En nu ga ik uitpakken. Want dat heb ik zojuist beslist.

De laatste loodjes
Santo Domingo hier. De laatste dag. Het was een mooie ervaring, ik heb er veel van geleerd en bla, bla, bla, maar wat zal ik ongelofelijk blij zijn om morgen weer gewoon thuis te zijn en mijn eigen ding te kunnen doen. Over en bijna uit.

Verademing
We zitten in Cabarete, een kustdorpje vlak bij Puerto Plata. We verblijven in een appartementje op tien passen van het strand. Alleen maar S, ik en de jongeren. Maar vandaag hebben we bezoek. Mari, Ferran en Josefina van het project, wat Dominicanen van bij hen in de buurt en nog drie extra Spanjaarden. Leeftijdsgenoten. Opleidingsniveaugenoten. Interessegenoten. S en ik zijn euforisch. Blij blij blij. En ze blijven de hele dag. En nacht. En ochtend. Ze zijn aardig en grappig en ze vragen niet de hele tijd onze aandacht. Het belooft nog geweldig te worden.
S en ik zijn een beetje op namelijk, maar dat zal geen verrassing zijn, lieve lezer. Niet zo op dat we het niet meer aankunnen of dat we onszelf elke avond in slaap huilen, maar wel zo op dat het aan onze energie en ons incasseringsvermogen vreet. Gedetailleerde verhalen over verschrikkelijke gebeurtenissen in de jeugd van onze jongeren, a-communicativiteit, hypergevoeligheid, rebellie, het is niet altijd even gemakkelijk.
Dus aardige, interessante, grappige, slimme Spanjaarden zijn een welkome verademing. Ik ga nog maar een beetje van ze genieten nu. Misschien laden ze me wel op.

De mop van de eeuw
Medebegeleidster S zou verliefd zijn op John. Daarom zou ze hem aangemaand hebben Catherine wat rust te gunnen ("jaloers") en ook daarom zou ze hem bij tijd en wijle knuffelen. Haar vriendje K waar ze het regelmatig over heeft zou een verzinsel zijn. Een afleidingsmanoeuvre.
S en ik vragen ons af of we nu echt alles gezien hebben. Ook bezigen we nu regelmatig de woorden 'autistisch', 'gestoord', 'geschift' en 'laat maar' wanneer we het over John hebben. We vragen ons af of hij nog te redden valt. We hebben er weinig hoop in. Maar de rest wel. De rest komt er wel.

De poppen aan het dansen
Als ik een vriendje zou hebben zou ik hem nu een lange zielige mail sturen, met daarin mijn beklag over de dag van vandaag. Ik zou hem schrijven over de roddels die de ronde gaan, over de manier waarop twee van de vier jongeren over S en mij praten en over de manier waarop de andere twee ons daarvan op de hoogte brengen. Maar aangezien ik geen vriendje heb, tenminste niet in de striktste zin van het woord, vertrouw ik het Kazarca maar toe. Doe ik hier mijn beklag en probeer ik op deze manier mijn innerlijke boosheid te bedaren.
John vindt dat we er als politieksters uitzien, S en ik. In het wereldje waar John vandaan komt is dat vast niet positief.
Leen vindt dat we te betuttelend doen. Catherine vindt dat zij overdrijven, maar durft dat niet te zeggen. Kenny komt het allemaal doorvertellen.
Wat ze zeggen, dat ze vannacht expres extra veel lawaai gemaakt hebben om ons wakker te maken (compleet mislukt, we zijn elke avond zo uitgeput dat zelfs een sirene naast ons oor maar vaag zou doordringen), dat ze vandaag de hele dag "Onzen bok is dood" wilden zingen om ons te pesten (maar dat is er gelukkig nog niet van gekomen), en zo verder en zo voort. En ik kan het even niet meer hebben allemaal. Zien ze godverdomme dan niet hoe ongelofelijk veel moeite wij voor hen doen? Om het voor hen mooi en onvergetelijk te maken? Snappen ze dan niet wat voor een fucking verantwoordelijkheid wij hebben? Dat we de dingen die we doen en zeggen ook niet steeds voor de lol doen en zeggen? Snappen ze niet dat we met hen en niet tegen hen zijn? Dat zij de sfeer alleen maar verzieken door zich tegen ons af te zetten?
Nu ja, misschien moet ik gewoon snappen dat het pubers zijn. Been there, done that...

Bedenkingen
Eigenlijk zou elke kwetsbare jongere mee moeten op een of andere inleefreis. Als een soort intake voor therapie. Want oh wat haal je veel uit zo'n groepsgebeuren en al die nieuwe impulsen.
En eigenlijk zou de sociale sector veel beter moeten. Want het is schandalig hoe weinig en ondoeltreffende begeleiding sommige van onze jongeren krijgen.
Daarnaast zou ik nog eens voor lange tijd hier moeten verblijven. Want het is hier toch zo geweldig.

Chaperonne kan je het ook noemen
John heeft nooit liefde gehad. Verstoten door vader, opgelicht door moeder en tussen de bedrijven door nooit een knuffel gekregen. Dat is wat S en ik afleiden uit de flarden die hij vertelt. Uit de kreten en de statements die uit zijn mond floepen, te pas en te onpas. Uit zijn krampachtige manier van met zijn lichaam en met dat van anderen om te gaan.
In het project waar we tot gisteren verbleven kreeg hij knuffels, aaien, kusjes, t-shirts en onderbroeken van mama Josefina. Maar nu zijn we weg bij la mama en staat de kraan van de affectie open maar weet hij niet wat hij met al dat water moet. Dus besprenkelt hij kwetsbare jongevrouw Catherine ermee. Hij streelt haar rug, kust haar voorhoofd, knijpt haar in de zij en noemt haar knuffelbeertje. Vrij pijnlijk, want Catherine kan er duidelijk niet mee om, maar kan geen nee zeggen. Durft geen mensen af te wijzen of teleur te stellen. En laat het daarom maar gebeuren. Gelukkig hebben S en ik beiden een ongemakradar. En de status die het legitiem maakt ons zwaar te bemoeien met het gedrag van onze hanen en kuikens.

Auto-analyse
Vannacht droomde ik dat ik zwaar en wederzijds flirtte met een pinguïn.
Ik vind Ferran, de dwerg met de korte beentjes en de dikke buik, erg aardig.
Ook droomde ik dat ik met de geesten van meeuwen kon communiceren.
Maar daar heb ik geen verklaring voor.

Het leven in groep
De douches zijn ook goed. Want dat zijn zowat de enige momenten dat ik alleen ben. Alleen met mijn gedachten en niemand die me storen kan. Die me vraagt wat te vertalen, die een verhaal kwijt wil, die me even wil knuffelen. Gewoon me, myself and I. Heerlijk.

De avonden
Met de kwetsbare jongeren verblijven we in een project in Puerto Plata, in het noorden van het land. Overdag doen we mee met de activiteiten, ´s avonds zitten we op het terras te kletsen en te lachen en ´s nachts slapen we in veel te kleine en te harde bedjes, maar dat doet er niet toe want we zijn telkens zo uitgeput dat we zelfs onder een brug prima zouden kunnen slapen.
Ik vind de avonden hier geweldig. Dan is het niet te warm, dan kletsen we na over de dag en lachen we veel. De kwetsbare jongeren zitten bij elkaar en medebegeleidster S en ik zitten bij de spaanstaligen. Ik vertaal. S probeert zichzelf uit te drukken in het Spaans. We hebben het over de jongeren, over de redenen waarom ze zo kwetsbaar zijn, over hun verhalen, over hun jeugd en hun problemen. We lachen, we maken grapjes over macho´s, feministes en communisten. Zelfs over de jongeren. Uitlaatkleppen zijn namelijk erg welkom. ´s Avonds voel ik me op kamp en de leidster. Eigenlijk ben ik ook op kamp en de leidster. En ´s avonds praat ik na met de medeleiding. Met Mari, de Spaanse stagiaire die al tien jaar een relatie heeft met een politieman. Met Ferran, de Spaanse animator die ongeveer tot aan mijn schouder komt, een heel dikke buik en korte beentjes heeft en totaal op mijn lijn zit. Met Josefina, de ziel van het project die zich over onze jongeren ontfermt alsof het haar kinderen waren. Met S, die me aanvoelt alsof ze me al jaren kent. De avonden zijn goed. Ze geven me energie voor de dag die komen gaat. Lang leve de avonden.

Maar toch ook blij
Na twee weken Dominicaanse Republiek ben ik vandaag voor het eerst naar het strand geweest. Met de kwetsbare jongeren en Dominicaans gezelschap. Heerlijk, een Caraibisch strand met diepblauwe zee, palmbomen en een warme wind. Alle clichés op een hoopje maar zo was het nu eenmaal. En ongelofelijk maar waar, mijn armen zijn zowaar bruin. En mijn schouders en mijn rug. Geen pijn, gewoon bruin. Goed, dat is niet zo interessant en boeiend. Voor mij wel maar u zegt het ongetwijfeld erg weinig, lieve lezer.
Laat ik u een verhaaltje vertellen. Een verhaaltje over de kwetsbare jongeheer John. Een fictieve naam, zoals u waarschijnlijk al vermoedde -ook op Kazarca is er sprake van een beetje privacy- maar de naam doet er niet toe. Het gaat hem over het verhaal. John ging naar het strand met legerschoenen, een lange broek met daarin een t-shirt gepropt en een hoofddoekje. Aldaar zat John de hele tijd te kijken. Te roken. Te zweten. John was met geen stokken het water in te krijgen.
¨Ik ben een berggeit, geen waterrat.¨
¨Ik ben een leeuw, een vuurteken. Water en vuur gaan niet samen.¨
Allemaal goed en wel, maar waarom in godsnaam dan op vakantie naar de Dominicaanse Republiek? Waarom niet Zwitserland, Peru, Noorwegen? Omdat hij daar niet zo goed als gratis naartoe kon waarschijnlijk. Duh.
Och, we hebben nog maar vier dagen strand gepland. Voor alle problemen is een oplossing te vinden. Dan blijft hij maar in de schaduw zitten roken en zweten en kijken. Dan gaat hij maar niet die postkaartblauwe zee in. Dan blijft hij maar kreten uiten die de woorden berggeit en vuurteken bevatten. En dan blijven wij maar proberen hem te overtuigen. Want geef toe, wij nuchtere westerlingen nemen het toch niet zo nauw met de dierenriem? En zelfs een berggeit baadt zich wel eens in een bergriviertje, toch?
Hoort u een gefrustreerde toon, lieve lezer? u vergist zich niet. Mijn camera doet het niet meer. Digitale boecht. En we hebben een berggeit mee naar de Dominicaanse Republiek. Maar verder gaat alles prima. Geniet ik van de mooie momenten en van de warmte die de andere kwetsbare jongeren geven. Van het gevoel goed te doen voor de wereld. Ook al is het maar voor vier van haar onderdanen. Daar word ik blij van. Warm vanbinnen. ook word ik blij en warm van medebegeleidster S. Van de manier waarop we op dezelfde lijn zitten en van het enthousiasme en de betrokkenheid die we delen. En van de zon en de tuinslang. Van de watermeloen en de geur van aftersun. Van het gevoel van vakantie, dat er af en toe tussendoor sijpelt.

Kazarca en haar kuikens
Internettijd is schaars hier. Dus kostbaar. Dus zenuwslopend want het moet allemaal goed en snel en compact en acuraat. Ik doe mijn best.
De kwetsbare jongeren zijn dinsdag aangekomen. Nog maar twee dagen geleden maar het lijkt een eeuwigheid. Het is een raar gevoel, weet niet goed hoe het te omschrijven, maar ik voel een mix van intense blijheid en vreugde en grote kopzorgen en heimwee. Op hun goede momenten zijn ze geweldig, onze jongeren, maar er zijn al een paar dipjes geweest en dat is gewoon moeilijk. En angstaanjagend soms. Zenuwslopend.
Maar ik slaap nog steeds erg vast en snel, kan relaxen ook als het niet goed gaat met een van de kuikentjes en kan gelukkig terecht bij de andere begeleidster. Bij haar kan ik mijn bekommernissen over de lijfgeur van de een en de huilbui van de ander kwijt, kan ik even lekker roddelen en zielig doen, want ik ben natuurlijk de leidster die het allemaal hoort te weten en stevig in haar schoenen hoort te staan. Meestal wel maar dus niet steeds.
Nu ja, het is gewoon leuk. De wijk waar we in verblijven is geweldig, de lokale kindertjes zo schattig dat ik ze allemaal zou willen adopteren, de kleuren zo helder dat het hele landschap een levende postkaart lijkt, de muziek zo vrolijk dat ik me afvraag ooit nog zonder te kunnen. OK, zwaar overdreven dat laatste. Maar toch. En ook onze jongeren geven veel liefde en warmte. Zijn blij dat ze hier zijn en dat ze dit mogen meemaken. Want voor hen is het een once in a lifetime ervaring. Eentje van hen heeft zelfs maar twee broeken mee. Volgens mij heeft hij uberhaupt maar twee broeken. Twee hadden nog nooit gevlogen. En een ander ging spontaan een verdrietig meisje knuffelen in een sloppenwijk. Nu ja, ik weet niet of het overkomt, maar ik probeer een sfeerbeeld te geven. Een absoluut atypisch stukje op Kazarca maar remember, internettijd is schaars dus kostbaar. Lang leve het massamedium weblog. Later meer.

En plots krijg je spijt dat je Het Parfum niet gelezen hebt
De geuren zijn het vooral. De herinneringen die vasthangen aan geuren. De geur van de platanos, de bonen en de donuts. Van de warmte die door de straat en de gebouwen vastgehouden wordt. Van de vuilniskar die stinkt zoals ze nergens anders stinkt. Van het zweet van de medepassagiers in de carro publicos, de airconditioning in de bussen van Caribe Tours, het waspoeder van Sisa, de auto van Alberto, de zeep in de badkamer, het huis. De keuken, mijn kamer. Van pasgelakte nagels en dominicaanse deodorant. Van Brugal Limon en Chimmy Churry (voor de kenners - lees M). En van het strand waarschijnlijk. Maar dat is voor morgen.

Kazarca kan het niet laten
...om in haar verre subtropische oord internetconnecties op te zoeken en te schrijven over herontdekkingen. Deze keer van de koudwaterdouche. Ongeveer drie keer per dag. Och, alles went.

La hora dominicana
"Half vier in el Parque Colon."
"Hora Europea of hora Dominicana?"
"Hora Europea"
"Seguro?"
"Jaja, hora Europea, ik laat je niet lang alleen want de Sanky's verslinden je."
"Ok. Tot zo dan"

En wie zat er om half vier op een bankje in Parque Colon te wachten? Kazarca. En wie was er niet om half vier? Juan.
Wie werd er bijna verslonden door de Dominicanen op zoek naar een rijke Europese om hen een beter leven te schenken -a.k.a. Sanky's? Kazarca. En wie kwam nog steeds niet opdagen? Juan.
En wie had om vijf uur reeds drie telefooncellen geprobeerd en een onderhoudend gesprek gevoerd met een New Yorkse Chinees? Kazarca.
Maar wie verscheen plots uit het niets om haar te knuffelen zoals ze in tijden niet meer geknuffeld was? Juan. Waarna ze nog lang en gelukkig rondslenterden, bier dronken, luid lachten en over het leven in het algemeen en politiek in het bijzonder praatten, a la dominicana.

Kazarca herontdekt de carro publico
Met zijn vieren op de achterbank, met zijn tweeen op de passagiersplaats, ramen open want die zijn er niet, en rijden maar. Een fractie van een euro per rit en ook nog eens de laatste merenguehits op topvolume.
Verder herontdekt Kazarca de TV met minstens 130 kanalen, Unsolved Mysteries op Lifetime - Television For Women, la hora dominicana en de ongelofelijke optutterij die voorafgaat aan elk bezoek aan de buitenlucht. En ze wordt er helemaal in meegesleept.

Hoe het was en hoe het is
Ik ben er weer. In de Dominicaanse Republiek. Het ruikt zoals het rook en het plakt zoals het plakte en het regent zoals het regende en toch is het allemaal anders. Want I heeft nu een kind dat bij ons inwoont. Ook een vrouw en een kindermeisje. H is even groot als ik en J draagt een bril. En verder is het land in diepe economische crisis maar schalt de bachata nog steeds op iedere straathoek. En dragen de vrouwen strakke broeken en de mannen nette hemden. Slikken ze hun s'en in en noemen ze me mi amor. Blijven de huizen pastelkleurig en de auto's groot genoeg voor minstens zes passagiers. Ik ben er weer.

Klaar
Lijstje afgewerkt, minder dan 20 kilo bagage ingepakt en volgens mij niets vergeten, vliegtuigkleren aangetrokken, nagels gelakt, en betrekkelijk weinig gestresst.
Lieve lezer, I'm off. In geval van beschikbare internetconnectie hoort u snel van mij. En anders niet.
So long.
Kazarca, vanzelfsprekend en blijvend de uwe.

Over closure en opening
Een mengeling van kater en slaapgebrek en roes en zenuwachtigheid. Zo is het met me gesteld op dit moment. Mijn maagstreek kriebelt, mijn knieën knikken en mijn hoofd lijkt geen rust te vinden. Gisteren had een onverwacht doch onvergetelijk einde en morgen is de grote dag. In de late middag vlieg ik. Ik maak een tussenlanding op een tot nog toe onbekende plek en land diep in de nacht op het eiland. Mijn eiland. Om mijn mensen terug te zien en om daarna een reis te begeleiden voor maatschappelijk kwetsbare jongeren. Ik heb zo het gevoel dat het drie onvergetelijke weken worden....
En het gaat nog harder kriebelen.

Terugblikkend
En ze dansten de ledematen uit hun lijf en de alcohol uit hun systeem.

Nu, toen en straks
Een erotische thriller op TV. Waar vriendin R ooit met haar pa is heen geweest .
"Een beetje vreemd."
Maar vreemd will do.
Om lekker verder te gaan in de sfeer van gisteren.

Vanavond dansen trouwens. Op 80's en 90's muziek, met S en R en B en misschien ook anderen. Je weet het nooit. Leuk leuk leuk. We hebben er zin in.

Vakantie
Als eerste activiteit van de dag de lunch hebben.
En ze omarmde de behaaglijkheid.

Domper
Heb je eindelijk vakantie, moet je nog de hele middag werken.

Om de kerk in het midden te houden
Of .be?
Misschien maar beter .com

Plannen
Als ik ooit eens erg veel tijd en een html-ingeving krijg dan maak ik Kazarca nog mooier dan ik haar al vind. Dan krijgt ze foto's en links en interactieve faciliteiten. Dan gaat die reclamebanner weg en krijgt ze een .nl naam. Dan wordt ze heel erg strak en innovatief en een streling voor het oog.
Maar eerst studeren.
Het draait tenslotte toch om de inhoud.

Zwemmen tegen de stroom in
En weer gaat het niet vooruit. Echt niet. Nog veel te weinig gedaan en nog veel te veel te doen. Terwijl ik gewoon op een terras wil zitten. Oh wat heb ik er geen zin meer in.
Maar dat doet er niet toe. Gestudeerd moet en zal er worden vandaag.
...

Buitenhuizige verplichtingen
Kutweer.
Maar ik zal toch moeten.
Daar ga ik dan.
Zucht.

De tendens van de dag
Het gaat niet vooruit. Het gaat niet zoals ik wil dat het gaat. En daar kan ik erg slecht tegen.
Daarnaast hebben we weer een fruitvliegplaag.
Ook daar word ik niet blij van.

Vol verwachting klopt mijn hart
Ik had het ook met carnaval in de lagere school. Ik was zo vol van de zenuwen, de blijde verwachting en de ongelofelijke goesting dat ik de slaap niet kon vatten. Gisteren was het net zo. Ik popel. Ik kan niet wachten. Over een week ben ik in Santo Domingo en dat voelt elke zenuw in mijn lichaam. In mijn hoofd heb ik al de weg van het busstation naar huis afgelegd. Heb ik het weerzien met H, H, J en J beleefd. En met A, niet te vergeten. Heb ik de stad geroken en de straat gehoord. En oh, wat word ik er euforisch van.