Teken van leven
Ik ben er nog, lieve lezer, ik ben er nog.
Ik lees mooie boeken voor het slapen gaan, droom alleen maar goede dingen, eet weer wat de Vlaamse pot schaft, en reflecteer in stilte. Nu even niet, trouwens, Maar dra weer wel. Sj, ssjj, sssjjj...

De mooie dingen des levens
Zaterdag liep ik met een gezichtssluier door Leiden en vandaag heb ik een pornoschrijfster geïnterviewd. Wat heb ik toch een mooie studie.

Met dank aan vriendin R voor de inspiratie
Ruimte is een en tijd is een en daarom heb ik absoluut niets met het Anne Frank huis, concentratiekampen, het huis waar mijn oma vroeger woonde en de speeltuin bij mijn ouders om de hoek.
Het bruggetje waar ik op oudejaarsnacht compleet over mijn nek ging, zag er vandaag mooi en lieflijk uit zo in de zon. Alleen de plek was er, niets van sfeer. De plaats waar M me voor het eerst zoende is nu alleen nog maar een studentenkamer, niets meer en niets minder. De bar waar ik R heb leren kennen is de bar, niet R. De plek waar ik met G een prachtige avond beleefd heb, heb ik na zijn dood opgezocht, maar ik voelde alleen maar kille en koude leegte.
En mijn bed is en blijft mijn bed, niets meer en niets minder. Het bed waar ik me vanavond in opkrul, alleen, helemaal alleen. Wat ben ik blij dat tijd en ruimte voor mij twee zijn. Ik zou het verhuizen anders onderhand meer dan zat zijn.

De schoonheid van beslissingen
En dan zit je achter je computer de laatste hand te leggen aan de radioreportage die je samen met B in elkaar gezet hebt, en dan denk je: "Dat ik dit mag meemaken." En als je gelovig zou zijn zou je de heer danken voor de bloemen en voor je beslissing om in Leiden te gaan studeren. Maar gelovig ben je niet dus dank je jezelf met je grootst mogelijke glimlach in de spiegel. Omringd met bloemen.

Intens
Achtenveertig uur. Als je achtenveertig uur bijna onafgebroken met iemand intensief samen kan werken, met weinig slaap en veel stress en niet het minste teken van ergernis, dan kan je volgens mij zonder overdrijven zeggen dat die iemand je wel ligt. Of net als jij een stier is.

Kazarca in kleur
Kazarca en kleur gaan niet goed samen. Kazarca en rood wel, Kazarca en geel ook, maar Kazarca en bruin, diepbruin, roodbruin, zonnebruin, dat is helaas een slechte combinatie. Ik blijf het proberen en mijn gezicht en schouders willen in goede jaren wel eens mee, maar daar blijft het dan ook bij. Mijn buik vertoont af en toe een licht kleurverschil maar mijn benen zijn en blijven melkflessen. Maar ik blijf proberen. Elk jaar weer trakteer ik mijn huid op een overdosis zon, want wie weet... En elk jaar weer ontdek ik aan den lijve dat een overdosis zon toch echt geen goed idee is. Brandende, knalrodende, trekkende, in en in pijnlijdende huid is steevast het gevolg. En wanneer de pijn weg is, neemt 'ie mijn kleur met zich mee. Wit-rood-wit, dat is mijn persoonlijke kleurpatroon. Was mijn persoonlijke kleurpatroon. Tot vorige week. Door een combi van kunstmatige en echte zon, kreeg ik zowaar een naar bruin neigende kleur op mijn lichaam. Echt bruin. Dus niet knalglanzend rood, maar gewoon bruin, ik-voel-me-belabberd-en-grieperig-maar-ik-zie-er-stralend-uit-bruin, ik-heb-twee-weken-alleen-maar-op-het-strand-gelegen-met-in-de-ene-hand-een-cocktail-en-de-andere-een-stoere-bink-bruin, ik-zou-wel-eens-Spaanse-roots-kunnen-hebben-bruin.
Tot dusver de inleiding tot de clue van mijn verhaal van vandaag. Bent u er nog? Even recapituleren. Ik werd nooit bruin, alleen rood en dan weer wit en dat vond ik niet leuk. En nu ben ik wel bruin. Maar verkouden.
En dan nu de clue, de klap op de vuurpijl, de ontnuchterende constatatie.
Héb ik eindelijk een kleurtje, ben ik zo verkouden dat ik het bruin van de top van mijn neus er gewoon weer afsnuit. En het is werkelijk waar geen zicht.

Veelbelovend
Ontbijt met druiven, sap, koffie, Mecano, Sandra Kim, Laid Back, Blondie, France Gall en de ramen wijd open. Kan de dag dan nog slecht worden?

Wat ik al lang wil maar nu echt
Een tattoo wil ik. Een tattoo ergens op mijn rug en wel een zwaluw. Waarom wil ik een tattoo? Omdat ik het al lang wil en nog steeds wil en ik dat wel een goede motivatie vind. Ook omdat de kans dat die rotbeesten me te pakken krijgen kleiner is als er een van hen op mijn rug staat. En omdat ik het stoer en sexy vind en ook omdat ik op het internet gelezen heb dat tattoo's er in geval van nood ook gewoon weer af gehaald kunnen worden. Daarom wil ik een tattoo. Nu alleen nog een mooi plaatje vinden. Van een zwaluw. Voor op mijn rug. Helpt u mee?

Rotbeesten
Eerst op mijn schoen. Een maand later op mijn want en vandaag op mijn trui. U begrijpt dat Kazarca zich in de week van 11 mei niet zonder hoofddeksel in de buitenlucht zal begeven. Ze snapt namelijk de hint, de aanloop tot de duik, de introductie tot het verhaal, het voorspel tot de climax. Ze voelt zich nu officieel gewaarschuwd.

Wat ik me op een dag als deze afvraag
Als je maandenlang samen overlegt over heikele kwesties, zou je elkaar dan na verloop van tijd Peet en Wout gaan noemen?

Visite
- Ik heb zin in een feest! Een vet gala ofzo.
- Ja, lachen!
- Volgend jaar ga ik bij Kwintels man.
- Kwintels?
- Ja, je weet wel, zo'n studentenvereniging.
- Oh, ja joh?
- Ja, da's relaxed man. Kan je vet veel feesten, kom je makkelijk aan een kamer weet je wel.
- Ik vind het wel lekker hoor thuis, ik hoef niet zo nodig op kamers.
(Stilte)
- Nu ik hier toch ben ga ik zo nog even langs bij mijn baas.
- Oh...
- Er was wat mis met mijn loonbriefje.
- Ik ga niet mee hoor, sta ik daar weer een uur te wachten terwijl jij met je baas staat te lullen.
- Ok.
- En daarbij, ik moet zo naar huis want vanmiddag krijg ik visite.
- Visite?!?
- Ja, mijn ouders zijn pleite, weet je wel... Ik ben alleen thuis.
- Komt ze nou wéér langs?
- Ja.
(Grijns)
- Zo...
(Grijns terug)

Ik wil ook! (2)
Ik heb een nieuw lichtend voorbeeld. Mijn eerste lichtend voorbeeld was neef T die voor een jaar naar Costa Rica trok. De tweede was kennis B die in Leiden gestudeerd had. Dan zijn er nog mijn twee eeuwige en permanente lichtende voorbeelden A en W, en vandaag is er weer een nieuwe naam aan het lijstje toegevoegd. De naam luidt Maartje Duin. En wat de vrouw met die naam doet, lijkt de vrouw achter Kazarca nu eens echt het summum.
Begrijp me niet verkeerd, lieve lezer. Ik vind Antropologie en Journalistiek studeren leuk. Ik vind het ook een hele ervaring om voorzitter van een studievereniging, studentlid van een opleidingsbestuur, studentambassadrice bij Antropologie en congresorganisatrice bij Journalistiek te zijn. Daarnaast ben ik blij binnenkort een reis te mogen begeleiden naar de Dominicaanse Republiek en vind ik dat ik de op één na mooiste studentenkamer heb die ik ooit gezien heb. Maar dat alles doet mijn innerlijke ik niet overstromen van blijheid, brengt me niet in een permanente staat van extase en bezorgt me ook geen natural high. Wat Maartje Duin doet daarentegen wel. Ik zit te popelen achter mijn beeldscherm, voel het enthousiasme door mijn lijf gieren en ik kan alleen maar denken: dit wil ik ook!
Ik wil ook op de bonnefooi naar verre streken trekken, verhalen schrijven over de mensen die ik er tegen kom, over de stripteaseproefles die ik volg en over de hoertjes waar ik bij in de cel zit omdat ik clandestien bij de Oscaruitreiking naar binnen probeerde te sluipen. Ik wil ook mijn gevoel achterna, wil ook ver weg en daar schrijven. Dat is wat ik wil.
En dat Maartje doet wat ze doet waar ze het doet, dat heeft er maar een heel klein beetje mee te maken.

Tot uw dienst
Voor de lezers die het spoor een beetje bijster waren, die niet meekonden met de snelheid van de nieuwigheden op Kazarca, heb ik weer eens zwaar aan incest gedaan. Eén klik op de muis en u weet hoe het nu precies zit met LA, de Dominicaanse Republiek, België of mijn plannen. Of met die incest natuurlijk.
Want wij van Kazarca zijn voor duidelijkheid en tegen misverstanden. Laat dat duidelijk zijn. Astublieft. Graag gedaan. Prettige dag verder. En als u niet weet wat te doen, luister dan Aimee Mann. Dat doe ik ook en het bevalt. Alstublieft. Graag gedaan. Prettige dag verder.
Bedankt voor uw aandacht trouwens. Daar word ik blij van.

Kazarca trekt de stekker uit haar biologische klok
Net nu ik een beetje om aan het gaan was, ben ik weer met een snok de realiteit in getrokken. Kinderen. Nee dankje. Vanochtend waren ze in het zwembad, en masse. Overal kinderen. En overal ouders. “Anita, heb je je oordoppen in?”, “Menno, waar is Miek gebleven?”, “Noor, laat me je bandjes even opblazen”, “Maarten, doe die deur van het stoombad dicht!”
En dan met zijn allen, inclusief drijfplankjes, zwembandjes en pampers in het kinderbad. En na de familiale zwempartij vast pampers verversen, boterhammen smeren, huiswerk nakijken, wasjes draaien en zo verder en zo voort. Jasses.
Ik herhaal: Nee dankje.

De toestand, ernstig maar lang niet hopeloos
Chronisch haast heb ik. En een stageplaats in Den Haag, een free-lance rubriekafspraak, een nieuwe bijbaantje, een gezond kleurtje en een ticket naar LA. Benieuwd wat mijn horoscoop van dit alles vindt.

De plannen en de zon
Ze nam kennis van de mogelijkheid in Zuid-Afrika stage te lopen, hoorde wanneer ze deze zomer precies in de Dominicaanse Republiek zou vertoeven, sprak af dat ze binnenkort de nieuwe woonst van een interessante en intelligente oude bekende zou gaan bewonderen, en de zon kwam achter de wolken vandaan.

Oh what a night (2)
Vannacht heb ik gefietst in Santo Domingo, ben ik in de klauwen van latin lover A hervallen en is mijn verborgen academische geschiedenis aan het licht gekomen. En dat allemaal omdat mijn ramen klapperden zoals ze al 10 maanden en 19 dagen niet geklapperd hadden, de kat mijn kamer binnengedrongen was zonder dat ik er erg in had (en er vervolgens ook weer uit wou), en ik vanmiddag om half twee tentamen heb.
Vandaag geloof ik niet in voortekens.

De ontdekking van de dag
Jawel! Eindelijk! Eindelijk heb ik een constante gevonden in al mijn wilde en grootse plannen!
"Een constante?", hoor ik u verbaasd mompelen tegen het beeldscherm van uw computer.
Jawel, dames en heren, een constante: ze blijven namelijk nooit lang stand houden, die plannen van me. Elke keer weer veranderen ze. Dat noem ik nou nog eens een constante. Ha!