Mijn vriendinnen en ik verkeren in een staat die ons driekwart jaar vreemd is geweest. Wij zijn zoals mijn Ipod wanneer hij een paar uur aan de stekker heeft gelegen: helemaal opgeladen. Wij zaaien verwarring om ons heen en doen dat zo vol overtuiging dat het nog werkt ook. Wij zijn uit onze winterslaap ontwaakt en zijn weer klaar voor Het Leven.

Kauri in Europa
Ik had haar al een nieuwe naam gegeven. Ik had haar Kauri genoemd. Dat vond ik wel zo eerlijk in het kader van de anonimiteit. Kauri heeft er nu een andere naam bij. Waarmee ze mee zal draaien in het Europese systeem. Kauri is in de buurt.
Ik ben zo ongelofelijk trots op haar.

Barry
Zo heette hij: Barry E. Nadat we hem genadeloos hadden weggestuurd kwam hij toch weer terug. Daar hadden wij respect voor. Barry werkt in de logistiek en komt uit een katholiek dorp. Hij wou niet voor ons onderdoen en haalde dus veel meer rondjes dan hij volgens de sociale aardigheidsregels hoorde te doen. Barry werd een beetje aanhankelijk na een aantal uur en vele lachsalvo's maar dat kan hem niet kwalijk genomen worden want dat werden we allemaal. Barry had gebasket en had ook een tijdje recreatieve drugs gebruikt maar allebei die dingen deed hij niet meer. Hij had zijn verslaving gekozen - de alcohol, en, vooruit, een sigaret. Barry had kleren van WE aan, en dat kon wel, vonden wij, want dat hield ergens het midden tussen onze H&M, Sissy Boy, Vanilia en merkloosheid. Eigenlijk wilde hij maar met één iemand van het gezelschap dansen maar hij liet zich vlot dwingen tot een groepsdansje. Barry bracht de energie weer terug waar die al smeulende was en wij hebben voor hem Respect want hij hield zich staande in een sfeer van beproevingen en sociale experimenten. Meer Barry's in de wereld, daar zouden wij blij van worden.

Pijn
Ik voelde me nog zo stoer gisteren. Dan deed of zei ik iets en dacht ik, "Zo stoer".
Maar nu, nee nu. Eén verkeerde beweging en weg stoerheid. Ik ben een klein zielig vogeltje dat in een hoekje ligt te tsjilpen. Ik kan niet meer lopen of staan en ik betrapte mezelf er net op dat ik het stuur van mijn fiets als een loopapparaat gebruikte.

Ik ga zo aan de zwaar verdovende middelen. Die kreeg ik van mijn antroposofische arts voorgeschreven. Ik hou van mijn arts. Die weet wanneer het menens is - wanneer de lieve aardige antroposofische middeltjes links te laten liggen. Die weet wat Pijn is. Ik verdoof me dus dra, maar voor dat zo ver is, tjilp ik, met een klein piepstemmetje: "Hulp!", "Hulp!"

En Kazarca scandeert
Geef hen schoe-nen, geen sol-da-ten
Geef hen schoe-nen, geen sol-da-ten

Blij
Er is een lied dat met enige regelmaat in mijn hoofd voorbijkomt. Meestal wanneer de zon schijnt, want ik geef het grif toe, als dat niet zo is doe ik aan winterslaap.

Het lied gaat als volgt: "Hey, My life is OK". Zo klinkt het ook vandaag weer in mijn hoofd. Maandagochtend op kantoor. Net verjaardagstaart uitgedeeld tijdens het wekelijkse werkoverleg. Met grappig stuntelige collega nagepraat over het feestje van vrijdag. In mijn hoofd beelden van het weekend, van het dansen, drinken, roken, te laat naar bed gaan en te vroeg opstaan en van die gigantische flirt. Van het fietsen naar en het lopen op het strand. Van de chocoladetaart. En weer gaat het van "Hey, my life is OK".

Op TV
Ze toonden een foto van een dode baby die ze in een vijver gevonden hadden. Hartstikke zielig natuurlijk, mijn eierstokken trokken ervan samen. Of we de baby kenden? Of we wisten wie de ouders waren? Of we in de trekken van de baby misschien de ouders herkenden?
Ik geloofde mijn oren niet.
Dat menen mensen toch niet, dat baby's écht op ouders lijken?
Baby's lijken op baby's.
Dat van ouders en zussen en broers, dat is sociale wenselijkheidspraat. Dat is het onderdrukken van biologische ouderschapsvermoedens of -vrezen. Baby's lijken niet op ouders. Dat zelfs de politie dat nog niet doorheeft.

Kazarca heeft weer een woelige nacht achter de rug
Sommige dromen zijn zo lekker dat ze verboden zouden moeten worden. Sommige dromen doen je zweven, de hele dag. Doen je denken aan verboden personen, aan verboden gevoelens, rakelen op wat je doorgaans zo goed weet te verstoppen. Openen de doos van pandora en daar sta je de wegvliegende inhoud te vangen en niet omdat je die terug wil stoppen, nee, omdat je het allemaal wil omhelzen, allemaal, eindelijk. Sommige dromen halen het hek van de dam en het paard van de wagen en zijn zoals chocola want eerst is dat lekker en later krijg je er een suikerdip van. Maar nu nog even niet.

Hint
Soms hoor je plots veel van hetzelfde.
Ik hoor nu veel van Kluun.
Ben best benieuwd naar de eerste en daarna misschien ook naar de nieuwe.
Dan weet u dat alvast.

Kazarca heeft niet zo goed nagedacht toen ze op de boot zat, ze heeft het niet strategisch gespeeld. Ze heeft af en toe geholpen. Aan een touw gehangen en aan een zwaard gedraaid. Ze heeft gelachen en gekletst met de medevaarders, spelletjes gespeeld en ijsjes gegeten. Maar dat was niet genoeg.

Ze had de bemanning moeten versieren, beseft ze nu. Dan kon ze elk weekend mee met de boot. Kon ze vrijdag weer het IJsselmeer op en zaterdag de wind laten bepalen waar ze heen voer. Weer af en toe aan een touw hangen en aan een zwaard draaien, een boekje lezen, een spelletje spelen, een ijsje eten. Want, bedenkt Kazarca zich achteraf, dat is toch echt het goede leven.

De laatste keer dat ik het deed was het in een klein optimistje. Ik moest er alleen in en vond het verschrikkelijk. Ik zag de bootjes van mijn klasgenoten vlot zigzaggen, racen, dobberen maar het mijne wilde niet. Het staat op het lijstje van de dingen waar ik slecht in ben. Zeilen. Het enige leuke aan het hele kamp was het kampvuur en de eerste jongen in mijn hele leven die het aanvroeg (heel aantrekkelijk, die hulpeloosheid. Vast een boost voor zijn mannelijkheid).

Maar nu, vijftien jaar later, ga ik weer. In een grote boot met kundige mensen. Ik zal mij toeleggen op kijken, misschien af en toe een 'oeh' of een 'ah' uitroepen, maar ik blijf uit de buurt van roer zwaard zeil stok touw kapitein. Ik ga lekker een weekend cruisen, en laat de kundigheid aan de kundigen. Heerlijk.

Net fietste ik in de zon door de stad - mijn rok vasthoudend want anders zou ik de kanten rand van mijn hold ups (de beste uitvinding sinds scheren onder de douche - ik zweer erbij) exposen aan de Portugese gastarbeiders die hun Sofi-nummer gingen halen bij de belastingdienst - en dacht ik: ja, verhuizen, waarom niet, verhuizen!