(...)
Lap.

Pijnlijk...
...is het op een dag als deze, als je neus verstopt zit en je met een mond vol frisgepoetste tanden een eind fietsen moet.

Belangrijk - The story continues
"Trouwens...", zie een nerveus ogend mannetje in pak laatst tegen me, nadat hij de deur van de kamer waar we ons in bevonden voorizchtig had gesloten, "...ik heb een papierversnipperaar op mijn kantoor. Daar mag je te allen tijde gebruik van maken, mocht je hem nodig hebben."
"Ja meneer, dank u meneer", zei ik.
"Je hoeft geen meneer te zeggen hoor", hij weer.
"Ok dan, goed, ik weet u te vinden. Je. Pardon. Je te vinden."
Glimlach zonder tanden.
Glimlach zonder tanden terug.
Hij ontsloot de deur en we wandelden naar buiten. Schouders naar achteren, borst vooruit en neus in de lucht. Beiden gehuld in een gloed van belangrijkheid.

Heuglijk nieuws
Langzaam maar zeker gaan haar armen de hoogte in, stelt ze haar blik scherp op een punt ver weg op de horizon, en spant ze haar spieren in uiterste concentratie, zich zowel fysiek als mentaal voorbereidend op wat komen gaat. De hakken van haar schoenen klakken acht maal op de houten vloer waarna haar lichaam in een heuse vreugdedans uitbarst. Vreugdedans!
Waarom, beste Kazarca, waarom een vreugdedans?
Hierom, lieve lezer, hierom:
Er gaan geruchten rond. Geruchten die verkondigen dat internet dit weekend meer dan een natte droom wordt voor de bewoners van huize Kazarca. De kat is zo goed als volgroeid en eindelijk is het zover. Jawel, lieve lezer, het is nu echt bijna zover. Vandaar.
Vreugdedans!!!

Voor de liefhebbers
Corry zou de mol wel eens kunnen zijn. Het klinkt allemaal erg overtuigend. Let wel: ik ben erg makkelijk te overtuigen. Maar toch, Corry zou de Mol wel eens kunnen zijn. Inge ook natuurlijk. En Bruno en Stijn en Sandra en co. Stijn is trouwens mijn nieuwe favoriet. En Corry mijn nieuwe Mol. En Dominiek mijn nieuwe favoriete molrecensent.

Mooi woord
Zilverfabriek.
Vind je ook niet?

Tijden als deze
Lieve collega-blogger, ik wilde u graag wat vragen. Ik wilde graag weten of u dat ook ervaart. Dat gevoel van verplichting. Die onrust en nervositeit als er eens even geen inspiratie is. Die vrees dat u uw publiek zwaar zal ontgoochelen als u eens even virtueel zwijgt. En dan het besef dat dat gevoel nergens op slaat. Dat u het toch puur voor uzelf doet. Helemaal vrijwillig en onbezoldigd. Maar dan weer het besef dat dit is wat u wilt. Dat u wilt schrijven en schrijven en liefst ook elke dag en dat u geen rem wilt voelen op uw inspiratie. Of dat u ongecensureerd gewoon uw gang wilt kunnen gaan.
Verlangt u ook soms elders op het web een nieuw begin? Een begin los van uw reële en virtuele zelf? Een begin los van bekenden, los van wat mensen van u weten en denken of voor u voelen?
Dat vraag ik me af in tijden als deze.
Ik bedenk me ook veel in tijden als deze.
Dingen over structurele antropologie en Levi Strauss en mythen. En dingen als moe zijn na een week dansen achter de bar. En dingen als biertjes drinken met oude bekenden. En dingen als aantrekking die op niets meer dan grapjes gebaseerd is. Dingen als vriendschap zonder meer tussen mannen en vrouwen. Dingen als wat de geur van het parfum van een ver vervlogen ex met je doet. (Niet veel meer dan een glimlach.)
Zo beste lezer. Dat houdt me bezig in tijden als deze. Het is maar dat u het weet.

Zomaar een Drentse dinsdag
Tappend en dansend achter de bar, verscheen W plots in mijn gedachten, de Drentse vrouw bij wie studiegenootje E en ik vorig jaar in januari drie weken gelogeerd hebben. Elke dinsdag kwam haar broer eten. Hij was gescheiden en ik denk dat zij zich ernstige zorgen maakte over zijn eetpatroon. Elke dinsdag was het ovenschotel. Elke dinsdag een andere. En als hij wegging kreeg hij restjes mee van wat wij zondag en maandag gegeten hadden. De man had voor onze komst nog nooit lasagne gegeten. Ik was diep ontroerd.

Wat ik me met regelmaat bedenk
Misschien schrijf ik op een mooie dag nog wel eens een boek.Je weet maar nooit. Het leven zit per slot van rekening vol verrassingen. Als dat boek er ooit van komt weet ik alvast één personage: een vrouw met in een paar jaar tijd een aantal relaties.
Een aantal relaties die stuk voor stuk erg bijzonder zijn, de een al wat beredeneerder dan de ander, nu eens langdurig, dan weer kortstondig. Sommige sprookjesachtig, sommige gewaagd, sommige erg fout want verblind door verliefdheid. Maar stuk voor stuk relaties die een stempel op haar achterlaten. Een stempel op papier. Op papier van het boek. Ik zal haar verhaal vertellen. Doen alsof ik in haar huid zit. Ik zal het hebben over de vlinders, de blijdschap, de wanhoop en de euforie. De tranen, de pijn, de emoties die op onverwachte momenten blijven opspelen. Ik zal het hebben over pieken en over dalen, over uitzinnige vreugde, passionele nachten maar ook over hartverscheurend verdriet. Ik zal haar laten schrijven in alle hevigheid van de emotie, ik zal haar de oppervlakkigheid besparen van een praatje bij de bushalte, van een gesprek bij de koffie, van een post op een weblog. Ik zal haar diepgang geven. Aan materiaal zal het me niet ontbreken.

Wat ik me laatst bedacht
Het is niet omdat je blij bent dat iets er niet meer is, dat je nooit blij geweest bent toen het er nog was. En misschien is het wel zo dat je pas helemaal klaar bent als je blij bent dat iets er niet meer is en ondertussen ook blij bent om wat dat iets ooit was. U hoort het wel.

Kazarca denkt er het hare over (2)
Waarom de LPF reclamevliegtuigjes inzet? Wie weet springen er nog wat zwevende kiezers aan boord.

Wat de jazzweek me al gebracht heeft
Een fan, een idool, een verwijzing op een ontluikende weblog, een onstuitbare aanbidder, een ontmoeting met een collega-blogger en een paar zere voeten. En we zijn nog niet eens halfweg.

De Mol!
Het is Inge. Ik voel het. Inge is het. Christophe is het alvast niet, daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken. Sandra is de tofste en Bruno volgens mij nu al de nieuwe Vlaamse held (dat krijg je als je op nationale televisie je hoogtevrees overwint en er ook nog eens schattig uitziet). En Kazarca is weer helemaal verslaafd.

Jazzweek
Het voelt een beetje raar. Net als toen ik tien was en verliefd op de leider van de speelpleinen, de lokale kinderopvang tijdens de vakanties. Steeds wou ik erheen, elke dag. Ook al was het niet nodig, waren mijn ouders thuis of kon ik bij een vriendinnetje terecht, toch moest en zou ik naar de speelpleinen. Ik wou niets missen.
Hetzelfde heb ik nu een beetje met de jazzweek. Heb vrijdag op locatie X gewerkt en dat was zo ongelofelijk geweldig fantastisch dat ik niets anders meer wil. Elke dag wil ik. Elke dag in X.
Vanavond mag ik weer, joehoe! En morgen ook, jiha! Maar woensdag moet ik in Y en vrijdag in Z, en daar zit ik mee. In mijn maag en in mijn hoofd. Ben niet verliefd, althans niet dat ik het doorheb, ik zou niet weten op wie, maar ik vind het waanzinnig. Werken in X. Pezen, lopen, springen, vliegen, dansen achter de bar. Blijven gaan, tot je erbij neervalt maar dan weer opkrabbelen want je bent belangrijk. Onmisbaar zelfs: zonder jou namelijk geen bier. En zonder bier minder massa. En minder massa, minder pret. Zo maakt de massa jou onmisbaar maar ook een beetje omgekeerd, want zonder jou geen massa.
Of liever zonder barmensen geen massa. Wat meteen ook het punt van mijn probleem is, want eigenlijk ben ik helemaal niet onmisbaar. Als ik er niet ben, is er wel iemand anders die het doet. Die peest, loopt, springt, vliegt en danst achter de bar.
Maar ik wil het. Meer en meer en meer en nog een avond of tien. Wil niets missen, wil er steeds zijn. Maar zo is het dus niet. Stomme Y en Z. X rules!
Och, als het als antropoloog en journalist niets wordt dan weet ik alvast wat ik verder nog kan.

Dit weekend
Werken en feesten en werken en feesten en toen kwam de mol. Kan het nog mooier?

Joehoe!
Het is weer Jazzweek! Ik ga weer tappen! En ik heb er zin in.

Slim van de PVDA
Zou Wouter Bos een serieuze relatie hebben? Hij ruikt vast lekker. Zo ziet hij er tenminste uit.

Kazarca denkt er het hare over
Dieren in de grondwet, feesten met het leger en fax-telefoon-internet in de politiek. Goed zo kleine partijen. Je zou je nog gaan afvragen waarom ze niet groter worden.

Als u er nog aan zou twijfelen
Goudvissen kunnen minstens negen dagen zonder voze korrels. En zodoende acht maanden met hetzelfde potje voer. Daarnaast ook beschamend lang zonder vers water en dat zonder te stinken. Over verbanden doe ik geen uitspraak maar het is maar dat u het weet.

De laatste tijd
Ik leer onbekende mensen op een interessante manier kennen en oude bekenden op een nieuwe manier begrijpen. Ik heb gesprekken over onderwerpen die variëren van de internationale erkenning van Taiwan tot enge ervaringen in een grijs verleden. Ik heb het over koetjes en kalfjes en over het leven in Afrikaanse hutten. Over de sloppenwijken van Tegucigalpa en over katers de volgende dag. Over mannen en vrouwen en over gepermitteerd bedriegen. En ik kom tot de onthutsende ontdekking dat ik me de laatste tijd steeds weer aangetrokken voel tot lekker ruikende mannen met mooie ogen en een serieuze relatie. En dat de boxen van mijn stereoketen de muziek op mijn computer niet meer willen spelen. Maar ik maal er niet om. Vind het stiekem wel spannend. Geniet van CD’s waarvan ik het bestaan al lang vergeten was.
En de gedroogde rozen rond mijn spiegel zijn ook zo mooi.

Oproep (2)
Help! Ytrack wil geld voor de statistieken. En dat heb ik niet. Althans dat heb ik wel maar dat wil ik niet betalen voor statistieken. Iemand tips voor gratis detailded statistical reports? Graag!

Oh ja
Ik ben niet zo goed bevriend met Frontpage. Jawel, vandaar.

Een tip van mijn sluier van de anonimiteit
Spanning is goed. Leuk. Spannend. Uitdagingen aangaan, daar hou ik van. Me op glad ijs begeven zonder te vallen.
JUDITH ben ik. Naast Kazarca ben ik in essentie JUDITH. JUDITH Anne om precies te zijn. Genetisch half Nederlands en half Vlaams. Maar voor mijn gevoel een Belg in hart en nieren.
Zo.
Dan weten jullie nu ook met wie jullie te maken hebben. Aangenaam.

Alegría
Ondertussen in huize Kazarca: "én five-six-seven-eight en" Vreugdedans!
Het is weer zover! De Mol komt terug! Nog niet met mij erin, ik blijf proberen, maar toch maar weer mooi De Mol. Leve Red Michiel!
"En buig en strek en huppel en draai en spring en stop!" Arm in de lucht, diepe buiging, respect, respect, de zondagavond krijgt weer een extra dimensie.

Niets nieuws onder de zon
Toen ik gisteren op het einde van een gezellig en veelbelovend avondje met twee ditto meiden luidkeels "Lucy in the sky with Diamonds" meezong, zwaarschoens het ritme meestampte en het er warm van kreeg -niet alleen omwille van mijn slechte conditie maar ook vanwege de mooiheid van het nummer-, bedacht ik me dat het wel goed zit.
Ik ben namelijk consequent.
Ik was twaalf toen ik mijn eerste CD kreeg. Van de Beatles.

De dansende messenslijper
Vandaag werd mijn opa tachtig. Zijn ene schouder is van kunststof en binnekort de andere ook. Hij loopt een beetje moeilijk en hij hoort steeds minder.
Maar messen slijpen kan hij als de beste. En dansen op K3, met twee kleindochters aan de hand en een slinger om de hals. En dat vind ik vaardigheden die zeer nuttig en absoluut niet onbelangrijk zijn. Toch?

Inburgering. En hoe.
Amsterdam Centraal, half twee 's nachts. Drie twintigers zijn op zoek naar een bord met de dienstregeling. Tevergeefs. Eén van hen maakt zich los van het groepje en stapt op een vijftal NS-mannen af die tegen een muurtje staan te leunen. "Spoor 1", antwoordt één van de mannen, zonder de jonge vrouw de kans te geven een vraag te stellen.
"Weet u dan waar we heen moeten?", vraagt zij, semi-verbaasd. De man bekijkt haar van top tot teen en dan weer terug en zegt, gedecideerd en zonder enig spoor van twijfel in zijn stem, "Leiden".
Ze lacht, nu echt verbaasd, en weet even niet meer wat te zeggen of te denken. "Maar weer eens tijd om van look te veranderen", bedenkt ze net voordat ze inslaapt.

Vandaag bij Kazarca
Er wordt geflirt dames en heren, oh oh oh wat wordt er geflirt.
En ze keek over haar schouder en lachte haar tanden bloot.

Trouwens
Wat schijnt de zon leuk vandaag.

Evenwicht en de stand van zaken
Mijn dagen mogen dan wel gevuld zijn met blijdschap en gelukzaligheid, van mijn nachten daarentegen kan dat tegenwoordig niet gezegd worden. Elke nacht een nachtmerrie. Of twee of drie. Bizar, ik heb helemaal geen onverwerkte trauma's volgens mij. Ik heb een erg leuke jeugd gehad en nooit echt enge dingen meegemaakt, dus daar kan het niet aan liggen. Misschien probeert mijn geest op deze manier het evenwicht te herstellen. En weer komt het allemaal neer op de plusjes en de minnetjes en hun wisselwerking in het leven.
Inmiddels al wel een kat trouwens, nog geen internet. Twee minnen. Misschien dat daarom mijn dagen zo mooi zijn.

Kazarca en de lade van de rust
Wat is het rustig en monotoon in mij. Wat voel ik me regelmatig en stabiel de laatste tijd. Ik ben blij en gelukkig en dat de hele dag lang. Vierentwintig op vierentwintig, zeven op zeven en dertig op dertig misschien ook maar dat kan ik nog niet met zekerheid zeggen want zover is het met de rust nog niet gevorderd (en het lijkt me eerlijk gezegd sterk dat ik het einde van de maand nu echt een keer door zal komen zonder ook maar één moodswing, hoe luttel of miniem er ook geswingd moge worden). Bijna vreemd, dat eentonig goede gevoel.
Zou dit het nu zijn, die innerlijke gelukzaligheid? Het gevoel dat diepgelovigen elke dag hebben? Zou ik nu ook, zonder het te merken, met zo'n flauwe glimlach en een blik op oneindig rondlopen de hele dag? Misschien moet ik maar weer aan de pil.

Avondmens
Proefondervindelijk is gebleken dat, als het aan mijn bioritme zou liggen, de zon in de winter rond half elf op zou komen. Een onthutsende ontdekking vind ik dat. Deze wetenschap doet een nieuw licht schijnen op mijn ochtenden.

Anne, Joyce en het Grote Ladekastenspel
Aan een tafeltje in een hoekje van een tearoom zitten twee vrouwen, de ene drinkt cappuccino en eet appeltaart, de andere drinkt rode wijn en heeft een notitieboekje in de aanslag. Brunette versus blondine. Een goede pak (zoals dat in het versierdersjargon genoemd wordt) tegenover de perfecte maten. Glinsterende bruine ogen met een oranje gloed contrasteren met de vale blauwgrijze ogen aan de overkant. Iedereen en niemand hoort wat ze zeggen. U leest het. Tenminste, als u daar zin in hebt.
- Welkom, Anne. Wat blink je vandaag.
- Dankje Joyce. Jij ook.
- Nee Anne, jij meer.
- Ok, ok Joyce, het is goed, ik blink meer (A kijkt over haar schouder naar wie het zien wil, draait met haar ogen, kijkt J weer aan, poeslief en glimlachend. Blinkende witte tanden). Een ex-vriendje vergeleek me ooit met een ekster. “Anne,” zei hij, “jij bent net een ekster. Er moet maar iets glimmen en je bent niet te houden.” Ik heb juwelen met hopen, Joyce. Bergen, zonder overdrijven. Echt. Je moet maar eens een kijkje komen nemen. Een vriendinnetje bedacht zich laatst dat mijn voorliefde voor kale mannen daar vast wat mee te maken heeft. Hun hoofd glimt zo mooi, weet je wel? Volgens mij heeft ze nog gelijk ook, dat vriendinnetje van mij (A gooit het hoofd in de nek, schatert, J lacht flauwtjes mee)
- Mooi Anne, erg interessant allemaal. Maar daar gaan we het vandaag niet over hebben. Jij wou me iets vertellen over je twee hobby’s, toch? Lifeloggen en het grote ladekastenspel, als ik het goed heb.
- Nou dat heb je ongeveer goed, Joyce (tandpastaglimlach). Ik wou het over het fenomeen lifeloggen hebben, ja. En dan aan de hand van een metafoor. Weet je wat dat is, een metafoor? Vast niet. Nou, een metafoor is dus dat je iets neemt en dat je aan de hand van dat iets een ander iets uitlegt. Snappie? Vast niet. Nou, laat ook maar. (Adempauze)
Het grote ladekastenspel dus. Waar zal ik beginnen? Het zit zo: de logger is de spelleider. Hij of zij -ik zeg maar zij voor het gemak, it’s a men’s world after all, dus ik profiteer van de mogelijkheid om wat te doen aan dat evenwicht- zij dus heeft een grote bos sleuteltjes en beslist, nu eens aangemoedigd door het publiek, dan weer omdat ze niets beter te doen heeft, welke lade er opengaat. Sommige laden bevatten zo goed als niets, alleen wat rommel en prullen; andere laden herbergen juweeltjes, parels voor het oog (A knipoogt naar een man iets verderop. Kaal.),of grote geheimen.
- Grote geheimen?
- Ja, grote geheimen. Nieuwsgierig, Joyce?
- Ja, Anne.
- Nou ga dan maar eens een kijkje nemen in het wereldje. Je weet niet wat je ziet als je maar een beetje tussen de lijnen door leest. Maar goed, waar was ik? Oh ja, geheimen. Nou, die kunnen ze dus lezen.
- Ze?
- Jij, ik, Jan met de pet of Miep internet. En hun broers, zussen, buren en de schoonfamilie als die wil. De hele wereld eigenlijk. Basically. Stelletje exhibitionisten zijn het, die loggers.
- Ah. Zo. (Bloost) Zijn er ook nog officiële spelregels bij het grote ladekastenspel, Anne?
- Nou Joyce, er zijn wel regels, maar niemand weet precies hoe het hoort, iedereen klooit maar wat aan. Ongeschreven regels, die zijn er wel. Plenty. Bijvoorbeeld de regel van de geopende la.
- De regel van de geopende la, hoe zit dat dan?
- Eens geopend, mag de la niet meer dicht. De inhoud mag niet gewijzigd, hoogstens opgeschoond of herschikt worden. Hoe hoger de openfrequentie, hoe sneller de laden die al een tijdje tentoongesteld staan naar de achtergrond, naar een donkere schemerzone verdwijnen. Als je dus een lade geopend hebt waarvan je daarna wou dat je ze eeuwig vergrendeld had gelaten, kan je snel en veel nieuwe laden opentrekken. Kwestie van de aandacht op andere laatjes vestigen, snap je? Soms wordt er nog wel eens met een zaklamp rondgedoold in de schemerzone, maar de spelers van het spel schijnen niet van stoffigheid te houden. (A krijgt rode vlekken in de hals, haar ogen staan op onweer) Fris, vers, nieuw moet het zijn, blinken moeten ze doen, die posts. Oude rommel? Niet de moeite waard. Nieuwe laden, meer laden, dieper en interessanter, dat willen ze. En dat geeft de spelleider hen. Niet steeds, doch regelmatig. (A bedaart, gaat weer rustig zitten en herwint de controle over haar ademhaling). Regelmatig genoeg om de aandacht van de spelers vast te houden. Althans, dat hoopt de lifelogger, wiens grootste vrees is dat de spelers verveeld weglopen en denken ‘ladekasten genoeg bij Ikea’.
- Ikea?
- Ja Joyce, nooit gehoord van het gezegde ‘genoeg vissen in de zee’?
- jawel...
- Wel dan: ladekasten genoeg bij Ikea. Maar weet je wat het leukste is aan het grote ladekastenspel? Dat de laden en sleuteltjes niet op schijnen te raken. Jawel, Joyce, ze lijken wel onuitputbaar. Blijven vanuit het niets opduiken.
- Time’s up, Anne.
- Oh time’s up? En de metafoor dan? De clue van mijn verhaal? De loper van die ladekast van me?
- Snel dan.
- Wel dit alles doe je dus op de computer. Met de computer, aan de computer, achter de computer, tegen de computer, voor de computer maar ook voor je publiek. Tenminste als het meezit. Maar dat van die computer, dat is een heel verhaal, met html en scriptjes enzo. Ik ben er zelf nog niet echt uit. Daarvoor moet je bij Herman zijn. Of bij Luna of Ivar. Ze zijn collega-spelleiders bij het grote ladekastenspel. Zijn alleen, qua technische kundigheid, al iets verder gevorderd. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit.
- Succes met de vorderingen dan maar, Anne
- Dankje Joyce. Prettige dag nog.
De twee dames geven elkaar een hand, Joyce glimlacht. Blauwe tanden. ‘Ha!’ Denkt Anne. ‘Rode wijn, dat komt ervan.’ Starend in de verte neemt ze een hapje van haar appeltaart en denkt bij zichzelf ‘Ideale maten heb ik niet, maar op blauwe tanden kunnen ze me vandaag niet betrappen.’ Het oranje in haar ogen licht op.
Zoom uit, doek dicht.
Bedankt voor uw aandacht.

In memoriam
Vandaag is het twee jaar geleden. Vandaag is G twee jaar dood. G was tien dagen ouder dan ik. G heeft me ooit in een opwelling gezoend. G was al een hele poos wees. G was de grapjas van de klas. G was een deel van het groepje van vier in het begin van de middelbare school. Het groepje was geen lang leven beschoren maar daar heeft G zich nooit bij neergelegd. Twee weken voor hij stierf had hij het er nog over, over ons groepje van vier. We moesten nog eens samenkomen. Op zijn begrafenis klonk ons lied, het lied dat T -die andere jongen uit het groepje van vier- zo mooi kon zingen. We waren voor het eerst sinds de middelbare school allevier weer in dezelfde ruimte. Alleen was G er in een andere hoedanigheid.
G had er geen zin meer in. Wel in het groepje maar niet in het leven. Dus hij kapte ermee. Vandaag twee jaar geleden kwam er een einde aan mijn idee dat het leven stopt bij de dood. G is nog bij mij geweest. Althans dat denk ik. Dat geloof ik en voor mij is het waar. In de weken na zijn dood was hij er. En vorig jaar rond deze tijd ook. Ik heb dit jaar nog niets van G gehoord. Misschien komt hij nog wel. Misschien is hij nu echt weg. Maar voor mij nog niet. G is er. G zal er blijven. In kleine dingen en lang niet elke dag, maar hij is niet weg. Leve G. Lieve G. G is en G zal blijven. Althans zo voel ik het.

Kazarca en haar forum
De zomer van '45, uitgezonden in de winter van ’95, weet u het nog, lieve lezer? Die serie over het einde van de oorlog en alle menselijke dramatiek die ermee gepaard ging?
Waarde Tv-bonzen onder u, ik denk dat ik niet de enige ben die vindt dat de tijd rijp is om over te gaan tot heruitzending van dit prachtige staaltje televisie. Wij van Kazarca wachten vol spanning in de starthouding van ons vreugdedansje.

Vandaag
Heb mijn nieuwe laarsjes aan. En mijn mooiste oorbellen en mijn haar zit anders. Wat voel ik me schijnen en blinken.

Evalueren (2)
Twee januari. Tijd voor de evaluatie van de goede voornemens van september. Daar zaten jullie natuurlijk op te wachten, ik voel het.
Hier gaan we.
Nog meer colleges volgen,
-> En of. En hoe.
vaker studeren,
-> Mwa... Effectiever is een beter woord.
preciezer te werk gaan,
-> Wat bedoelde ik daar nou weer mee?
andere prioriteiten stellen,
-> Zie boven.
en veel leuke dingen doen.
-> Ja. Leuke dingen. Doe ik.
Meer goede films zien,
-> 'Hable con Ella' laatst. En 'Dancer in the Dark'. 'Welcome to Sarajevo' was er ook bij. En 'Billy Elliot', in het kader van de luchtigheid.
extra aandacht besteden aan bijzondere mensen,
-> Goed bezig.
en ook sparen,
-> Mislukt. Grandioos.
Goede boeken lezen,
-> Ik mag niet klagen. De bibliotheek ook niet.
plus minstens één krant per dag.
-> Nou, laten we die minstens maar in gemiddeld omzetten.
Regelmatig opruimen
-> Gaat goed.
en ook nog proberen om de controle niet te verliezen
-> Sterker nog, ik ben een controlofreak aan het worden. Met lijstjes en planningen en CD's op alfabetische volgorde.
Joehoe, het gaat goed en het gaat beter. Alweer een kilometer.

Weer een stap verder
Als S en ik nu nog eens antropoloogje gaan spelen in het COC, denk ik dat we al wat meer succes zullen hebben dan de vorige keer. We blijven evolueren.

Evalueren
We gingen 2002 evalueren, L, S en ik. Wat heeft 2002 voor ons betekend? 2002 heeft me Kazarca gebracht. Ik heb 2002 Kazarca gebracht. En ik ging gloeien vanbinnen. Werd er helemaal blij van. Soms vervloek ik Kazarca, wou ik dat ik haar nooit gemaakt had, maar meestal hou ik van Kazarca, ben ik in - en - in blij met haar. Ze is ook zo mooi rood met geel. Ze plaatst mijn leven in een ander daglicht. Ze geeft me een forum voor wat ik het liefste doe: schrijven.
Leve Kazarca!
Dit alles ongeveer een uur voordat ik compleet over mijn nek ging; mijn maaginhoud opnieuw het daglicht (lees: WC-licht) zag; de wereld in mijn ogen stopte met draaien en ik mijn uiterste best deed om niet out te gaan. Want ik was ervan overtuigd dat dat het einde zou zijn. Maar nee, lieve lezer, het was niet het einde, ik ben er nog. Nog steeds een beetje pips en shaky, maar overwegend gelukkig. Blij. Het is mooi allemaal. S, L, het vuurwerk en Kazarca. Het is goed zo.
Gelukkig Nieuwjaar.