Studieontwijkend gedrag
Heb mijn kamer gerestyled. Een beetje maar. Maar toch zo dat het nieuw en anders lijkt. Magnum kaartjes aan de muur. Een foto gemaakt door Adam Forgash in plaats van de poster van Amelie Poulain. En een grote openstaande koffer. Met nu reeds paspoort, ticket, bikini, lonely planet en een goed boek. Dat ruikt gewoon naar vakantie.

Youssou
Geen Werchter voor mij dit weekend. Wel Youssou N'Dour met R en S, in open lucht, in Antwerpen. Exotisch en hallucinant dansende West-Afrikanen naast een groep een poging wagende West-Europeanen. U begrijpt dat de efforts van deze laatsten in het niet verdwenen naast het schouwspel van donkere ledematen die op toptempo van hier naar daar naar overal zwierden.
Ik heb ook een paar pasjes gezet. Met mijn knieën gezwabberd en met mijn kont geschud. Maar ik heb vooral gefascineerd gekeken en geroken. Natuurlijk ook geluisterd. Naar het bisprogramma dat minstens even lang duurde als het hoofdprogramma, naar de tokkels en de djembés, naar de toelichting van R en S. Ze voelden zich weer even weg. En wat gingen ze ervan stralen.

Contando los dias
Nog zeven nachten slapen en nog een hoop bergen te verzetten. Maar oh, wat heb ik er zin in.

Over A en B
"Kazarca, dat tentamen dat je niet zou halen he...?"
"Ja?"
"Nou...?"
"Gehaald."
"Wist ik wel."

Veltem-Beisem
Waar de Molenbeek kabbelt en de frieten de beste zijn.

Trouwens (3)
Wat een leuke strandtenten heeft Scheveningen!

De donkere kant
Het hele halve uur wandelen van de uitgaansplek naar de slaapplek heeft de zin "All you want to do is run around Sally, run Sally, run" in mijn hoofd gespeeld. Op het ritme van mijn voetstappen. H noemde me licht dwangneurotisch. Misschien klopt dat wel. Ik tel de treden van de trap, de stappen die ik zet, de keren trappen op de fiets, en loop volgens het stenenpatroon op het voetpad. Dat vind ik wel genoeg bewijs.
He, heerlijk, heb ik weer een hokje.

Zeg me waar je naar luistert en ik vertel je over je gemoedstoestand. En ik maak mijn titel zo lang als het me zelf zint.
Vandaag is een Johnny Logan en Maria McKee dag. Maar Kate Bush mag ook. Want bij Kazarca is elke dag een Kate Bush dag.

Ben er weer
Terug van weg ben ik.
Met een hoop foto's, een haarband, nieuwe oorbellen (surprise, surprise), een toepasselijke spreuk voor een fijne vriendin, een kleurtje en erg veel rust in mij. Klinkt zweverig he? Is het ook. Ben benieuwd hoe lang het duren zal.

Even weg
Kazarca vindt haar leven best spannend de laatste tijd. Kazarca schrijft in derde persoon enkelvoud en niet zonder reden. Zo kan ze afstand nemen en doen alsof ze erbuiten staat, alsof ze helemaal cool met de situatie is. Wat ze duidelijk niet is. Kazarca is een beetje in de war. Maar dat is niet slecht. Denkt ze.
Ze voelt de grond onder haar voeten daveren. Daarom vlucht ze maar. Naar Barcelona. Zal haar vast goed doen.
Tot volgende week.

Orde
Kazarca heeft dit weekend schoongemaakt. In haar hoofd en in haar huis. Kazarca voelt zich weer helemaal fris en herboren. De WC heeft beschimmelde tomatensaus, drinkontbijt, melk en ondefinieerbare substanties ingeslikt. Daarnaast ook een goudvis. Best sneu maar misschien was het wel zo bedoeld allemaal.

Het finale bewijs
Vissen voelen wel. Vissen hebben een geheugen van langer dan drie seconden. Ze zijn zelfs sociaal en altruïstisch aangelegd. Vanwaar deze stelligheid?
Vanwege mijn observatie van drie seconden geleden. Alles wijst erop dat een van mijn twee goudvissen aan het sterven is. Ze beweegt amper, komt zelfs niet naar boven als ze korrels krijgt, hangt een beetje apathisch te wezen in het water.
En de ander hangt er bezorgd naast. Kijkt haar aan met van die grote vissenogen, port haar aan met haar vinnen. Volgens mij kreeg de stervende net een aai. Vis A staat vis B bij in haar doodsstrijd. Vis A is lief en sociaal begaan. Ze zal vis B niet laten hangen. Ze zijn maatjes geworden, die dertien maanden dat ze nu al die bokaal delen. Dertien maanden. Dertien juni. Vrijdag.
Ze weet de dag wel te kiezen.
Nog een bewijs.

En ze bolde uit en startte weer op
De vijf dagen die er eigenlijk vier waren, zijn voorbij. Het tentamen is gemaakt en de stress gereduceerd. Kazarca ging gisteren zitten, leunde achterover en kwam vandaag weer recht. Daar gaat ze weer. Maar deze keer met een glimlach om haar lippen.

Strak
Oh wat ben ik strak bezig. Van tien tot acht studeren, dan douchen, en nog even de stad in. Om een paar (maar niet te veel) biertjes te drinken met mijn prachtvriendinnen en aanhang, op tijd mijn bed in te rollen en 's ochtends weer fris op te staan voor wederom een dag zwaar presteren.
Ik wil niet te vroeg victorie kraaien, maar het lijkt weer te blijken dat ik superproductief ben onder druk. Helaas is die strakheid zonder druk ver te zoeken.
Maar goed. De stad in dus.

Nu even niet
Kazarca is op. Fysiek, emotioneel en financieel. Kazarca heeft even geen fut meer. Ze studeert te veel, slaapt te weinig en maakt zich daarnaast ook nog eens zorgen. Zorgen over dat tentamen dat ze niet gaat halen. De eerste keer ever. Over mannen die net niet willen wat zij net wel wil. Over weddenschappen die ze wil verliezen voor de beloning, maar die ze wil winnen voor de onthulling die eraan vasthangt.
Kazarca is toe aan vakantie. Aan mentale rust. Maar ze moet nog vijf dagen. En vijf dagen zijn een eeuwigheid op de dag dat ze er nog vijf moet. Kazarca luistert naar zielige, wanhopige, smachtende muziek, leest en herleest Annabel Lee. Kazarca kijkt vanavond ER. Kazarca heeft teveel wijn op. Kazarca zal over een jaartje of wat met een glimlach aan deze tijd terugdenken. Maar nu even niet.
Lieve lezer, relativeert u Kazarca's weeklaag en zelfmedelijden maar. Dat doet ze zelf ook. Maar nu even niet.

De mentale toestand van Kazarca
Vannacht gedroomd over de publieke onthulling van mijn huidige semigeheim en over de kaping van het vliegtuig waar ik in zat. Het fototoestel van de baardman naast mij diende als explosief, op het tarmak werd het kogelafwerende vliegtuig onder vuur genomen met machinegeweren en de piloot was zo stom de deuren te openen.
Jawel, beste lezer. Ik heb vanmiddag weer tentamen.

Kazarca citeert B
"Ik geloof dat jouw 'onvermogen dingen weg te gooien' een familiekwaaltje is dat je moeder op je heeft weten door te geven. Ik lijd er ook aan. Zo komt het dat ik in de Ardennen afgelopen februari sneeuwballen stond te gooien met 2 verschillende handschoenen, een linker die zijn rechter miste en een rechter die zijn linker niet meer vond! Dus... bijhouden die brol, anders zouden die handen wel eens vrieswonden kunnen oplopen!"

Achtergrondinformatie
Beste lezer. Ik heb een groot probleem en daar wil ik u wat over vertellen. Ik heb wel meerdere grote problemen, zoals de neiging mijn lichaam te doorboren met dingen zoals punaises (hiel), nietjes (duim), teken (elleboogholte), cactusnaalden (billen + rug), doorns (wederom hiel). Om over splinters en glas nog maar te zwijgen.
Ook word ik als een magneet aangetrokken tot mannen waarvan ik weet dat ze geen goed plan zijn. Ga ik relaties aan waarvan de slaagkans puur rationeel gezien erg klein is. Wat het dan weer extra spannend maakt. En een uitdaging. Collega, huisgenoot, in Los Angeles wonende Nederlander: you name it, I got it. En zo kan ik er nog wel een paar noemen maar dat doe ik niet want webloggen is ook censureren en ik wil gevoelige lezers niet afschrikken met gevoelige informatie.
Maar over deze problemen ga ik het niet hebben. Ik wil u vertellen over mijn onvermogen dingen weg te gooien. Mijn kamer is één grote opeenstapeling van spulletjes die ik haast nooit gebruik. Mijn kleerkast puilt uit, ik heb -tig paar schoenen, oude tijdschriften liggen ongelezen op een hoop en mijn la ligt vol half opgebruikte shampooflessen. En ik kan het niet over mijn hart krijgen om ze weg te gooien. Zou ik eigenlijk moeten doen want het zou mijn leven een stuk overzichtelijker en mijn kamer een stuk leger maken. Maar ik kan het niet. Want je zal zien dat ik de dag na de opruimactie het weggegooide acuut nodig heb. En dat is een risico. En dat is weer een probleem. Want risico’s durf ik niet aan. En zo is het cirkeltje rond.
Zo. Weet u weer wat meer over de mens achter Kazarca.

Dit weekend
Liggen studeren in het park, wezen fietsen naar het strand en de duinen; aardbeien, druiven en olijven in grote getalen geconsumeerd, drie keer per dag gedoucht en aftersun gesmeerd bij de vleet. Het lijkt wel zomer.