Daar zit ze dan in haar hokje in de bibliotheek, en eindelijk is het er, eindelijk is daar die sensatie die er steeds in mondjesmaat was maar weer snel wegebde. Dit is een meervoudig orgasme, denkt ze, maar ze kan er niet lang bij stilstaan want daar vliegen haar vingers al met haar weg. Ze tikt en ze tikt en voor ze het weet staan er een twee drie wel twintig dertig honderd bladzijden vol met woorden en zinnen en verbanden in haar computer en ze tikt en ze tikt maar verder tot ze haar hokje in de bibliotheek uitmoet maar de woorden en haar vingers nemen een loopje met haar. Haar laptop wringt zichzelf onder haar linkerarm en haar rechtervingers blijven verwoed tikken, ze lijkt wel een accordeonspeelster denkt ze maar ook bij die gedachte kan ze niet blijven stilstaan want daar zit ze al in het gras voor de bibliotheek te tikken en daar komen de sterren en de maan en daar is de zon weer en daar is haar hokje in de bibliotheek waar ze blijft tikken en tikken en tikken tot ze op de knop duwt en er een hele scriptie uitrolt.
Zo, denkt ze. En dan nu dat meervoudige orgasme.

Bij ons in huis
Wij gingen hospiteren.
Daar worden we altijd vrolijk en eensgezind van, wij huisgenoten.
Wij gingen hospiteren en dat voor wel twee kamers.
Want hospiteren is als je een kamer (of twee) hebt maar geen bewoner en je zoekt dan een leuk iemand om dat te worden.

Toen we wisten hoe oud onze achttien kandidaten waren, hoe hun doorsnee weken eruit zagen, en wie er zoal lekkere taarten bakken kon, gingen we stemmen, wij eensgezinde huisgenoten.
Ik stemde tegen de taartenbaksters en ook tegen de ruitjeshemden.
Ik word daar namelijk niet blij van.
Ik stemde voor de blonde want die van ons die gaat weg en ik hou van evenwicht.
Ik stemde ook voor de lange smalle want die weegt vast niet veel en die hoor ik dan niet boven mijn hoofd rondstampen.
Gelukkig heb ik wel een soort van overwicht en was er iets van eensgezindheid dus nu krijgen we er blond en licht bij in huis.
Gezellig.

Stelling van de dag (zucht)
Het is veel fijner naar gitaarspel te luisteren
Als je al een muntje in de hand hebt voor de bijbehorende zwerver.

Dit is geen knipoog
naar de man die dit weekend mijn hoofd en mijn onderbuik bezette,
dit is geen knipoog want laten we eerlijk zijn: hij is er alláng weer uitgeschopt.
Dit is geen knipoog,
want wat ik écht zeggen wil is dat ik het zonde vind en dat ik er droevig van word dat de zon vanochtend scheen en dat nu ostentatief niet meer doet.
Dat wou ik zeggen.

Trein
Ze staart door het raam van de trein naar buiten.
Ziet wat komen gaat, en laat het vervolgens achter zich. Huizen, straten, fietsers, bruggen, gebouwen, velden en volkstuintjes met harkende mannen van middelbare leeftijd.
De nostalgie klopt aan, en ze laat haar binnen.
"Even maar", denkt ze, "tot we niet meer rijden en de tijd weer gelijk loopt met de ruimte."
Ze mag weer even mijmeren over hoe het was maar niet meer is.
Ze stelt zich voor hoe ze hem nu bellen zou.
Ze zou zwijgen.
- Ze hoort zijn stem.
Ze zou haar naam zeggen.
- Ze hoort hoe hij reageert.
De nostalgie gaat van haar hoofd naar haar buik naar haar knieen en blijft onderweg af en toe even hangen.
Ze wist zijn nummer uit haar telefoon net voor ze uitstapt.

Eigenlijk
Eigenlijk is het al scriptie dat de klok slaat in mijn hoofd.
En mijn nieuwe haar errond.