Knuffelmarrokanen
Als afsluiter van de vrijgezellendag van vriendin N zaten we in de kroeg. Een allochtoon kwam naar ons toe en vroeg of we een lied wilden zingen voor een vriend van hem. Die was jarig. Twaalf vrouwen zongen hem toe, de jarige allochtone vriend danste erbij, hilariteit alom.

Of zij dan ook een lied konden zingen voor vriendin N, vroegen we. Die ging namelijk trouwen. Wat ze zongen mochten ze zelf kiezen.

Schijnbaar zonder overleg vormden ze een formatie van vier op een rij, lieten ze hun lichaam kabbelen en zetten ze in:

"Ik heb een tante in Marokko en die komt
Ik heb een tante in Marokko en die komt
Ik heb een tante in Marokko
Een tante in Marokko
Een tante in Marokko en die komt"

Hoe verzinnen ze het.
Twaalf vrouwen gierden het uit en werden instant verliefd op die knuffelmarrokanen in line up.

Geluk en een klein hoekje
Maareu, ik heb dus écht bachata gedanst zaterdag. Niet alleen voor de spiegel met wat langs tegen me aan, nee, écht. Met een echte man die het ook nog eens echt kan vanwege zijn afkomst: de Caraïben.

Na afloop zei ik tegen vriendin L: "Nu is het goed, nu kan ik gelukkig sterven."
Wat een beetje overdreven is want ik heb nog wel andere doelen in mijn leven, maar als ik zaterdagnacht onderweg naar huis onder een auto was gekomen en plots dood geweest zou zijn, nou, dán was ik dus gelukkig gestorven.

Mijn oren en mijn neus
Er is iemand en soms geeft die iemand mij een koptelefoon. Om naar een nummer te luisteren dat hij mooi vindt. Dat wil hij dan delen.

Elke keer dat 'ie dat doet, word ik high van die muziek, van de teksten, van de geur van hem die in mijn haar blijft hangen en die ik uren later nog glimlachend opsnuif.

Wanneer het nummer afgelopen is, zeg ik tegen mezel 'stel je niet aan', geef ik de koptelefoon terug, lach ik schaapachtig: "Goh, leuk", en verstop ik me achter mijn haar omdat ik niet weet waar met die blos te blijven.
Dit is ernstig.

Echt / Geen Wel een broodje aap, moeder van vriendin van moeder van vriend T was er zogezegd bij
Ze waren met een groepje mentaal gehandicapten naar Blijdorp geweest. U weet wel, die dierentuin. Op de weg terug was er een kwijtgeraakt. Lichte paniek, maar ah, daar kwam hij alweer aan. Doorweekt en hij liep een beetje raar, maar de man was niet zo communicatief dus wat er nu precies gebeurd was, wisten ze niet.

Eenmaal thuis wilde de doorweekte man in bad. Logisch, hij was immers doorweekt en ook vast koud. Ze lieten hem zijn gang gaan, tot ze wel erg veel lawaai uit de badkamer hoorden komen. Ze deden de deur voorzichtig open en zagen daar de man, in bad, met bij hem: een pinguïn.

Echt waar. Niet waar. Geen Wel een broodje aap, moeder van vriendin van moeder van vriend T was er zogezegd bij.

*Na dit verhaal keken we United 93, vriend T en ik. Dat was andere koek*