In de kinderwinkel
'Doe mij maar zo eentje met een kleurtje', zegt ze dan aan de toonbank van de kinderwinkel. 'Maar dan zonder vader. Of met een goede vader. Zo eentje die van ons houden kan en zal, ja, doe me maar zo eentje. Een mooi kind met een goede vader.'

Yeison was ziek, vertelt Kauri me.
Niet ziek dat door een dokter beter wordt, maar ziek van het kwade oog. Wiens kwade oog dat wist ze niet want hij had met zoveel mensen rondgehost.
Koorts had hij gehad, acht dagen lang. Zijn ene voet was kleiner geworden dan de andere en net zoiets was met zijn oog gebeurd. Dokters konden niets vinden, de heks wel. Er zat een dode in hem. Hij kreeg een lintje om zijn enkel, een recept voor een amulet en een bidsessie. De kilo's vlogen er weer aan. Hij wandelt weer vrolijk rond.

Volgende week is hij jarig. Hij wordt één. Groot feest, want zo hoort dat.
Federico zorgt voor het bier.
Ik voor de taart. Dure grote pastelkleurige taart.
Via Western Union.
Want ik ben dan wel helemaal terug, maar toch nog niet helemaal weg.

R noemt het de ratrace
En voor je het weet ben je weer echt helemaal terug.
Ga je de volgende week en de week daarna weer naar de grote stad, pokkevroeg met fiets, trein, tram en een boek. Want ze zijn blij met je, daar in de grote stad (niet dat je dat gelooft, natuurlijk). Voor je het weet deel je je agenda weer in in dagdelen want dan kan je meer, ben je blij als je weer eens even gewoon een avondje onder dekentje en kruik op de bank kan hangen, slaap je standaard te weinig en heb je al afspraken voor over meer-dan-een-week.
Mooi zo.
Want je was toch niet van plan te treuren.

Naar kantoor
Morgen ga ik weer werken, voor het eerst sinds lang een echte kantoorbaan. Zo'n baan waarbij je gezellig koffie drinkt met je nieuwe collegae, waarbij je 's middags broodjes kroket eet in de kantine en waarbij je ook nog eens heel lang heel stil achter een computer zit. Zo'n baan in een groot gebouw met duizenden werknemers, waaronder misschien wel interessante vrijgezellen. Je weet het niet.

Zo stel ik me dat dan voor. Een enorm gebouw in de grote stad waar je met trein en tram naartoe gaat. Waar je op dag twee helemaal anders kijkt naar de inkomhal en de liften, want die ken je dan al. Een baan die op dag drie alweer gedaan is want het is gewoon tijdelijk, je doet het tussen je andere baan (wereldverbeterend), je scriptie en je vrijwilligerswerk door.
Naar zo'n baan ga ik morgen. En ik heb er zin an.

Mijn salsa
Dat moment in de auto tussen Yasate en de hoofdstad. De laatste keer. De auto vol dierbaren en bagage. Het moment waarop mijn salsa plots klonk, op maximaal volume, waarop ik zo hard mogelijk uit het raam probeerde te kijken en zo stil mogelijk probeerde te snikken. Want ze mochten het niet merken. Het moment waarop Federico zich naar me omdraaide en ik nergens heen kon. Waarop hij naar mijn natgehuilde gezicht bleef glimlachen en ik niet weg kon duiken. Dat moment, misschien was dat wel het meest intense van het hele halve jaar.

Wanneer de stad slaapt
’s Avonds laat na het dagelijkse bord voor lekkere dingen, na de goede TV-programma’s en na de vele potten pepermuntthee gaat ze aan de slag. Ze zet zachte achtergrondmuziek aan en vleit zich achter haar scherm, wetende dat de stad slaapt en zij de enige is die zich inzet voor de wetenschap en het goede doel. Daar zit ze met haar woordenboek rechts en haar aantekeningen links. Gordijnen links en bureaulamp rechts.
Een toevallige voorbijganger denkt dat Zij het niet weet, dat van Haar silhouet. Denkt dat Zij niet doorheeft dat hij Haar stiekem bekijkt, dat hij ziet hoe snel Haar vingers over het toetsenbord glijden, hoe Zij achteruitleunend en omhoogkijkend Haar sigarettenrook uitblaast. Hij zal terugkomen, avond na avond, en kijken, wachten tot het moment waarop Zij de tijd rijp vindt weer aan de slag te gaan, wanneer de stad slaapt en de nacht donker is. Hij zal naar Haar silhouet kijken en denken dat Zij dat niet weet.

Maar
Nederland is cool.
Want het heeft zondagmiddagwandelingen in Katwijk aan zee, verjaardagscadeaus met een knipoog en dronken jonkheren die gaan uitweiden over verwachtingen waaraan jonkheren dienen te voldoen. Waar dronken worden vast niet onder valt. Daarom gaan ze dan ook radio maken (als ze toch al rebelleren).
Nederland is cool.
Soms dan.
(Want we houden wel een slag om de arm.)

Terug (2)
Scriptiebegeleidster vindt dat ik voorlopig maar wat moois schrijven moet over uit de ene lokatie in de andere aankomen. 'Want dat is niet altijd makkelijk.'
Nee, dat is niet altijd makkelijk.
Ook al had ik gepland dat het makkelijk zijn zou.
Dat ik meteen weer in zou haken, meteen weer mee zou doen
en dat het zou lijken of ik nooit weggeweest was.

Het lijkt soms of ik nooit weggeweest ben.
Wanneer ik binnenkom in de koffiekroeg en de barman gewoon hoi zegt.
Als steeds.
Alsof ik niet net een half jaar expliciet niet in de koffiekroeg geweest ben.
Wanneer ik me weer lekker kut voel met het vroege en lange donker.
Wanneer ik weer sta te zoenen met mannen van lang geleden.
Dan lijkt het net of ik nooit weggeweest ben.

Maar gelukkig zijn de bagels er niet meer in de supermarkt (omzet drastisch gedaald het voorbije halfjaar, vermoed ik),
gelukkig is de verenigingstrut achter het raam aan de overkant ingeruild voor een andere verenigingstrut (dikker en blonder maar speelt ongetwijfeld hockey),
gelukkig heb ik krullen,
gelukkig slaap ik elke nacht alleen
en hou ik steeds meer van mezelf.
Anders had het echt allemaal een droom geleken.

¡O fre'come!
Vannacht was ik in Yasate.
Ik zag er broer Nando, de vaste colmadoklanten, en natuurlijk ook Kauri en Mauricia. Dwars door de hectiek heen (Yasate had een nieuw hostel dus veel vreemde blanken) was er euforie want la americana was er weer.
'¡O fre'come!' riep mijn broer uit toen hij me zag, mijn favoriete uitdrukking die zoveel wil zeggen als 'krijg nou wat'. Hij haastte zich me te omhelzen en te zeggen dat Federico in Japan zat maar dat was niet erg want zijn broer was er wel en die hield minstens even veel van me. Houdt minstens even veel van me.
En daar zat ik dan, vannacht, in de schaduw van de boom voor de colmado aan Mauricia's krulspelden te frunniken en bekeken te worden. In Yasate.

Terug
Yasate bood gewoon meer inspiratie, lieve lezer.
In Yasate kon ik het hebben over die kleine rare Dominicaanse eigenaardigheidjes, over indrukwekkende mensen die vooral indrukwekkend waren omdat ze dingen anders doen dan wij ze doen zouden, in Yasate scheen de zon elke dag de hele dag en in Yasate had ik een foute relatie. Dat geeft wel stof tot loggen.
In Leiden ruim ik mijn kamer nog steeds weer in, heb ik een bevredigend en bloeiend sociaal leven en neem ik me voor vooral niet weer aan de foute relatie te gaan.
Maar dat is het zo ook wel ongeveer. Leiden is standaard, Leiden heeft meisjes met belachelijke clubjassen, jongens met te lang nekhaar, Leiden heeft vriendin R en heel wat anderen en dat hoort allemaal en dat is prima. Maar Leiden is dus niet spannend. Apart. Noemenswaardig.
Vandaar.

De naweeën
Hoe het met me ging, amor.
Dat 'ie goed gebaseballd had.
En dat alles OK was
met zijn familie
en met de mijne?
Dat hij me belde van bij de cafetaría.
En ik zag hem zitten, mijn machoman,
ook later, toen ik helemaal alleen lag te huilen.

Estafette
Marcel vindt dat ik mee estafette moet spelen.
Wordt een erg vaag estafettespel want de helft van het jaar ben ik uit de circulatie geweest. En de andere helft is zo ver weg dat die effe niet meer meetelt.
Maar hier dan toch.
Want u vraagt, wij draaien.

CD van 2004: Anthony Santos, En vivo en Baní
DVD van 2004: NVT, ben ik bang
Film van 2004: The Motorcycle Diaries
TV-programma van 2004: Baseball
Bestemming van 2004: Dominicaanse Republiek
Aankoop van 2004: Heiligenafbeeldingen en bijbehorenden
Prestatie van het jaar: Luieren zonder daarvan gestresst te worden
Gebeurtenis van het jaar: (weet het, te cheesy voor woorden:) Yeison's eerste stapjes

En dan nu weer verder met die stok: de eer is aan Jesca.

Verslagen
Men heeft mijn aanknop uitgezet.
Ik ging als een duracelkonijn de laatste weken. Sliep bijna niet, feestte veel en dronk alles behalve met mate. Leefde niet op drugs maar op fatalisme. Wilde het allemaal vóelen. En dat doe ik nu. In mijn botten, mijn spieren, mijn longen, mijn oren, mijn neus en op mijn lippen.
Men heeft mijn aanknop uitgezet.

't Kan verkeren
Zo lig je nog te grienen op een bankje in de luchthaven van San Juan, Puerto Rico, zo fiets je weer door Leiden of je nooit wat anders gedaan hebt.